Αν πέρυσι τέτοια εποχή ετίθετο από οποιονδήποτε θέμα κατάργησης του νόμου που εξασφάλιζε το περίφημο ακαταδίωκτο των τραπεζιτών, κανείς δεν θα το πίστευε και πολύ περισσότερο κανείς δεν θα στοιχιμάτιζε ούτε ένα ευρώ στην πιθανότητα η κυβέρνηση να επαναφέρει το προηγούμενο καθεστώς.
Θυμίζω ότι η κυβέρνηση είχε κατηγορηθεί, ακόμα και με ακραίους χαρακτηρισμούς, ότι κάνει πλάτες στους τραπεζίτες και τα στραβά μάτια στις ανομίες τους, πολλές από τις οποίες ευθύνονται για την τραγική κατάσταση στην οποία βρέθηκαν και χρειάστηκαν τρεις ανακεφαλαιοποίησεις για να μην καταρρεύσουν.
Και ξαφνικά, ο νέος υπουργός Δικαιοσύνης, Γιώργος Φλωρίδης, μιλώντας για άλλο θέμα στη Βουλή, πέταξε τη “βόμβα”! Θα καταργήσω το νόμο που παρέχει ασυλία στους τραπεζίτες, τέρμα το ακαταδίωκτο!
Και κάπου εκεί άρχισε ένα πολύ σκληρό και αθέατο για τους περισσότερους πόκερ, μεταξύ τραπεζιτών, Φλωρίδη και κυβέρνησης, στο οποίο αναγκαστικά είχαν λόγο και άλλοι.
Πρώτα πρώτα η κυβέρνηση συνολικά και προσωπικά ο πρωθυπουργός, αλλά και η Τράπεζα της Ελλάδος, φυσικά και η ΕΚΤ, μέσω του SSM.
Ο Φλωρίδης επιμένει, παρά τις αντιδράσεις ακόμα και υπουργών και το θέμα φτάνει στα χέρια του πρωθυπουργικού συμβούλου Αλέξη Πατέλη, του ανθρώπου-κλειδί για τα τραπεζικά θέματα και όχι μόνο.
Ο οποίος, όχι απλώς κάνει δεκτή την επιχειρηματολογία Φλωρίδη, αλλά την υπερασπίζεται και την εισηγείται και στον πρωθυπουργό.
Επιχειρηματολογία, που βασίζεται πρώτον, στο ότι έχουν μέχρι τώρα γίνει εκατοντάδες εισαγγελικές παραγγελίες και η διαχείρισή τους από τις ενδιαφερόμενες πλευρές αποτελούσε δυσεπίλυτο πρόβλημα, πολύ περισσότερο να εξηγείται στους δικαστές η πώληση δανείων.
Και δεύτερον ότι πλέον οι τράπεζες υφίστανται ασφυκτικό έλεγχο από τα αρμόδια όργανα και της Τράπεζας Ελλάδος και της ΕΚΤ, με τα πολύ συχνά πλέον και αυστηρά stress tests.
Αν, λοιπόν, παρ’ όλα αυτά, ένας τραπεζίτης απιστήσει, είναι απολύτως λογικό να λογοδοτήσει. Ενώ, προς τα έξω, το κέρδος θα είναι πολύ μεγαλύτερο, σε επίπεδο εντυπώσεων, αλλά και ουσίας προς την κοινωνία, θωρακίζοντας την κυβέρνηση από οποιαδήποτε υπόνοια συγκάλυψης.
Οι θέσεις αυτές, ενώ αρχικά αντιμετωπίστηκαν εχθρικά από τα τραπεζικά στελέχη και την Ένωση Ελληνικών Τραπεζών, εν συνεχεία και μέσα από πυκνές επαφές και συναντήσεις, φέρεται ότι πείστηκαν, όταν την ίδια ώρα, τόσο η ΤτΕ, όσο και ο SSM δεν έφεραν κάποια ουσιαστική αντίδραση.
Τουναντίον, όπως διατείνονται πηγές που έχουν γνώση του θέματος και των παρασκηνίων, στα (χλιαρά, είναι αλήθεια) αιτήματα να πάρουν θέση, συνεπώς να παρέμβουν, τήρησαν αιδήμονα σιωπή, αφήνοντας ουσιαστικά την πρωτοβουλία των κινήσεων σε καθαρά πολιτικό επίπεδο.
Θυμίζω ότι με το νέο νόμο καταργείται το ακαταδίωκτο των τραπεζιτών και επανερχόμαστε στο προηγούμενο καθεστώς, όπου κακουργήματα, όπως η απιστία και η απάτη, η υπεξαίρεση και η τοκογλυφία θα διώκονται πλέον αυτεπαγγέλτως.
Πολύ πολύ ενδιαφέρουσα η συνέχεια, από την πλευρά της Δικαιοσύνης πλέον…
