Το «mes que un club» είναι επισήμως καταχωρημένο. Δεκτό και σεβαστό. Η Μπαρτσελόνα έχει κερδίσει το δικαίωμα να αυτοαποκαλείται «κάτι περισσότερο από ένας σύλλογος» και κανένας δεν επιχειρεί να της κλέψει το trademark. Τουλάχιστον εμπορικά. Αυτό, ωστόσο, δεν αποτρέπει αμέτρητους οπαδούς και παράγοντες σε όλο τον κόσμο να αισθάνονται το ίδιο και για τη δική τους αγαπημένη ομάδα.

Σε μία μικρή συνοικία του Αμβούργου, στη δεξιά όχθη του ποταμού Ελβα, σε ένα τρόπον τινά… γαλατικό χωριό του ποδοσφαίρου, οι αιρετικές απόψεις περί μπάλας και ίσως και ζωής αποπνέουν κάτι σαν μία κρυφή γοητεία. Ισως στην είσοδο του γηπέδου «Millerntor-Stadion» να μπορούσε να τοποθετηθεί μία ταμπέλα, όμοια με αυτή του «Καμπ Νου» της Βαρκελώνης, που να αναγράφει ότι η Ζανκτ Πάουλι «δεν είναι μία συνηθισμένη ομάδα».

Δεν είναι μόνο οι περίφημες πέντε θεμελιώδεις αρχές του συλλόγου (ολότητα μελών-υπαλλήλων, αποδοχή κοινωνικής ευθύνης, ρίζες με την τοπική κοινωνία, ταύτιση με τους φιλάθλους και ανοχή-σεβασμός) που συμπεριλαμβάνουν αναρχικούς, ιερόδουλες και βασίζονται σε μία κουλτούρα αλληλεγγύης και κοινωνικών δεσμών. Είναι όλο το περιβάλλον, σε σημείο που ο από το 2014 πρόεδρος, Οκε Γκέτλιχ, να κάνει βόλτα το 2018 με το ποδήλατό του και να ρωτά στο Facebook αν υπάρχει χώρος σε κάποιο αυτοκίνητο, ώστε να τον μεταφέρουν στον εκτός έδρας αγώνα με την Καϊζερσλάουτερν!

Το τελευταίο διοικητικό εγχείρημα της ομάδας, που επέστρεψε στην Μπουντεσλίγκα για πρώτη φορά μετά το 2011, δεν ξεφεύγει από την επαναστατική τάση της Ζανκτ Πάουλι. Την περασμένη εβδομάδα, ο γερμανικός σύλλογος παρουσίασε σε περισσότερα από 3.000 μέλη του το σχέδιο για τον πρώτο συνεταιρισμό κλαμπ και οπαδών στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Το πλάνο της διοίκησης περιλαμβάνει την πρόθεση… πώλησης της έδρας της ομάδας στους φιλάθλους της και μέσα στον Οκτώβριο θα αρχίσει να παραχωρείται το πλειοψηφικό μερίδιο του «Millerntor-Stadion» σε κάθε ενδιαφερόμενο.

Το σχέδιο εγκρίθηκε διά βοής αλλά και σχεδόν ομόφωνα και είναι η ριζοσπαστική λύση των παραγόντων ώστε να αντέξουν τον ανταγωνισμό της μεγάλης κατηγορίας. Ο κατεξοχήν αριστερός σύλλογος δεν μπορεί να επαναπαυθεί στην άνοδο στην Μπουντεσλίγκα, στην οποία το κέρδος δεν είναι τόσο άμεσο όσο για τους νεοφώτιστους στη «χρυσή» Πρέμιερ Λιγκ της Αγγλίας. Τα συμβόλαια των παικτών της Ζανκτ Πάουλι αντιστοιχούν μόλις στο 4% των απολαβών στην Μπάγερν Μονάχου…

Οι «Kiezkickers» ξεκίνησαν τη σεζόν με τρεις σερί ήττες, πριν από τον πρώτο βαθμό κόντρα στην πλούσια Λειψία και την παρθενική (εκτός έδρας) νίκη με το εντυπωσιακό 3-0 στο Φράιμπουργκ. Η αγωνιστική «αφύπνιση» δεν προκαλεί εφησυχασμό και το μονοπάτι προς την ισονομία συναντά τον περιβόητο κανονισμό «50+1» του γερμανικού ποδοσφαίρου. Νόμος που επιτάσσει την παραμονή του ελέγχου των μετοχών (50% + μία μετοχή) στα μέλη-οπαδούς ενός συλλόγου και αποτρέπει σε εξωτερικούς επενδυτές να αποκτούν τον πλήρη έλεγχο.

Αν συνυπολογίσει κανείς τον ιδεολογικό σχεδιασμό της Ζανκτ Πάουλι και τον κώδικα αξιών που… μισεί, μη αποδεχόμενη εμπορικά έσοδα από εταιρείες στοιχήματος ή κρυπτονομισμάτων, κατανοεί ότι διατηρείται μεν η ταυτότητα του συλλόγου, ωστόσο η απροθυμία οποιουδήποτε συμβιβασμού δεν μπορεί να αποφέρει μεγαλύτερα κέρδη.

Ο Οκε Γκέτλιχ εξήγησε στην ιστοσελίδα «The Athletic» ότι η ιδέα για τον συνεταιρισμό βρίσκεται στο μπλοκάκι του εδώ και μία δεκαετία, λέγοντας πως «το συζητήσαμε πρώτη φορά το 2017, έχοντας μάθει για την αντίστοιχη κίνηση των Γκριν Μπέι Πάκερς του αμερικανικού φούτμπολ (NFL). Σκεφτήκαμε ποια περιουσιακά στοιχεία μας θα ήταν ελκυστικά και βάλαμε τις βάσεις για το πλάνο με την πώληση του γηπέδου».

Το «Millerntor-Stadion» έχει αξία περίπου 60 εκατ. ευρώ και το πλάνο της διοίκησης είναι να πωληθούν μετοχές του νέου συνεταιρισμού που θα ανέλθουν στη μισή τιμή του σταδίου. Η Ζανκτ Πάουλι θα χρησιμοποιήσει αυτά τα χρήματα για την εξόφληση των χρεών της (κυρίως μετά την πανδημία) και θα επιχειρήσει να επενδύσει και σε αθλητικές υποδομές.

Η πώληση των μετοχών, υπό την εποπτεία ενός συμβουλίου των τεσσάρων παλαιότερων φαν της ομάδας, αναμένεται να ξεκινήσει μέσα στον Οκτώβριο και η τιμή κάθε μετοχής θα είναι 850 ευρώ. Οι ενδιαφερόμενοι θα έχουν τη δυνατότητα αγοράς όσων μετοχών επιθυμούν και ακόμη κι εκείνος που θα αποκτήσει μία θα έχει δικαίωμα (μίας, όπως και οι… «πολυμέτοχοι») ψήφου στη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Πέρα από την ψήφο, οι μέτοχοι θα λάβουν ένα πιθανό ετήσιο μέρισμα που θα κυμαίνεται μεταξύ 1-3%. Οι ιδιοκτήτες θα μπορούν να πουλήσουν το μερίδιό τους στο μέλλον, όχι όμως με επιδίωξη το κέρδος και μόνο για το ποσό που πλήρωσαν αρχικά.

Επίσης, οι μέτοχοι θα καθορίζουν το ύψος του ενοικίου του «Millerntor-Stadion» στη Ζανκτ Πάουλι, ανάλογα βεβαίως και με την κατηγορία στην οποία θα αγωνίζεται και θα αποφασίζουν για τον τρόπο καταμερισμού οποιουδήποτε πλεονάσματος. Το τόλμημα του Γκέτλιχ, ωστόσο, περιλαμβάνει και ένα ρίσκο…

Ενώ ο πρόεδρος της Ζανκτ Πάουλι δεν ανησυχεί, λόγω της ιδιομορφίας της ομάδας και του κόσμου, για πιθανή απληστία των μετόχων, δεν παραγνωρίζει πως δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο αγοράς μετοχών του γηπέδου από οπαδούς που δεν είναι μέλη και φαν των «Kiezkickers». Ο ίδιος τονίζει πως κάθε αγορά θα εξεταστεί εξονυχιστικά. Ως διασφάλιση, όλοι οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να υποβάλουν γραπτή αίτηση για ένταξη στον συνεταιρισμό, η οποία στη συνέχεια θα υπόκειται στην έγκριση του διοικητικού συμβουλίου.

Θα υπάρχει η δικλίδα του «βέτο» σε αποφάσεις που θα αφορούν την πώληση του σταδίου και ο Γκέτλιχ εξηγεί πως «σύμφωνα με το καταστατικό, εάν ο συνεταιρισμός θα ήθελε να πουλήσει το γήπεδο, για παράδειγμα, στη Red Bull, τότε ο σύλλογος θα είχε το δικαίωμα να αρνηθεί». Παράλληλος σκοπός της διοίκησης, αν το πλάνο πετύχει, είναι η ένταξη στον συνεταιρισμό και άλλων τμημάτων του συλλόγου, όπως η ομάδα ποδοσφαίρου γυναικών, τα τμήματα υποδομής και η ομάδα τριάθλου.

Ο Γκέτλιχ επιμένει ότι υπάρχει πια η υποχρέωση στην ιστορία του κλαμπ να γίνουν όλα αυτά τα τολμηρά βήματα. Και τονίζει πως «όλο αυτό είναι και συμβολικό, διότι «το γήπεδό μας είναι το σπίτι των οπαδών μας. Ενα μέρος όπου θα συναντηθούμε για αγώνες, αλλά και για τη διασφάλιση της αρμονίας και της ανάπτυξης της τοπικής κοινότητας».

Η Ζανκτ Πάουλι, σύλλογος που ιδρύθηκε πριν από 114 χρόνια από δύο εργάτες του λιμανιού του Αμβούργου, που είχε στο παρελθόν ως πρόεδρο έναν δηλωμένο ομοφυλόφιλο και το 2014 χρηματοδότησε τη Λαμπεντούζα, ομάδα προσφύγων στην πόλη, αποφάσισε να προχωρήσει σε ένα επιχειρηματικό βήμα που δεν έχει ξαναγίνει. Κάτι που ακόμη μοιάζει με πορεία προς το άγνωστο… Μονάχα που, δίχως φόβο, αυτός είναι άλλος ένας μοναχικός δρόμος της. Οπως έγραψε κάποτε και ο Αμερικανός φιλόσοφος, Ραλφ Ουάλντο Εμερσον, «μην πηγαίνεις εκεί όπου το μονοπάτι σε οδηγεί. Πήγαινε εκεί όπου δεν υπάρχει μονοπάτι και άφησε το ίχνος σου…»

Διαβάστε ακόμη: