Το γύρισμα ή “ελληνιστί” turnaround της μετοχής της ΔΕΗ έγινε πραγματικότητα διότι η διοίκηση ήταν εξαρχής αποφασισμένη να πραγματοποιεί περισσότερα από όσα έλεγε στους επενδυτές.

Βεβαίως υπήρξαν και “βοήθειες” καθώς η ελληνική βιομηχανία χρεωνόταν και χρεώνεται προς όφελος των παραγωγών που διαθέτουν και εμπορικές εταιρείες ενέργειας, ωστόσο τα βήματα της ΔΕΗ ήταν μεθοδικά.

Τυχερή ήταν η διοίκηση και στα έξοδα με τα καύσιμα όταν μειώθηκε η τιμή του πετρελαίου.

Ωστόσο, ακόμη και η θλιβερή εικόνα της οδού Αριστείδου εξαλείφθηκε.

Εκεί που κάποιοι έκλειναν τα ρολά στις δυο το μεσημέρι κλείνοντας απ’ έξω ηλικιωμένους καταναλωτές από μακρυνές γωνιές της Αθήνας, τώρα λειτουργεί και το απόγευμα.

Τα επεισόδια σταμάτησαν ενώ έμειναν δίχως δουλειά και ορισμένοι “επαγγελματίες” που καλούσαν τον κόσμο στο κίνημα “Δεν πληρώνω”.

Και η διοίκηση προχώρησε σε συμμάζεμα των οικονομικών. Με δυο τιτλοποιήσεις απέκτησε ρευστότητα.

Ακολούθησε μια σχεδόν συνεχή έξοδο στις αγορές η οποία αποκατέστησε την εμπιστοσύνη στους επενδυτές.

Μεγάλη δουλειά έγινε και στην θυγατρική των Ανανεώσιμων Πηγών ενέργειας – μια εταιρεία η οποία μπορεί να εισέλθει και αυτόνομα στο χρηματιστήριο  όταν ωριμάσουν τα έργα.

Ακόμα και για την φόρτιση των αυτοκινήτων υπήρξε συνέπεια σε σχέση με όσα έλεγε η διοίκηση.

Το “κερασάκι” στην τούρτα ήταν η πώληση του ΔΕΔΔΗΕ, όπου ένας σύμβουλος η Goldman Sachs μαζί με την διοίκηση οδήγησε τα πράγματα εκεί που ήθελε.

Σε μια πώληση με υψηλό τίμημα που συνοδεύεται και με έναν ισχυρό διεθνή εταίρο ( Macquarie ) στις υποδομές.

Το μοντέλο της ΔΕΗ βάζει και ένα ερώτημα.

Αφού κάποιοι απέδειξαν ότι μπορούν στην ΔΕΗ, γιατί δεν δημιουργείται μια ισχυρή χρηματιστηριακή αγορά; Η απάντηση δεν είναι τόσο απλή. Μια εκδοχή είναι ότι, η αγορά ανεβαίνει κοντά στις εκλογές όταν και εφόσον αυτές δρομολογηθούν.