Ποια μυστικά παραμένουν κρυφά για τη Μόνα Λίζα; Ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια που εξακολουθούν να περιβάλλουν τη Μόνα Λίζα είναι η ταυτότητα της γυναίκας που απεικονίζεται στον πίνακα. Ενώ οι περισσότεροι ειδικοί πιστεύουν ότι πρόκειται για τη Λίζα Γκεραρντίνι, τη σύζυγο ενός Φλωρεντινού εμπόρου, υπάρχει ακόμα συζήτηση για το αν είναι όντως έτσι.
Ο πίνακας έχει αποτελέσει αντικείμενο περισσότερων ερευνών από οποιονδήποτε άλλο στην ιστορία της Τέχνης. Οι ερευνητές του παρελθόντος έχουν μελετήσει τα χείλη και τους μύες του άνω μέρους του προσώπου της για να προσπαθήσουν να προσδιορίσουν τι μπορεί να μεταφέρει το αινιγματικό χαμόγελό της. Έχουν επίσης καταρρίψει την άποψη ότι τα μάτια της Μόνα Λίζα παρακολουθούν τους θεατές καθώς κινούνται μπροστά στον πίνακα. Πρόσφατα ένα νέο μυστήριο αποκαλύφθηκε.
Ένα μικρό απόσπασμα από μια σκοτεινή γωνιά από το αριστούργημα του Λεονάρντο ντα Βίντσι έδειξε μια σημαντική αποκάλυψη. Ο καλλιτέχνης, γνωστός για τις πειραματικές τεχνικές του, χρησιμοποίησε μια ένωση μόλυβδου -που δεν είχε εντοπιστεί προηγουμένως σε άλλους ιταλικούς πίνακες της Αναγέννησης- για να φιλοτεχνήσει αυτό το πορτρέτο του 16ου αιώνα.
Μέσω σχολαστικής ανάλυσης με τη χρήση ακτίνων Χ και υπέρυθρης φασματοσκοπίας για την εξέταση της χημικής σύνθεσης του μείγματος χρωμάτων του ντα Βίντσι, ερευνητές από τη Γαλλία και τη Βρετανία εξέτασαν μικροσκοπικά θραύσματα τόσο από τη «Μόνα Λίζα» όσο και από τον «Μυστικό Δείπνο» -ένα άλλο εμβληματικό δημιούργημα του ίδιου καλλιτέχνη. Τα ευρήματά τους, που δημοσιεύθηκαν σε μελέτη του περιοδικού Journal of the American Chemical Society, αποκάλυψαν ίχνη λευκής χρωστικής από μόλυβδο και λάδι στα υποκείμενα στρώματα του έργου τέχνης. Επιπλέον, ανακάλυψαν οξείδιο του μόλυβδου, μια πορτοκαλί χρωστική ουσία ζωτικής σημασίας για το στέγνωμα και την πύκνωση του χρώματος.
Κατά την εποχή του ντα Βίντσι, πολυάριθμοι πίνακες, μεταξύ των οποίων και η «Μόνα Λίζα», δημιουργήθηκαν σε ξύλινα πάνελ. Η μελέτη υποδηλώνει ότι ο καλλιτέχνης, γνωστός για τις ικανότητές του στη μηχανική, πιθανότατα ενσωμάτωσε οξείδιο του μόλυβδου για να δημιουργήσει ένα αδιαφανές προπαρασκευαστικό υπόστρωμα επαρκούς πάχους για να κρύψει το ξύλο. Η έρευνα αυτή υπογραμμίζει τη διαρκή γοητεία που περιβάλλει τον περίφημο πίνακα, ο οποίος θεωρείται το κατεξοχήν αριστούργημα της ιταλικής Αναγέννησης.
«Ήταν κάποιος που του άρεσε να πειραματίζεται και κάθε πίνακάς του είναι εντελώς διαφορετικός τεχνικά», δήλωσε ο Victor Gonzalez, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης και χημικός στον κορυφαίο ερευνητικό οργανισμό της Γαλλίας, το CNRS. Ο Gonzalez έχει μελετήσει τις χημικές συνθέσεις δεκάδων έργων του Λεονάρντο, του Ρέμπραντ και άλλων καλλιτεχνών. «Σε αυτή την περίπτωση, είναι ενδιαφέρον να δούμε ότι όντως υπάρχει μια συγκεκριμένη τεχνική για το στρώμα του εδάφους της Μόνα Λίζα», δήλωσε σε συνέντευξή του στο Associated Press.
Η Carmen Bambach, ειδική στην ιταλική τέχνη και επιμελήτρια στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης, η οποία δεν συμμετείχε στη μελέτη, χαρακτήρισε την έρευνα «πολύ συναρπαστική» και δήλωσε ότι οποιαδήποτε επιστημονικά αποδεδειγμένη νέα γνώση για τις τεχνικές ζωγραφικής του Λεονάρντο είναι «εξαιρετικά σημαντική είδηση για τον κόσμο της τέχνης και την ευρύτερη κοινωνία μας». Αυτή η ανακάλυψη πιστοποιεί «το πνεύμα του Λεονάρντο για παθιασμένο και συνεχή πειραματισμό ως ζωγράφος – είναι αυτό που τον καθιστά διαχρονικό και σύγχρονο», δήλωσε η Bambach.
