Ήταν και τότε άνοιξη , αρχές του 1988 . Μόλις ο αξέχαστος Σπύρος Βέργος είχε αναλάβει την διεύθυνση το ραδιοφώνου της ΕΡΤ 4 ( πρώην ΥΕΝΕΔ) , με έδρα ένα κτίριο στη διασταύρωση της Λ. Μεσογείων με την Κατεχάκη , δίπλα στην ΕΥΠ.
Θυμάμαι ακόμα τις παλιές στρατιωτικές εγκαταστάσεις, που «πρωταγωνιστούν» στη «Λούφα και Παραλλαγή» του Νίκου Περάκη.
Σε ένα ανήλιαγο υπόγειο είχε εγκατασταθεί το τμήμα «άμεσης επέμβασης» των ειδήσεων του ραδιοφωνικού σταθμού. Μόλις είχα προσληφθεί από τον διευθυντή ειδήσεων Βασίλη Κουλούρη ( άλλος αδικοχαμένος συνάδελφος αυτός ), ως επικεφαλής του τμήματος ρεπορτάζ.
Ήμουν δεν ήμουν τριάντα χρόνων , αλλά είχα τη δική «μου» ομάδα. Καμιά εικοσαριά νέα παιδιά η πλειοψηφία των οποίων μόλις ξεκινούσε τη δημοσιογραφία.
Οι στόχοι και οι φιλοδοξίες μας πολύ υψηλοί: Θέλαμε να στήσουμε το πρώτο «ζωντανό» ραδιόφωνο στην Ελλάδα, να δώσουμε την απάντηση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης στην «ελεύθερη ραδιοφωνία», δηλαδή τους ιδιωτικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς που μόλις είχαν νομιμοποιηθεί.
Τότε γνώρισα τον Δημήτρη Παπακωνσταντίνου. Εγώ κάπου στα τριάντα , αυτός λίγο παραπάνω από είκοσι. Από εφημερίδες ήξερα , από ραδιόφωνο και μάλιστα «ζωντανό» δεν είχα ιδέα. Έχω την εντύπωση πως ο Δημήτρης διέθετε βασικές γνώσεις ραδιοφώνου, ή μάθαινε καλύτερα από μένα.
Πάντως μέσα σε λίγες βδομάδες μπορούσε να ηχογραφήσει τα ρεπορτάζ του σε εκείνες τις μπομπίνες- μαγνητοταινίες που συχνά γράφαμε και σβήναμε, χωρίς λάθη και κομπιάσματα , έτοιμα προς μετάδοση.
Ήταν ένα από τα – πολλά – προσόντα του: Ο Δημήτρης Παπακωνσταντίνου , μάθαινε εύκολα , ήταν εφευρετικός , έβρισκε λύσεις, έτρεχε πολύ, έψαχνε το ρεπορτάζ, δεν λογάριαζε το χρόνο, πολλές φορές τον εύρισκα στο γραφείο άγρια χαράματα ή αργά το βράδυ.
Και όλα αυτά για ένα αστείο μισθό, ούτε επιμίσθιο δεν ήταν για την «κανονική» αμοιβή ενός δημοσιογράφου εκείνης της περιόδου.
Το πείραμα, του «ζωντανού» ραδιοφώνου κράτησε ένα – δύο χρόνια. Μετά τις εκλογές του 1989 , άλλαξε η διεύθυνση ο Βέργος παραιτήθηκε, τον ακολούθησε ο Κουλούρης , ο ομάδα «μου» αποδεκατίστηκε , όσοι μείναμε αλλάξαμε ρόλους και καθήκοντα.
Ο Βασίλης Κουλούρης μετά την παραίτηση του από τη διεύθυνση ειδήσεων , ως μόνιμος υπάλληλος της ΕΡΤ 4 , ανέλαβε επικεφαλής του οικονομικού ρεπορτάζ.
Το χρηματιστήριο είχε αρχίσει να απασχολεί όλο και περισσότερους Έλληνες, τότε «γεννήθηκε» η πολύν γνωστή για σειρά ετών εκπομπή «ο ήχος του χρήματος».
Ήταν η πρώτη ενημερωτική εκπομπή του ελληνικού ραδιοφώνου για την οικονομία και την κεφαλαιαγορά, με απευθείας σύνδεση με την Σοφοκλέους και μετάδοση των τιμών από το ταμπλό. Όλα αυτά φαντάζουν εξωπραγματικά για τις μέρες μας , αλλά η «ζωντανή» μετάδοση ήταν το μόνο μέσο ενημέρωσης όσων ασχολούνταν με το χρηματιστήριο.
Ο Δημήτρης Παπακωνσταντίνου ήταν ο άνθρωπος μας. Ο Κουλούρης, ο Κώστας Μπούγιας και εγώ στο στούντιο και ο «Δημητράκης» , στο τηλέφωνο από τη Σοφοκλέους.
Είχε γίνει ο εξπέρ της μετάδοσης , έπιανε τα πάντα στον αέρα, περίγραφε τις μεταβολές των τιμών με μια απίστευτη επιδεξιότητα, σχεδόν πότε δεν έκανε λάθη διαβάζοντας εκείνον το απαρχαιωμένο «πίνακα» της Σοφοκλέους.
Μετά ήλθε το «ελεύθερο» ραδιόφωνο που επιχείρησε να μιμηθεί τον «ήχο του χρήματος».
Ο Παπακωνσταντίνου περιζήτητος, γρήγορα πήρε μεταγραφή για την νέα εκπομπή του «Φλάς» που είχε αναλάβει ο Στάθης Σχινάς.
Από τότε , χάσαμε επαφή: Τον συναντούσα ενίοτε σε επιχειρηματικές εκδηλώσεις, σε γενικές συνελεύσεις , αλλά είχαμε πιά πάρει ο καθένας το δρόμο του. Τον παρακολουθούσα επαγγελματικά όμως όσο μπορούσα και χαιρόμουν για την διαρκή ανέλιξή του , ο Δημήτρης Παπακωνσταντίνου είχε εξελιχθεί σε ένα χαρισματικό οικονομικό συντάκτη , γρήγορα ανέλαβε και διευθυντικά καθήκοντά.
Σήμερα από το νεκροταφείο Ζωγράφου, αποχαιρετούμε τον Δημήτρη Παπακωνσταντίνου.
Αντίο φίλε …
