Με τις αντιδράσεις να πολλαπλασιάζονται από καταθέτες και συλλογικούς φορείς, αλλά και γενικότερα από την κοινωνία, καθώς τα επιτόκια καταθέσεων παραμένουν σε ουσιαστικά μηδενικά επίπεδα, ενώ τα χορηγήσεων αυξάνονται, οι τράπεζες αναζητούν τρόπους διαφυγής, όχι από τα υπουργικά…μπινελίκια, αλλά από την κατακραυγή της κοινωνίας.

Το spread πλέον έχει φτάσει στο 5% (!), αλλά οι τράπεζες παραμένουν ασυγκίνητες και κρατάνε τα επιτόκια καταθέσεων σε σχεδόν μηδενικά επίπεδα, ενώ αν υπολογιστεί και ο πληθωρισμός ουσιαστικά είναι “μαρς αρνητικά”, όπως τα χαρακτηρίζουν τα ίδια τα τραπεζικά στελέχη, που έρχονται σε επαφή με τους καταναλωτές – καταθέτες και δανειολήπτες.

Οι τράπεζες, στην προσπάθειά τους να συγκρατήσουν ένα ενδεχόμενο κύμα φυγής καταθέσεων, ειδικά προς αγορά μετοχών στο Χρηματιστήριο – περιορισμένο μεν μέχρι τώρα, αλλά όχι αμελητέο και συνεχώς αυξανόμενο – καθώς δεν υπάρχει άλλη διέξοδος για τους αποταμιευτές, ρίχνουν πλέον άλλα “όπλα” πειθούς.

Με το απαιτούμενο φυσικά δέλεαρ, που υπό προϋποθέσεις όμως μπορεί να αποδειχθεί και παγίδα απωλειών κεφαλαίου για τους καταθέτες. Το όπλο δεν είναι άλλο από την προτροπή, με κάθε τρόπο – επιστολές, e mails, τηλεφωνικές ή δια ζώσης προτροπές -να μετατρέψουν oi πελάτες τους ένα μέρος τουλάχιστον των καταθέσεών τους σε ομολογιακά αμοιβαία κεφάλαια.

Μεταφέροντας καταθέσεις σε πενταετούς διάρκειας αμοιβαία, υποτίθεται περιορισμένου κινδύνου, οι καταθέτες – μεριδιούχοι θα παίρνουν μία ετήσια απόδοση – μέρισμα περί το 3% για το τρέχον έτος, η οποία φυσικά είναι κατά πολύ μεγαλύτερη του επιτοκίου μίας προθεσμιακής κατάθεσης.

Αυτό είναι το δέλεαρ των αμοιβαίων που ρίχνουν στην αγορά η Eurobank, η Alpha Bank και η Πειραιώς, με ενισχυτικό επιχείρημα ότι η απόδοση των κεφαλαίων τους μπορεί να αποφέρει, όταν λήξει η τοποθέτηση και σημαντικά ακόμα κέρδη, ανάλογα βέβαια με την πορεία των επενδύσεων που επιλέγουν οι θυγατρικές των τραπεζών ΑΕΔΑΚ.

Με δεδομένο, όπως έχουν χτιστεί τα συγκεκριμένα αμοιβαία, ότι το 65% του ενεργητικού τους επενδύεται σε κρατικά και εταιρικά ομόλογα και το υπόλοιπο σε καταθέσεις και παράγωγα χρηματοπιστωτικά προϊόντα, εκ πρώτης όψεως διαφαίνεται ότι μειώνεται δραστικά ο κίνδυνος για τους μεριδιούχους.

Αλλά, πιστεύει κάποιος πράγματι ότι οι αποδόσεις των ομολόγων θα παραμένουν στα τρέχοντα επίπεδα μετά από 2,3,4 ή 5 χρόνια;

Ή ότι τα παράγωγα χρηματοπιστωτικών προϊόντων, θα είναι πάντα επικερδή; Πέραν των (αναγκαστικών) “καλών προθέσεων”, η προϊστορία των αμοιβαίων κεφαλαίων, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δυστυχώς μόνο η καλύτερη δεν είναι, ενώ και περιπτώσεις όπως οι καταθέσεις και τα δάνεια σε ελβετικό φράγκο, είναι άκρως διδακτικές.

Διαβάστε ακόμη: