Όταν ακούς για το επετειακό άγαλμα της πριγκίπισσας Νταϊάνα, περιμένεις να αντικρίσεις κάτι που θα ακτινοβολεί από την προσωπικότητα της και την ευγένεια της.

Δυστυχώς δεν τα συναντάμε πάνω στο βαρύ, γκρι, στα πρότυπα του ρωσικού ρεαλισμού γλυπτό που μόλις αποκαλύφθηκε στον αγαπημένο της κήπο στο Λονδίνο.

Σχεδόν 25 χρόνια μετά τον θάνατο της πριγκίπισσας Νταϊάνα, οι δύο γιοι της έκαναν τα αποκαλυπτήρια ενός αγάλματος στη μνήμη της μητέρας τους σε κλειστό κύκλο, λόγω των μέτρων κατά της πανδημίας, στον κήπο Σάνκεν (Sunken) – το αγαπημένο σημείο της Νταϊάνα όσο ζούσε στο Κένσιγκτον.

Μια Νταϊάνα που δεν γελάει, που κοιτάει μάλλον βλοσυρά. Αυτή που ακόμα και στη μεγαλύτερη θλίψη της, όταν τα μάτια της βούλιαζαν πίσω από το έντονο μαύρο μολύβι, δεν έχανε το μειδίαμα από το πρόσωπο. Το χαμόγελο ήταν το χαρακτηριστικό της, έως το τέλος.

Η φιγούρα της στο γλυπτό -μεγεθυμένη κατά 1,25 σε σχέση με το φυσικό της μέγεθος- δεν έχει τη φινέτσα της χορεύτριας, σχεδόν του αερικού που διέθετε στη ζωή της. Είναι στιβαρή, βαριά, πατώντας στη γη με τα φλατ παπούτσια της.

Στην πραγματική ζωή ποτέ η φούστα της δεν θα έπεφτε τόσο άχαρα, σχεδόν τσαλακωμένη, το πουκάμισο δεν θα ήταν τόσο ανοιχτό στο ντεκολτέ -αν και τουλάχιστον για το πλισέ πουκάμισο και τη φαρδιά ζώνη φαίνεται ότι στηρίχθηκε ο γλύπτης σε μια φωτογραφία της με τον Χάρι πιτσιρικά, μια φωτογραφία που αγαπά ο γιος της. Η χάρη της πραγματικής ζωής δεν αποτυπώνεται στο γλυπτό.