Ο πόλεμος στην Ουκρανία, βρίσκεται ήδη στον πέμπτο μήνα του και ενώ δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα το τέλος του ανώτεροι αξιωματούχοι του Κρεμλίνου δεν σταματούν να επαναλαμβάνουν πως η Ρωσία πρόκειται να επιτύχει όλους τους στόχους της. Σύμφωνα δε με τον ίδιο τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, τότε όλα πάνε βάσει σχεδίου.

Τους τελευταίους πέντε μήνες η Ρωσία αναγκάστηκε να υποχωρήσει από το Κίεβο αναγκάστηκε να διαχειριστεί μια σειρά από στρατιωτικές ανατροπές επί του πεδίου, γνώρισε απώλειες και βρέθηκε αντιμέτωπη με πρωτοφανείς κυρώσεις αλλά και με τη διεθνή κατακραυγή.

Τα παραπάνω δύσκολα μπορούν να χαρακτηριστούν ως «επιτυχία» καθώς εμπίπτουν στην κατηγορία της προπαγάνδας, της υποκρισίας ή ακόμη και της αυταπάτης.

Κι όμως, το Κρεμλίνο πιστεύει πως η Ρωσία θα είναι ο νικητής αυτής της σύγκρουσης, γράφει στους New York Times η Τατιάνα Στανοβάια της δεξαμενής σκέψης Carnegie (CEIP), επικαλούμενη όσα δηλώνει πια επισήμως η ρωσική πλευρά αλλά και το περιεχόμενο σειράς ανεπισήμων συζητήσεων που είχε η ίδια με ανθρώπους που γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα.

Το σχέδιο μπάμπουσκα του Πούτιν

Σύμφωνα με το άρθρο της Τατιάνα Στανοβάια στους New York Times το σχέδιο του Πούτιν θα μπορούσε να παρομοιαστεί με μια (στρατηγική) ρωσική κούκλα, τις γνωστές μπάμπουσκες.

Κάθε πτυχή του εν λόγω σχεδίου εντάσσεται μέσα σε μια άλλη πτυχή, και όλες μαζί συνολικά οι πτυχές καταλήγουν σε ένα μεγάλο πλάνο που υπερβαίνει κατά πολύ την Ουκρανία αλλά επικεντρώνεται σε αυτήν, όπως αναφέρει το άρθρο.

Πρώτος στόχος: Χερσαίος διάδρομος από την ανατολική Ουκρανία στην Κριμαία

Ο «μικρότερος», πιο ρεαλιστικός και φαινομενικά περισσότερο εφικτός στόχος έχει να κάνει με τις εδαφικές βλέψεις της Ρωσίας στην Ουκρανία. Αφού δεν κατάφερε να «πάρει» το Κίεβο, η Μόσχα έχει βαλθεί πλέον να θέσει υπό τον έλεγχό της τις περιοχές του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ στην ανατολική Ουκρανία, εξασφαλίζοντας έτσι παράλληλα και έναν υπό ρωσικό έλεγχο χερσαίο διάδρομο που θα ενώνει την ανατολική Ουκρανία με την Κριμαία.

Το Κρεμλίνο θεωρεί, πια, πως η επίτευξη αυτού του στόχου είναι απλώς ζήτημα χρόνου. Ο ίδιος ο Πούτιν παρουσιάζεται μάλιστα να εκτιμά πως, ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με τις στρατιωτικές εξελίξεις στην ανατολική Ουκρανία, ο χρόνος είναι με το μέρος του. Η δυτική στρατιωτική στήριξη προς την Ουκρανία έχει όρια τα οποία έχουν, πια, φανεί. Η Δύση δεν πρόκειται να εμπλακεί άμεσα, ή με αμεσότερο του τρέχοντος τρόπου, στον εν λόγω πόλεμο.

Κατά τα λοιπά, η άποψη που υπάρχει στη Δύση, και που φαίνεται πλέον να αποκτά ολοένα μεγαλύτερο έδαφος, είναι ότι η Ουκρανία δεν θα μπορέσει να πάρει πίσω τις περιοχές που έχουν ήδη καταλάβει τα ρωσικά στρατεύματα.

Δεύτερος στόχος: «Ρωσοποίηση» της Ουκρανίας σε ένα με δύο χρόνια

Ο επόμενος στόχος στο σχέδιο του Πούτιν θα ήταν να αναγκάσει το Κίεβο να συνθηκολογήσει. Η Μόσχα θα ήθελε αυτή η συνθηκολόγηση να οδηγήσει στην «από-ουκρανοποίηση» και ταυτόχρονα «ρωσοποίηση» της Ουκρανίας συνολικά. Πώς θα μπορούσε να επιτευχθεί ένας τέτοιος στόχος; Μέσα από την ποινικοποίηση της υποστήριξης συγκεκριμένων εθνικών ηρώων, τη μετονομασία δρόμων, την αναθεώρηση των βιβλίων της ιστορίας και μέσα από την εξασφάλιση στον ρωσόφωνο πληθυσμό κυρίαρχης θέσης στην εκπαίδευση και στον πολιτισμό. Ο στόχος, με άλλα λόγια, θα ήταν να στερηθεί η Ουκρανία του δικαιώματος να οικοδομήσει το δικό της έθνος. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η ουκρανική κυβέρνηση θα αντικαθίσταντο, οι ελίτ θα εκκαθαρίζονταν και η συνεργασία με τη Δύση θα ακυρωνόταν.

Σύμφωνα με το σενάριο το οποίο αναφέρει η Τατιάνα Στανοβάια στην ανάλυσή της για τους New York Times, το Κρεμλίνο αναμένει ότι σε ένα με δύο χρόνια η Ουκρανία θα είναι πια εξαντλημένη από τον πόλεμο, ανίκανη να λειτουργήσει κανονικά και έτοιμη για συνθηκολόγηση. Τότε λοιπόν, σε ένα με δύο χρόνια, το Κρεμλίνο εκτιμά πως η ουκρανική ελίτ θα διασπαστεί και πως θα υπάρξει μια αντιπολιτευόμενη κίνηση που θα εκδιώξει την κυβέρνηση του Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Σε μια τέτοια περίπτωση, η Ρωσία δεν θα έχει πια κανένα λόγο να εισβάλει στο Κίεβο γιατί το Κίεβο θα έχει πέσει μόνο του.

Τρίτος στόχος: Η «καλή» και η «κακή» Δύση

Σύμφωνα με την Τατιάνα Στανοβάια, ο τρίτος στρατηγικός στόχος του Πούτιν στον πόλεμο κατά της Ουκρανίας, και ο πιο σημαντικός γεωπολιτικά, είναι εκείνος που έχει να κάνει με την οικοδόμηση μιας νέας παγκόσμιας τάξης.

Έχουμε συνηθίσει να πιστεύουμε ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν βλέπει τη Δύση ως μια εχθρική δύναμη που θέλει να καταστρέψει τη Ρωσία. Η Στανοβάια υποστηρίζει, ωστόσο, ότι στα μάτια του Ρώσου προέδρου υπάρχει μια «καλή Δύση» και μια «κακή Δύση».

Η «κακή Δύση» εκπροσωπείται από τις παραδοσιακές πολιτικές ελίτ που κυβερνούν αυτήν τη στιγμή τις δυτικές χώρες. Ενώ η «καλή Δύση» αποτελείται από απλούς Ευρωπαίους και Αμερικανούς που ο Πούτιν πιστεύει πως θέλουν να έχουν κανονικές σχέσεις με τη Ρωσία, και από επιχειρήσεις που επιθυμούν να επωφεληθούν από τη στενή συνεργασία με τους Ρώσους.

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν θεωρεί πως η «κακή Δύση» παρακμάζει ούσα καταδικασμένη, και πως στον αντίποδα η «καλή Δύση» βγαίνει πια πιο δυναμικά στο προσκήνιο αμφισβητώντας το παλαιό στάτους-κβο και δημιουργώντας σταδιακά μια νέα τάξη πραγμάτων χάρη σε ηγέτες όπως είναι ο Βίκτορ Όρμπαν στην Ουγγαρία, η Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία και ο Ντόναλντ Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο Πούτιν πιστεύει ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι συνέπειές του (ο υψηλός πληθωρισμός, η άνοδος των τιμών της ενέργειας), πρόκειται να δώσουν ώθηση στην «καλή Δύση» συμβάλλοντας έτσι στην ανατροπή του υπάρχοντος δυτικού πολιτικού στάτους-κβο.

Όπως καταλήγει η Στανοβάια στο άρθρο της τα καλά νέα είναι πως το γεγονός ότι ο ίδιος ο Πούτιν θεωρεί το σχέδιό του ρεαλιστικό θα μπορούσε, βραχυπρόθεσμα, να αποτρέψει την πιθανότητα πυρηνικής κλιμάκωσης. Τα άσχημα νέα είναι ότι αργά ή γρήγορα, ο Πούτιν θα αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και τότε, αναφέρει η αρθρογράφος, που θα καταλάβει πως τα σχέδιά του αποτυγχάνουν, είναι πιθανό να γίνει πιο επικίνδυνος.