Μια γυναίκα με λεοπάρ ρόμπα, ένας άντρας με λεοπάρ πιτζάμα, το βασικό ζευγάρι του έργου μοιράζεται τα πάντα, από έρωτα τρελό. Όταν αυτός φοράει λεοπάρ από κάτω, αυτή φοράει λεοπάρ από πάνω. Ο γυμναστής τους, ο personal trainer, παρ’ όλον τον καρκίνο του πνεύμονα που φαίνεται να εξαπλώνεται, δεν κόβει το κάπνισμα, από έρωτα κι αυτός, από νταλκά που λέμε.
Δεν μπορεί να ξεπεράσει τη σχέση που τον σημάδεψε, την ψηλή μελαχρινή Κύπρια που αυτοκτόνησε από έρωτα στο κρεβάτι του. Όχι όμως από έρωτα γι’ αυτόν, αλλά από έρωτα για τον νεαρό πρόξενο που ωωωωω, συμφορά και οϊμέ και γαμώ τη ζωή που του έτυχε κι αυτουνού, είναι κολλημένος με τα βινύλ ρούχα και αξεσουάρ, ταξιδεύει στο Βερολίνο τουλάχιστον μία φορά το μήνα για να γαμηθεί στον χορό, να γαμηθεί στο έξω, να τινάζει όλη μέρα κι όλη νύχτα τα βινύλ ρούχα του στο Berghain.
Από έρωτα κι αυτός, από έρωτα που του έχει πάρει το κεφάλι. Εγώ, η πιο χαρμόσυνη ύπαρξη του έργου – έτσι δείχνω αλλά μέσα μου είμαι μαύρη, κατράμι η ψυχούλα μου – χορεύω και τραγουδάω ερωτικά τραγούδια στους διαδρόμους του νοσοκομείου όπου νοσηλεύεται ο πατέρας μου, ο οποίος παρ’ όλο που με κακοποιούσε στην παιδική μου ηλικία παραμένει ο μεγάλος μου έρωτας, ο αιώνιος πόθος μου, ο άντρας που θέλω σαν πούστης να παντρευτώ. Και ο λόγος που δεν λέω θέλω σαν πουτάνα να τον παντρευτώ, αλλά σαν πούστης, είναι ότι το όνειρό μου είναι να ήμουνα άντρας, αρσενικό αραβικής καταγωγής κατά προτίμηση, μέσα σε μία αυστηρά πατριαρχική κοινωνία για να γαμάω και να δέρνω μέχρι και τις θηλυκές γάτες.
Η άλλη κοπέλα, η οποία στις φωτογραφίες βγαίνει πάντα κούκλα – την θέλει ο φακός πολύ – προς το παρόν δεν έχει δεχτεί να φωτογραφηθεί μαζί με τους υπόλοιπους ήρωες αυτής της ερωτικής ιστορίας, δεν απεικονίζεται πουθενά, είναι ερωτευμένη και δεν μπόρεσε να έρθει στην φωτογράφιση, από έρωτα τρελό δεν ήρθε, από υποταγή στο άντρα της, έναν άντρα που την ζηλεύει θανάσιμα, έναν καταπιεστή άντρα ο οποίος της λέει, δεν θα φωτογραφίζεσαι μωρή πουτάνα, τι είσαι πουτάνα; Και αυτή τρελαίνεται, τρελαίνεται από ευτυχία που ακούει τέτοια λόγια, την ώρα που το χέρι του χώνεται μέσα στο σώβρακό της. Τρέλα. Πραγματική τρέλα. Οπότε δεν ήρθε να ποζάρει, προτίμησε να καυλώνει μέσα στην υποτίμηση. Το έργο ΚΑΙ ΛΕΓΕ ΛΕΓΕ είναι ένα μανιφέστο για την μεσογειακή διατροφή και για την κατάρα που μας έχει βρει να λιώνουν οι πάγοι ο ένας μετά τον άλλον.
Η παράσταση έχει δυνατούς κρότους, λόγια που δεν λέγονται εύκολα και είναι ακατάλληλη για άτομα άνω των πέντε ετών, μιας και μέχρι τα πέντε γίνεται η διαμόρφωση του ατόμου. Προτείνεται στα παιδιά σας να ξεκινάνε ασυνόδευτα από τα σπίτια σας, έτσι, για να δοκιμαστεί η αυτονομία τους.
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Λένα Κιτσοπούλου
Σκηνικά – Κοστούμια: Μαγδαληνή Αυγερινού
Φωτισμοί: Νίκος Βλασσόπουλος
Βοηθοί Σκηνοθέτριας: Μαριλένα Μόσχου, Σαββίνα Τσάφα
Φωτογραφίες: Τάκης Διαμαντόπουλος
Ηθοποιοί: Λένα Κιτσοπούλου, Γιάννης Κότσιφας, Ιωάννα Μαυρέα, Πάνος Παπαδόπουλος, Θοδωρής Σκυφτούλης, Γαλήνη Χατζηπασχάλη.
Συμπαραγωγή: Θέατρο Τέχνης – Constantly Productions
Θέατρο Τέχνης – Σκηνή Φρυνίχου
Μάιος 2024
