Ρε παιδιά, τι φάση έχει παίξει εκεί στη διοίκηση της Jumbo; Έχουν δώσει όρκο σιωπής σαν να είναι σε μυστική αδελφότητα. Σαν να μπλέξαμε ξαφνικά με κατασκόπους και όχι με αλυσίδα παιχνιδιών και εποχικών. Τίποτα δεν λένε, τίποτα δεν δείχνουν. Φώτα σβηστά – κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ούτε οικονομικά, ούτε στρατηγική, ούτε κουβέντα. Μόνο ένα: “θα τα πούμε στο εξάμηνο”. Δηλαδή κάτσε, περίμενε, βάρα το κεφάλι σου στον τοίχο, και βλέπουμε. Πρώτα εμείς, μετά εσείς. Έτσι πάει τώρα το έργο.

Κι όσο εμείς ψαχνόμαστε, ο Βακάκης κάνει τσαλίμια. Πετάει μια ότι δεν θα δώσει μέρισμα – για να “επενδύσει”, λέει. Α, και ξεκινάει franchise στο μισό πλανήτη. Από Καναδά μέχρι Ισραήλ, μέχρι και στον Άρη αν βρει χώρο. Και εσύ λες: “Κάτσε ρε φίλε, λεφτά δεν έχουμε να δώσουμε στους μετόχους, αλλά για επεκτασούλες, χρόνο και budget βρίσκεις;” Μας δουλεύεις;

Ξεκάθαρα, κάνει ό,τι μπορεί για να ταρακουνήσει τη μετοχή. Αλλά τζίφος. Δεν του κάνει τη χάρη κανείς. Ούτε οι χρηματιστηριακές, ούτε οι σοβαροί επενδυτές. Γιατί; Γιατί δεν τρώνε το παραμύθι. Βλέπουν απόσταση ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις. Γιατί το ένα λέει, και το άλλο κάνει. “Δεν δίνω μέρισμα για να επενδύσω”, και την ίδια ώρα… ανοίγει την πόρτα σε franchise συμφωνίες που μόνο επενδύσεις δεν είναι – είναι χρυσές μπίζνες με ξένα λεφτά.

Και ποιοι είναι οι όροι αυτών των συμφωνιών; Γιατί δεν μας λέει; Γιατί είμαι 100% σίγουρος πως είναι λουκούμι – για τον ίδιο πάντα. Τον ξέρω καλά τον Βακάκη. Ξέρει να διαπραγματεύεται, και δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Δεν χάνει με τίποτα. Το μόνο που χάνει τελευταία είναι την εμπιστοσύνη μας.

Και πάμε και στα οικονομικά που τελικά έδωσε. Γιατί η πίεση μεγάλη. Και τι βλέπουμε; Πωλήσεις ανεβασμένες 5% τον Απρίλη, 7,4% στο τετράμηνο. Αριθμοί για να λέμε ότι κάτι είπαμε. Χωρίς καθαρά κέρδη, χωρίς λειτουργικά έξοδα, χωρίς τίποτα. Ούτε λέξη για αποθέματα, ρευστότητα, χρέη, επενδυτικό πλάνο. Σαν να σου δείχνει ένας μανάβης ότι πούλησε 10 καφάσια ντομάτες, αλλά δεν σου λέει πόσες πήγαν στα σκουπίδια, πόσες έσπασαν και πόσες χρωστάει στον προμηθευτή.

Και μετά το άλλο ανέκδοτο: “Οι περίοδοι δεν είναι συγκρίσιμες” λέει, γιατί άλλαξε ημερομηνία το Πάσχα. Δηλαδή πέρσι ήταν Μάιο, φέτος Απρίλιο. Άρα μη συγκρίνεις, άρα μην ασχολείσαι. Κι εσύ ρωτάς: αφού δεν συγκρίνεται, γιατί μας τα δείχνεις; Για να πεις “πάμε καλά”, χωρίς να το αποδείξεις; Τι είμαστε, πρώην πελάτες του “Jumbo της καρδιάς μας”; Δεν παίζει.

Όσο για την “αισιοδοξία της διοίκησης” – να την κρατήσει για τον εαυτό της. Εδώ ο κόσμος ψάχνει φως στο τούνελ και η Jumbo παίζει το παιχνίδι του σκιώδους μάνατζμεντ. Ούτε ενημέρωση στους μετόχους, ούτε ξεκάθαρη εικόνα, ούτε τίποτα. Μόνο δηλώσεις με φανφάρες και ατάκες τύπου “παρανοϊκά επιφυλακτικοί”. Όχι παρανοϊκά, απλά ύποπτα.

Κι όσο μας μιλάνε για “δυναμική διεθνοποίηση” και “επέκταση μέσω συνεργασιών”, τόσο εμείς ακούμε: αδιαφάνεια. Πόσα βάζεις; Πόσα παίρνεις; Ποιες είναι οι δεσμεύσεις; Γιατί δεν μας τα λες;

Ο κόσμος δεν είναι χαζός. Έχει περάσει πολλά – κι αν κάτι έμαθε είναι να ξεχωρίζει πότε κάποιος προσπαθεί να θολώσει τα νερά. Κι εδώ δεν μιλάμε για θολούρα, μιλάμε για φουλ σκοτάδι. Ενέργεια μηδέν, φως μηδέν, εμπιστοσύνη… μπαταρία τέλος.

Ο Βακάκης, αντί να ξεκαθαρίσει το τοπίο, μας κουνάει το δάχτυλο. Δεν δίνει μέρισμα, δεν δίνει εικόνα, δεν δίνει καμία σαφή απάντηση. Θέλει να έχει το πάνω χέρι σε όλα. Αλλά το Χρηματιστήριο δεν δουλεύει έτσι. Ούτε οι επενδυτές. Εδώ είναι όλα διαφάνεια και στοιχεία. Όχι “κάντε λίγο υπομονή και θα σας πω όταν θέλω εγώ”.

Και μέχρι τότε, τι κάνουμε; Τίποτα. Βλέπουμε τις ανακοινώσεις του Ομίλου, που θυμίζουν φυλλάδιο promo, και περιμένουμε το θαύμα. Που δεν έρχεται.

Όταν όμως οι αριθμοί δεν μιλούν, οι πράξεις γίνονται πιο ηχηρές. Και οι πράξεις του Ομίλου δείχνουν κάτι πολύ απλό, ότι το μόνο που τον νοιάζει είναι να ελέγχει το αφήγημα. Να βγάζει αυτός τις ειδήσεις, να τις λέει όπως τον βολεύει, και οι υπόλοιποι να παριστάνουμε τους ευγνώμονες. Ε, όχι.

Την εμπιστοσύνη δεν την αγοράζεις με ποσοστά. Τη χτίζεις με συνέπεια και ειλικρίνεια. Και όταν αυτά λείπουν, ό,τι κι αν πεις – φαίνεται ψεύτικο.

Ο όρκος σιωπής που έχει δώσει η διοίκηση είναι επικίνδυνος. Όχι μόνο για τους επενδυτές, αλλά για το ίδιο το μέλλον της Jumbo. Γιατί όταν παίζεις με τα φώτα σβηστά, κάποια στιγμή σκοντάφτεις. Κι εκεί – κανείς δεν σε λυπάται.

Διαβάστε ακόμη: