Ο ΓΟΥΟΛΤ ΝΤΙΣΝΕΪ είχε πει κάποτε ότι ελπίζει «να μην ξεχάσουμε ποτέ ένα πράγμα – ότι όλα ξεκίνησαν από ένα ποντίκι».

Πριν από εκατό χρόνια το στούντιο κινουμένων σχεδίων των αδελφών Ντίσνεϊ άνοιξε τις πόρτες του στο πίσω μέρος ενός κτηματομεσιτικού γραφείου στην περιοχή Los Feliz του Λος Άντζελες. Ο Γουόλτ Ντίσνεϊ είχε έρθει στο Χόλιγουντ εκείνο το καλοκαίρι μετά την πτώχευση της πρώτης του επιχείρησης, της Laugh-O-gram Films, στο Κάνσας Σίτι. Εντάχθηκε στο πλευρό του μεγαλύτερου αδελφού του, Ρόι, ο οποίος ζούσε ήδη στην Καλιφόρνια και ήταν πρόθυμος να ρισκάρει 250 δολάρια για τα όνειρα του μικρού αδελφού του.

Στις 16 Οκτωβρίου 1923 οι δυο τους υπέγραψαν μια συμφωνία για την παραγωγή ταινιών μικρού μήκους με έναν διανομέα της Νέας Υόρκης. Το μαγαζί μετονομάστηκε σε Walt Disney Studio τρία χρόνια αργότερα, μετά από προτροπή του Ρόι.

Κατά τον τελευταίο αιώνα η επιρροή της Disney στην ψυχαγωγία και την ποπ κουλτούρα –όχι μόνο στις ΗΠΑ αλλά και παγκοσμίως– υπήρξε βαθιά. Η εταιρεία διαμόρφωσε την ίδια τη φύση της ψυχαγωγίας μέσω των ταινιών της, των θεματικών πάρκων που έγιναν προορισμοί διακοπών, του στρατηγικού merchandising και των τηλεοπτικών δικτύων.

Ο Μίκι Μάους έκανε το ντεμπούτο του το 1928 με μια μικρού μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων, η οποία εισήγαγε επίσης τον συγχρονισμένο ήχο σε αυτό που μέχρι τότε ήταν ένα βουβό μέσο. Η Disney ήταν πρωτοπόρος στην τεχνολογία των ηχητικών ταινιών, συγχρονίζοντας τη δράση στην οθόνη με ηχογραφημένη ομιλία, μουσική και ηχητικά εφέ.

Το στούντιο της Disney ήταν επίσης το πρώτο που χρησιμοποίησε το Technicolor, και το φιλμ «Λουλούδια και δέντρα», το οποίο κέρδισε το Όσκαρ μικρού μήκους κινουμένων σχεδίων του 1932, ήταν το πρώτο που έφερε το πλήρες χρώμα στα κινούμενα σχέδια.

Ορόσημο υπήρξε η ταινία «Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι» που έκανε πρεμιέρα στο Χόλιγουντ στις 21 Δεκεμβρίου 1937 αποσπώντας αποθεωτικά σχόλια. Ο κριτικός των L.A. Times Edwin Schallert χαιρέτισε την ταινία ως σπουδαίο καλλιτεχνικό επίτευγμα, ως «αληθινή ποίηση» και ως «επίκληση της μαγείας». Η «Χιονάτη» εγκαινίασε μια χρυσή εποχή κλασικών ταινιών κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους, με πασίγνωστους τίτλους όπως «Πινόκιο», «Φαντασία», «Μπάμπι», «Ωραία Κοιμωμένη» και «Πίτερ Παν».

Αργότερα, η Disney θα μετέβαινε με επιτυχία και στην παραγωγή mainstream οικογενειακών ταινιών με αποκορύφωμα την «Μαίρη Πόπινς». Αφού σκόνταψε στη δεκαετία του 1970 και του ’80 με μερικές αποτυχίες υψηλού προφίλ, ακολούθως η Disney θα γνώριζε μια αναγέννηση των κινουμένων σχεδίων της με επιτυχίες όπως «Η Μικρή Γοργόνα», «Η Πεντάμορφη και το Τέρας» και «Ο Βασιλιάς των Λιονταριών», μεταξύ άλλων.

Στη δεκαετία του 1950, ο Ντίσνεϊ, αναγνωρίζοντας την επιρροή που θα είχε η τηλεόραση στην αμερικανική κουλτούρα, μπήκε στη μικρή οθόνη με τη σειρά ανθολογίας “Walt Disney’s Wonderful World of Color” η οποία θα παράμενε στον αέρα για 29 χρόνια σε διάφορες εκδοχές. Η σειρά εισήγαγε την κουλτούρα, την ψυχαγωγία και τις εκπαιδευτικές αναζητήσεις της Disney στα σπίτια όλου του κόσμου. Το Disney Channel, το οποίο ξεκίνησε το 1983, χάραξε μια προσοδοφόρα θέση στην καλωδιακή τηλεόραση για δεκαετίες. Το κανάλι βοήθησε επίσης στην ανάδειξη αστέρων όπως η Zendaya (“Shake It Up”), η Miley Cyrus (“Hannah Montana”), η Selena Gomez (“Wizards of Waverly Place”) και ο Zac Efron (“High School Musical”).

Στον 21ο αιώνα, ο κολοσσός της Disney εξαγόρασε μια σειρά από μεγάλα στούντιο με εκατοντάδες διάσημους χαρακτήρες. Η αρχή έγινε με την Pixar το 2006, για να ακολουθήσουν η Marvel Entertainment το 2009, η LucasFilm το 2012 και η 21st Century Fox το 2019.

Το πρώτο «θεματικό πάρκο» άνοιξε στο Άναχαϊμ της Καλιφόρνια στις 17 Ιουλίου 1955, με ένα ζωντανό τηλεοπτικό αφιέρωμα (ο μελλοντικός πρόεδρος Ρόναλντ Ρέιγκαν ήταν ένας από τους παρουσιαστές), και η Disneyland σύντομα θα γινόταν ένας από τους πιο διάσημους τουριστικούς προορισμούς στον κόσμο. Μέχρι τότε, ο όρος «θεματικό πάρκο» δεν χρησιμοποιούνταν ευρέως. Η Disneyland οδήγησε στο άνοιγμα του θέρετρου Walt Disney World κοντά στο Ορλάντο της Φλόριντα τον Οκτώβριο του 1971 (εγκαινιάστηκε πέντε χρόνια σχεδόν μετά τον θάνατο του Γουόλτ Ντίσνεϊ τον Δεκέμβριο του 1966) και άλλων «πάρκων ψυχαγωγίας» στο Παρίσι, το Τόκιο, τη Σαγκάη και το Χονγκ Κονγκ.

Όπως είχε πει ο Ντίσνεϊ: «Η Ντίσνεϊλαντ δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ. Θα συνεχίσει να μεγαλώνει όσο υπάρχει φαντασία στον κόσμο».

Διαβάστε ακόμη: