Μία ιστορία μάλλον συνηθισμένη που όμως δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή στον κόσμο θα σας διηγηθώ σήμερα.

Μου την ξανα-είπαν οι πηγές μου στην Τράπεζα της Ελλάδος και σας τη μεταφέρω αυτολεξεί.

Όπως είναι γνωστό, συχνά-πυκνά βγαίνουν προς πώληση από τους servicers πακέτα με «κόκκινα» δάνεια, που προέρχονται από ακίνητα.

Οι αγοραστές των «κόκκινων» δανείων που είναι funds κατά τεκμήριο, δίνουν ένα σεβαστό ποσόν (π.χ. 60 εκατομμύρια ευρώ) και αγοράζουν ένα πακέτο αξίας π.χ. ενός δις.

Αν είναι ικανοί, «καθαρίζουν» το πακέτο με (ας πούμε) εκατό εκατομμύρια και έχουν βγάλει ένα αξιοσέβαστο κέρδος.

Αν δεν τα καταφέρουν όμως; Τότε τι γίνεται; Χάνουν τα ωραία τους χρήματα;

Τα π.χ. 50 εκατομμύρια που έβαλαν και αγόρασαν το πακέτο, πάνε στο πιθάρι των Δαναίδων;

Έτσι νομίζουν οι περισσότεροι και επικαλούνται το «απαραίτητο ρίσκο του επιχειρηματία-fund manager».

Είναι όμως έτσι; Στην όμορφη Ελλάδα μας, όχι! Δεν είναι.

Τι κάνουν οι fund manager και δεν έχουν ρίσκο; Απλούστατα πάνε σε μία Τράπεζα και δανείζονται το ποσόν με το οποίο θα ‘χτυπήσουν’ το πακέτο με τα δάνεια. Αν όχι όλο, τουλάχιστον το 80% του ποσού.

Τι βάζουν ως εγγύηση (collateral); Το ποσόν των κόκκινων δανείων που θα αγοράσουν από το servicer!

Εάν δεν καταφέρουν να το ‘καθαρίσουν’ τότε το πακέτο αυτό επιστρέφει στην Τράπεζα-δανειστή και εγγράφεται πάλι ως «κόκκινο» δάνειο!

Φαύλος κύκλος ή μάλλον κόκκινος κύκλος για να θυμηθούμε και μία παλιά ταινία του Ζαν Πιέρ Μελβίλ.

Ποιο είναι το σωστό όπως μου λένε έμπειροι τεχνοκράτες από την ΤτΕ; Τα funds να ρισκάρουν χρήματα από την τσέπη τους, πολύ απλά.

Τα γράφω αυτά με αφορμή (για πολλοστή φορά) τα ‘χτυπήματα’ σε ένα πακέτο κόκκινων δανείων, το ARROW- Subordination της INTRUM.

Όλοι οι fund manager πλην ενός και μοναδικού (!) προσέφυγαν στην λύση του δανεισμού με ενέχυρο το ίδιο το πακέτο που θα αγοράσουν.

Όπως μου λένε από την Τράπεζα της Ελλάδος οι πηγές μου, είναι η τρίτη φορά που μόνο ένα fund προσήλθε χωρίς δανεισμό και αυτό είναι και πάλι το Vel Investment Fund του κ.Κώστα Βελάνη.

Όλα αυτά προς γνώση, αλλά θα είναι και προς συμμόρφωση; Αμφίβολο…

Oι servicers και τα funds

Nα θυμίσω πως οι τιτλοποιήσεις των μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων (ΜΕΑ) και οι απευθείας πωλήσεις χαρτοφυλακίων ΜΕΑ σε funds είναι σημαντικές.

Όμως, καθοριστικό ρόλο στο τοπίο παίζουν οι servicers, δηλ. οι εταιρείες διαχείρισης των ΜΕΑ.

Οι αναμενόμενες αποδόσεις των funds που είναι οι αγοραστές των χαρτοφυλακίων θα κριθούν από την ικανότητα των servicers να πετύχουν τους κύριους στόχους (KPIs) που τους τέθηκαν.

Η Τράπεζα της Ελλάδος έχει πιστοποιήσει αρκετές τέτοιες εταιρείες (servicers).

Φυσικά όλες οι εταιρείες του είδους δεν είναι ίδιες αφού δεν έχουν την ίδια εμπειρία, στελέχωση, τεχνολογικό εξοπλισμό και δεν διαχειρίζονται τις ίδιες απαιτήσεις.

Θυμίζω για παράδειγμα τις συστημικές εταιρείες διαχείρισης, δηλ. η FPS των Eurobank-Pimco, η CEPAL Hellas των Centerbridge-Αlpha Βank και η Intrum των Intrum-Πειραιώς.

Έπονται οι: Quant που ανήκει στην Qualco η SFS της Bain Capital, η B2Capital της B2Holding, η APS, η Pillarstone της KKR και η Dovalue, με κάπου 11 δισ. ευρώ συνολικά.

Οι servicers διαχειρίζονται δάνεια των οποίων η ονομαστική αξία είναι αρκετά μεγάλη, αν και η πραγματική είναι πολύ μικρότερη.

Υπό αυτή την έννοια, τα «νέα μαγαζιά», όπως κάποιοι τα αποκαλούν,είναι κάτι σαν μικρότερες τράπεζες.

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι οι υπόλοιποι servicers δεν έχουν λόγο.

Η ανάπτυξη της δευτερογενούς αγοράς των ΜΕΑ δημιούργησε νέες ανάγκες, που καλύπτουν οι υπόλοιποι παίκτες.

Διαβάστε ακόμη: