O Χάντερ Τόμσον, επέλεξε να αφήσει τα εγκόσμια στις 20 Φλεβάρη του 2005. Το έργο του, ο λόγος του και η ζωή του, είπαν αρκετά από μόνα τους. Παραπάνω από αρκετά. Τόσα ώστε ποτέ, κανένας και για κανένα λόγο να μην αποπειραθεί να προσθέσει ή να υπερθεματίσει σχετικά με την φυσιογνωμία του.
Ήταν και παραμένει ένας από τους μοναδικούς αρχιερείς της απόλυτης αλήθειας, ο άνθρωπος που πήγε την δημοσιογραφία σε μέρη και πραγματικότητες που κανένας πριν από αυτόν δεν πήγε και κανένας μετά από αυτόν δεν έχει βρεί τα κότσια να πάει.
Ο Χάντερ Τόμσον έζησε και πέθανε ως ένας άνθρωπος πάνω από το νόμο, ένας πραγματικός σύγχρονος καουμπόης που τα έβαλε με όλα τα όπλα του κόσμου και τελικά έπεσε από τις σφαίρες του δικού του.
Τα κείμενα του και τα βιβλία του, εξακολουθούν να παρουσιάζουν μια πρωτοφανή διαχρονικότητα, μια κρυστάλλινη παρανοϊκή ισορροπία, η οποία άλλωστε αποτέλεσε και το βασικό του μέσο ώστε να επιβιώσει μέσα σε έναν κόσμο, που ποτέ δεν τον δέχτηκε, ποτέ δεν τον ήθελε και που στο τέλος, τον άφησε χωρίς κανένα στήριγμα και ενδιαφέρον για να συνεχίσει.
Το γεγονός και μόνο ότι ένα πνεύμα σαν τον Χάντερ Τόμσον έχασε την φλόγα που έκαιγε μέσα του εξαιτίας ενός ολοένα και πιο διαβρωμένου κοινωνικοπολιτικού συστήματος, λέει πολλά.
Εν τέλει , δεν μπορούμε να πούμε τίποτα που πλησιάζει έστω τα δικά του λόγια, οπότε σταματάμε εδώ.
Its over to Hunter.
Πόσο τον έχουμε ακόμα ανάγκη; Κοίτα γύρω σου. Αν δεν ξέρεις την απάντηση ακόμα, δεν θα την μάθεις ποτέ.
«Κάποιον θα τιμωρήσουμε για αυτήν την επίθεση, αλλά τώρα ποιος και τι θα ανατιναχτεί σε μικρά κομμάτια είναι κάπως πιο δύσκολο να ειπωθεί. Μπορεί το Αφγανιστάν, ίσως το Πακιστάν ή το Ιράκ, ίσως και τα τρία μαζί ταυτόχρονα. Ποιος ξέρει; Ούτε καν οι στρατηγοί σε αυτό που έχει μείνει από το Πεντάγωνο δεν ξέρουν, ούτε οι εφημερίδες της Νέας Υόρκης που σκούζουν για πόλεμο δεν μπορούν να πουν ποιος το έκανε και που να τον ψάξουμε. Σίγουρα θα είναι ένας ακριβός πόλεμος και η νίκη δεν είναι εγγυημένη για κανέναν, πόσο μάλλον για έναν μπερδεμένο μπάσταρδο όπως ο Τζορτζ Μπους. Το μόνο που ξέρει αυτός, είναι πως ο πατέρας ξεκίνησε τον πόλεμο πριν καιρό και αυτός, ο βλάκας γιος-πρόεδρος, έχει επιλεχθεί από την μοίρα και την παγκόσμια βιομηχανία πετρελαίου να τον τελειώσει».
«Αντιλαμβάνομαι ότι ο φόβος είναι φίλος μου, αλλα όχι πάντα. Ποτέ μην γυρίζεις την πλάτη σου στον φόβο. Πάντα πρέπει να τον έχεις μπροστά σου, σαν κάτι που ίσως χρειαστεί να σκοτώσεις. Αυτό μου το έμαθε ο πατέρας μου, μαζί με κάποια άλλα πράγματα που έχουν κάνει την ζωή μου ενδιαφέρουσα».
«Υπάρχουν όμως εποχές και αυτή είναι μια απο αυτές, που ακόμα και το να είσαι σωστός φαντάζει λάθος. Τι λες για παράδειγμα για μια γενιά που έχει μάθει ότι η βροχή είναι δηλητήριο και το σεξ θάνατος; Αν το κάνεις έρωτα είναι θανατηφόρο και αν ένα ανοιξιάτικο αεράκι που φυσάει ένα απόγευμα του Αυγούστου είναι αρκετό για να μετατρέψει μια καταγάλανη λίμνη σε μια γούρνα με μαύρο δηλητήριο μπροστά στα μάτια σου, τότε δεν σου μένουν και πολλά πέρα από την τηλεόραση και τον ανελέητο αυνανισμό. Είναι ένας περίεργος κόσμος. Άλλοι γίνονται πλούσιοι και άλλοι τρώνε σκατά και πεθαίνουν».
«Σε ένα έθνος που κυβερνάται από χοιρινοειδή, όλα τα γουρούνια έχουν ανοδικές τάσεις – και οι υπόλοιποι από εμάς είμαστε καταδικασμένοι μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι πρέπει να κάνουμε: όχι απαραίτητα να κερδίσουμε, αλλά βασικά να μην χάσουμε ολοκληρωτικά. Το οφείλουμε αυτό στους εαυτούς μας, να γίνουμε δηλαδή κάτι καλύτερο από ένα έθνος προβάτων σε κατάσταση πανικού».
«Μεταμορφωνόμαστε σταδιακά σε ένα έθνος σκλαβωμένο στον φόβο – φοβόμαστε τον πόλεμο, φοβόμαστε την φτώχεια, φοβόμαστε την τυχαία τρομοκρατία, φοβόμαστε ότι θα μας ελλατώσουν τους μισθούς ή θα μας απολύσουν εξαιτίας της κρίσης στην οικονομία, φοβόμαστε ότι θα μας διώξουν από το σπίτι μας λόγω χρεών, φοβόμαστε ότι θα μας κλείσουν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης εξαιτίας κάποιων ασαφών κατηγοριών σχετικά με το ότι υποθάλπτουμε κάποιον τρομοκράτη».
- Ποτέ μην εμπιστεύεσαι έναν μπάτσο με καμπαρντίνα.
- Να προσέχεις τον ενθουσιασμό και την αγάπη, και τα δύο είναι πρόσκαιρα και γρήγορα αλλάζουν.
- Αν σε ρωτήσουν αν σε ενδιαφέρουν τα προβλήματα του κόσμου, κοίταξε αυτόν που σε ρώτησε βαθιά στα μάτια. Δεν θα σε ξαναρωτήσει ποτέ.
- Ποτέ μην δίνεις το πραγματικό σου όνομα.
- Αν σου πούνε ποτέ να κοιτάξεις τον εαυτό σου, μην το κάνεις.
- Ποτέ μην κάνεις τίποτα που ο άνθρωπος που στέκεται μπροστά σου δεν θα καταλάβει.
- Ποτέ μην δημιουργείς τίποτα, θα παρεξηγηθεί, θα αλυσοδεθείς σε αυτό και θα σε ακολουθεί για όλη σου την ζωή.
