Εξαρχής το διακύβευμα της κάλπης της 5ης Νοεμβρίου δεν ήταν μόνο εσωτερική υπόθεση των ΗΠΑ, αλλά παγκόσμιο και μάλιστα καθολικό. Ο Ντόναλντ Τραμπ επιστρέφει στον Λευκό Οίκο, απόλυτος κυρίαρχος στον πολιτικό χάρτη των Ηνωμένων Πολιτειών, την ώρα που οι διεθνείς γεωπολιτικές και οικονομικές ισορροπίες βρίσκονται σε «τεντωμένο σχοινί». Σύμμαχοι και αντίπαλοι των ΗΠΑ στο διεθνές σύστημα αναμένουν ένα σαφέστερο στίγμα της πολιτικής που θα ακολουθήσει ο νέος πλανητάρχης.

Ιδίως η Ευρώπη, εν μέσω των πολέμων σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή, αλλά και των απειλητικών εξαγγελιών του Τραμπ για έναν νέο «τριγωνικό» εμπορικό πόλεμο ΗΠΑ – Ευρώπης – Κίνας είναι υποχρεωμένη να προετοιμάσει τις άμυνες, αλλά και το πώς θα καταφέρει να σταθεί στη συνέχεια ως ένας ικανός παγκόσμιος «παίκτης» στο ραγδαία μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον.

Πάρα το πρόσθετο βάρος της γερμανικής εσωτερικής πολιτικής κρίσης, η συζήτηση προχθές στη Σύνοδο της Βουδαπέστης του Συμφώνου για την Ανταγωνιστικότητα είναι ένα θετικό σημάδι ότι η Ε.Ε. αφυπνίζεται. Και βρίσκεται στον σωστό δρόμο για να κατακτήσει τη στρατηγική αυτονομία της. Ομως το διακύβευμα είναι τεράστιο, ο χρόνος δεν είναι σύμμαχος, άρα ήρθε η ώρα της πράξης.

Με την εμφατική επικράτηση του Ντόναλντ Τραμπ στις αμερικανικές εκλογές, που αλλάζει άρδην το παγκόσμιο γεωπολιτικό τοπίο αλλά και τις διεθνείς οικονομικές σχέσεις, ακόμα νωπή, ένα πέπλο ανησυχίας σκίαζε την ατμόσφαιρα της προχθεσινής άτυπης Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης στη Βουδαπέστη. Τα αμήχανα χαμόγελα και οι αβρότητες μεταξύ των ηγετών δεν αρκούσαν για να το διασκεδάσουν.

Οι λόγοι αυτονόητοι. Η εκλογή Τραμπ φέρνει την Ευρώπη αντιμέτωπη με παγίδες. Ενδεχομένως όμως και με ευκαιρίες, αρκεί να κοιταχτεί στον καθρέφτη της και να ξεκινήσει να πραγματοποιεί αυτά που επί χρόνια οφείλει να κάνει, όμως διαρκώς τα αναβάλλει.

Η «χρυσή εποχή» για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους Αμερικανούς που επαγγέλθηκε στην πανηγυρική νικητήρια ομιλία του ο Τραμπ, εφόσον συνοδευτεί από έναν νέο εμπορικό πόλεμο με την Κίνα και την Ε.Ε., πρωτίστως σε επίπεδο επιβολής δασμών, καθώς και από ένα διαφορετικό δόγμα ασφάλειας, ενδέχεται να εξελιχθεί σε εφιαλτική για την Ευρώπη. Ακόμη και αποδιαρθρωτική για την υπόστασή της.

Ενδεικτική, η πρόβλεψη του γερμανικού οικονομικού ινστιτούτου IfW: αν η κυβέρνηση Τραμπ υλοποιώντας την εξαγγελία του, επιβάλλει δασμούς 20% στην Ε.Ε. και εκείνη απαντήσει ανάλογα, το ΑΕΠ της Ευρωζώνης θα μειωθεί 1,3% το 2027 και το 2028. Ειδικότερα το γερμανικό έως 1,5%.

Ισως όμως αυτό αποδειχθεί και μια ύστατη σπουδαία ευκαιρία, υποχρεώνοντας την Ευρώπη να τολμήσει πιο αποφασιστικά και γρηγορότερα βήματα για να σταθεί αυτόνομα και με τον ισχυρό ρόλο που της αρμόζει στον σύγχρονο κόσμο.

Το θέμα βέβαια είναι ότι όταν σπεύδεις βραδέως, μετά τα γεγονότα, όπως συνηθίζει ιστορικά η Ε.Ε., μοιραία οι κίνδυνοι πολλαπλασιάζονται. Οι νέες προκλήσεις για την προοπτική της προκύπτουν, ενώ οι δύο κορυφαίες χώρες και οικονομίες της κλυδωνίζονται σοβαρά. Οικονομικά και πολιτικά.

Η κρίση στη Γερμανία τρομάζει την Ευρώπη. Με οικονομία σε τέλμα και βιομηχανία κλυδωνιζόμενη, αλλά πλέον, από την Τετάρτη, και σε πρωτοφανή πολιτική κρίση, που οδηγεί σε πρόωρες εκλογές. Ενώ η Γαλλία κινείται επίσης με εύθραυστη οικονομία, αλλά και σε σαθρό πολιτικό έδαφος μιας κυβέρνησης δέσμιας ισορροπιών ένθεν κακείθεν και με χρόνο ζωής οριακό έως το επόμενο καλοκαίρι.

Οι ηγέτες

Το θετικό είναι ότι ολοένα και περισσότεροι ηγέτες αντιλαμβάνονται το μείζον διακύβευμα των επομένων ετών. Το «όλοι μαζί» και την προτεραιότητα της ανταγωνιστικότητας της Ευρώπης. Ο Εμανουέλ Μακρόν, έχοντας θέσει προ πολλού θέμα επιβίωσης της Ε.Ε. αν δεν λυθεί το πρόβλημα της αμφίπλευρης αιμορραγίας των βιομηχανιών της, έστειλε πάραυτα το μήνυμα: «Η τάση δεν πρέπει να είναι προς το “ο καθένας για τον εαυτό του” ούτε προς διμερείς σχέσεις, αλλά προς μία συντονισμένη ευρωπαϊκή στρατηγική». Αποδέκτες Ρώμη, Βουδαπέστη και λοιποί ύποπτοι. Καθώς ορισμένοι ηγέτες, όπως Τζόρτζια Μελόνι, Βίκτορ Ορμπαν, ενδέχεται να αποπειραθούν διμερείς συμφωνίες με την Ουάσινγκτον ώστε να αποφύγουν τις δυσμενείς επιπτώσεις των δασμών για τις χώρες τους.

Στο ίδιο μήκος κύματος ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξεκαθάρισε πως «η Ευρώπη πρέπει να αναζητήσει δυναμικά τη θέση της σε έναν παγκόσμιο χάρτη που αλλάζει διαρκώς. Να κάνει πιο ανταγωνιστική την ευρωπαϊκή οικονομία και να οικοδομήσει τη στρατηγική της αυτονομία». Με εξασφάλιση επειγόντως πρόσθετων πόρων για να αντιμετωπίσει τις μεγάλες προκλήσεις της ανταγωνιστικότητας και της ευρωπαϊκής άμυνας.

Από πλευράς Βρυξελλών σχεδιάζονται διερευνητικές προσεγγίσεις με το επιτελείο του Τραμπ, ώστε μέχρι τις 20 Ιανουαρίου, όταν θα αναλάβει επισήμως τα καθήκοντά του, να διευκρινιστεί το νέο σκηνικό και να περιοριστεί ει δυνατόν δραστικά το πλαφόν, αλλά και το εύρος των προϊόντων στα οποία οι ΗΠΑ θα επιβάλλουν πρόσθετους δασμούς. Σε αντάλλαγμα να προσδιοριστούν αμερικανικά προϊόντα των οποίων οι εισαγωγές από τις χώρες της Ε.Ε. μπορούν να αυξηθούν.

Αν όμως οι διαπραγματεύσεις αποτύχουν, η Κομισιόν καταρτίζει ήδη αρμοδίως τα αντίμετρα. Με λίστες αμερικανικών προϊόντων (ουίσκι, μοτοσικλέτες Harley Davidson, ταχύπλοα σκάφη κ.λπ.) όπου θα επιβληθούν δασμοί 50% ή και παραπάνω.

Η ευκαιρία

Συζητώντας για την ανταγωνιστικότητα στη Βουδαπέστη, οι «27» είχαν μία από τις τελευταίες ευκαιρίες τους να αποδείξουν ότι επιμένουν στην προσπάθεια η Ευρώπη να κατοχυρωθεί σε σημαίνουσα δύναμη παγκοσμίως. Επί της ουσίας, το πώς η Ευρώπη θα ανακτήσει δυνάμεις και θα εφαρμόσει ένα υλοποιήσιμο σχέδιο που θα επιτρέψει στις οικονομίες και τις επιχειρήσεις της να σταθούν ανταγωνιστικά απέναντι πρωτίστως στο δίπολο Ηνωμένων Πολιτειών και Κίνας, αλλά και άλλων αναδυόμενων οικονομιών διαφόρων χωρών, κυρίως ασιατικών.

Αυτό είναι το νέο μείζον στοίχημα για την Ευρώπη. Είτε θα το κερδίσει είτε το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας θα στραγγαλίσει την ευρωπαϊκή οικονομία. Εξουθενώνοντας τις επιμέρους οικονομίες των «27» και εξασθενώντας περαιτέρω τη θέση της στο διεθνές γεωπολιτικό σύστημα.

Τα καμπανάκια για την Ευρώπη έχουν χτυπήσει προ πολλού. Η μεγάλη φυγή των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων συντελείται εδώ και χρόνια. Αλλά η αντίδραση της Ε.Ε. είναι νωχελική. Στις κινήσεις ευρωπαϊκών βιομηχανικών κολοσσών να μεταφέρουν δραστηριότητές τους σε Βόρειο Αμερική και Κίνα δεν προέκυψε αντίδοτο. Ούτε οι αλλεπάλληλες εκκλήσεις των συλλογικών οργάνων της ευρωπαϊκής βιομηχανίας εισακούστηκαν.

H καθοδική πορεία της Ε.Ε. ξεκίνησε εδώ και χρόνια. Το 2008 η ευρωπαϊκή οικονομία υπερτερούσε της αμερικανικής. Το ΑΕΠ των «28» (συν τη Μεγάλη Βρετανία δηλαδή) ανερχόταν στα 16,3 τρισ. δολάρια έναντι 14,8 τρισ. των ΗΠΑ. Φέτος το αμερικανικό ΑΕΠ εκτοξεύτηκε στα 27 τρισ., ενώ το ευρωπαϊκό (συν του εκτός πλέον Ε.Ε. Ηνωμένου Βασιλείου), ασθμαίνοντας έφτασε στα 18. Οι αριθμοί εξηγούν το συνολικό θηριώδες επενδυτικό και χρηματοδοτικό κενό στην Ε.Ε.

Οταν ο Τζο Μπάιντεν προχωρούσε το πρώτο πακέτο ενίσχυσης της αμερικανικής οικονομίας με 1,9 τρισ. δολάρια το 2021 για να αντιμετωπίσει τις παραλυτικές συνέπειες της πανδημίας COVID-19, προσθέτοντας άλλα 737 δισ. για την πράσινη ανάπτυξη, -τα 369 για το περιβάλλον και την ενέργεια-, όλα επιδοτήσεις και επιχορηγήσεις, η Ε.Ε. απαντούσε με 750 δισ. ευρώ του Ταμείου Ανάκαμψης.

Το γερμανικό βέτο

Δεν είναι ότι ήταν αισθητά λιγότερα. Αλλά κυρίως ότι με την επιμονή των Γερμανών (και άλλων Βορείων) αυτά δόθηκαν κυρίως σε δάνεια παρά σε επιχορηγήσεις, απομειώνοντας τη χρησιμότητά τους.

Ετσι η BMW επεκτείνει και εκσυγχρονίζει το εργοστάσιό της στη Νότια Καρολίνα, επενδύοντας 1,7 δισ. ευρώ. Η Audi εξετάζει τη δημιουργία εργοστασίου στις ΗΠΑ για την κατασκευή ηλεκτρικών αυτοκινήτων, μια επένδυση 2 δισ. H Siemens Energy σχεδιάζει επενδύσεις 2 δισ. για νέα εργοστάσια σε ΗΠΑ, Σιγκαπούρη και Κίνα.

Ο κατάλογος είναι ανεξάντλητος. Ο λόγος απλός. Οι Αμερικανοί προσφέρουν σειρά κινήτρων. Επιδοτούν αθρόα και ισχυρά τις ευρωπαϊκές επενδύσεις στο έδαφός τους, προσφέρουν φοροαπαλλαγές, λιγότερη γραφειοκρατία, μικρότερο ενεργειακό κόστος. Με τον Τραμπ μάλιστα στον Λευκό Οίκο πλέον, θα ζητήσουν και τις ταυτότητες των ευρωπαϊκών εταιρειών. Και δεν αποκλείεται κάποιες να τις πάρουν. Οι Ευρωπαίοι επιμένουν στο αναποτελεσματικό μοντέλο των δανείων, συχνά ακριβών, και μέσα από λίαν γραφειοκρατικές και μακρόχρονες διαδικασίες. Συν τη φορολογία των κερδών συγκριτικά μεγαλύτερη, το ενεργειακό και εργατικό κόστος στα ύψη, το αποτέλεσμα είναι αναπόφευκτο.

Ετσι, η βιομηχανική παραγωγή των τεσσάρων μεγαλύτερων ευρωπαϊκών οικονομιών, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, βρίσκεται στο κόκκινο, σύμφωνα με τη Eurostat. Επηρεάζοντας ολόκληρη την Ε.Ε. Μεταξύ Ιουλίου 2023 και 2024 μειώθηκε 2,2% στην Ευρωζώνη.

Το σύνδρομο της Κίνας

Υπάρχει και το παράδειγμα με την Κίνα. Επίκεντρο ηλεκτροκίνηση και αυτοκινητοβιομηχανίες. Ακολουθώντας την κυβέρνηση Μπάιντεν, που τον Μάιο αύξησε τους δασμούς από το 25% στο 100% στα εισαγόμενα από την Κίνα ηλεκτρικά αυτοκίνητα, η Ε.Ε. επέβαλε πρόσφατα δασμούς έως και 45% και για 5 χρόνια, στα ίδια οχήματα.

Πρόγευση μιας γενικότερης εμπορικής σύγκρουσης κατά πολλούς, της Ε.Ε. με το Πεκίνο. Μόλις 10 χώρες υπερψήφισαν την απόφαση, 5 διαφώνησαν και 12 απείχαν. Η Ε.Ε. επικαλείται πως η Κίνα επιδότησε παράνομα τις βιομηχανίες της. Το Πεκίνο το αρνείται, απειλεί με κλιμάκωση του πολέμου με επιβολή δασμών σε ευρωπαϊκά γαλακτοκομικά προϊόντα, στο κονιάκ, στο χοιρινό κρέας, καθώς και στα… αυτοκίνητα.

Οπως ακριβώς και για τις ΗΠΑ, τα φθηνά ηλεκτροκίνητα οχήματα της Κίνας κατακλύζουν τις ευρωπαϊκές αγορές και απειλούν τις αυτοκινητοβιομηχανίες, η Κομισιόν επιζητεί την προστασία των ευρωπαϊκών εταιρειών και των 14 εκατομμυρίων θέσεων εργασίας τους, έναντι των κινέζικων πρακτικών. Το μερίδιο αγοράς των κινεζικών ηλεκτρικών αυτοκινήτων στην Ε.Ε. εκτοξεύτηκε από το 2% το 2020 στο 14% στο δεύτερο τρίμηνο φέτος, σύμφωνα με την Κομισιόν. Σε αξία από 1,6 δισ. δολάρια σε 11,5 δισ. αντίστοιχα.

Η ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία

Η ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία, όμως, έχει άλλη γνώμη. Θεωρεί ότι «έτσι πυροβολούμε τα πόδια μας». Οι εταιρείες έχουν ήδη εργοστασιακές μονάδες στην Κίνα, λόγω του φθηνού εργατικού και ενεργειακού κόστους. Τώρα, καθώς οι δασμοί επιβάλλονται αδιακρίτως, τα αυτοκίνητα που θα κατασκευάζουν εκεί θα πωλούνται ακριβότερα παντού και στην ίδια την Ευρώπη. Πρωτίστως πλήττεται η Γερμανία, που καταψήφισε βεβαίως την απόφαση. Οι αυτοκινητοβιομηχανίες της πραγματοποιούν το 1/3 των πωλήσεών τους από τις μονάδες της Κίνας.

Το Πεκίνο πράγματι επιδοτεί γενναία τις αυτοκινητοβιομηχανίες του. Και αξιοποιεί στο έπακρο το τεράστιο πλεονέκτημα στην κατασκευή μπαταριών και το πολύ χαμηλότερο κόστος εργασίας. Η Ευρώπη αδρανεί. Επιδοτεί τους καταναλωτές για την αγορά, αλλά όχι τις αυτοκινητοβιομηχανίες για τα επενδυτικά τους σχέδια. Φορολογία, ενεργειακό και εργατικό κόστος υψηλά, μη ανταγωνιστικά.

Επίσης, πολλές μεγάλες γερμανικές εταιρείες εξαρτώνται καίρια και από την αμερικανική αγορά, καθώς από τις πωλήσεις τους εκεί εξαρτάται σημαντικό ποσοστό των συνολικών τους κερδών. Αν οι εξαγγελίες του Τραμπ γίνουν πράξη, οι ευρωπαϊκές, όπως και οι κινεζικές, εξαγωγές στις ΗΠΑ θα πληγούν δραματικά.

Ο ρόλος του Μασκ

Αν η νέα αμερικανική κυβέρνηση όντως επιβάλει δασμούς 60% σε όλα τα προϊόντα από την Κίνα και ειδικά στα ηλεκτρικά οχήματα τούς απογειώσει στο 200%, αναμένεται παγκόσμιο εμπορικό ολοκαύτωμα. Υπάρχουν, όμως, επιφυλάξεις μέχρι πού θα φτάσει.

Η αιτία ακούει στο όνομα Έλον Μασκ. Ο μακράν κορυφαίος -απευθείας και εμμέσως- χρηματοδότης του Τραμπ στις πρόσφατες εκλογές, ομοτράπεζος και πανηγυρίζοντας δεόντως τον εκλογικό θρίαμβο, τη νύχτα της 5ης Νοεμβρίου στην έπαυλη του νέου προέδρου στο Παλμ Μπιτς της Φλόριντα, είναι από μόνος του ένα ολόκληρο κεφάλαιο στις σινοαμερικανικές σχέσεις.

Εχει τη μεγαλύτερη μονάδα κατασκευής Tesla, Giga Factory στη Σαγκάη, με παραγωγή ενός εκατομμυρίου ηλεκτρικών οχημάτων ετησίως και είναι προνομιακός συνομιλητής του Σι Τζινπίνγκ. Εχοντας λοιπόν ο Μασκ τον πονοκέφαλο του ανταγωνισμού από τα φθηνότερα κινεζικά ηλεκτρικά αυτοκίνητα εντός αλλά και εκτός Κίνας, το τελευταίο που θα ήθελε είναι, μετά και τους ευρωπαϊκούς δασμούς, τον διπλασιασμό των ήδη τεράστιων αμερικανικών. Θα το λάβει σοβαρά υπόψη του ο Τραμπ;

Ο αντίλογος εδώ αναφέρει ότι ο Μασκ περισσότερο ενδιαφέρεται για την κατάργηση των κρατικών επιδοτήσεων και φοροαπαλλαγών στις ΗΠΑ για την αγορά ηλεκτρικού αυτοκινήτου. Αυτές δίνουν οξυγόνο στις παραδοσιακές αυτοκινητοβιομηχανίες που αλλάζουν κατεύθυνση, σε αντίθεση με την Tesla, που στηρίζεται αμιγώς στην παραγωγή ηλεκτρικών αυτοκινήτων.

«Σταματήστε τις επιδοτήσεις. Είναι ο μόνος τρόπος να στηριχτεί η Tesla», ανέφερε σε ανάρτησή του τον Ιούλιο. Ο Τραμπ είναι έτοιμος να το προχωρήσει, αγνοώντας τα περί κλιματικής αλλαγής. Τσακίζοντας συνάμα και τις ευρωπαϊκές αυτοκινητοβιομηχανίες. Το ισοζύγιο, πάντως, παραμένει εύθραυστο, καθώς το 40% των κερδών της Tesla προέρχεται από την κινεζική παραγωγή.

Υπάρχει ένα ακόμα κλειδί που ενδέχεται να περιορίσει τις ορέξεις του Τραμπ. Οτι τα δασμολογικά μέτρα προς Κίνα και Ευρώπη θα επιβαρύνουν τις τσέπες των Αμερικανών. Το Peterson Institute for International Economics υπολόγισε ότι εάν εφαρμοστούν, θα κοστίσουν στα αμερικανικά νοικοκυριά κατά μέσο όρο 2.600 δολάρια ετησίως. Θα τον συγκρατήσει;

Οι αναλυτές υποστηρίζουν, εξάλλου, ότι θα προκύψει και αύξηση του αμερικανικού ελλείμματος και του δυσθεώρητου χρέους. Το ΑΕΠ θα επηρεαστεί αρνητικά γύρω στο 0,7%. Θα τους υπολογίσει;

Το Σύμφωνο

Για να προλάβει επομένως η Ευρώπη το τρένο της ανταγωνιστικότητας, πρέπει σε πολύ λίγο χρόνο να γίνουν πάρα πολλά πράγματα που δεν έγιναν τα προηγούμενα χρόνια. Να πάψει να μοιάζει με αργοκίνητο καράβι, αποφασίζοντας να ξυπνήσει και τα λόγια να γίνουν έργα.

Προχθές, παρόντος του Ντράγκι, οι «27» συζήτησαν το προσχέδιο ενός νέου Ευρωπαϊκού Συμφώνου για την Ανταγωνιστικότητα. Σε αυτό ζητείται από την Κομισιόν να επιταχύνει τις διαδικασίες ενοποίησης των τραπεζικών αγορών και των κεφαλαιαγορών. Ως τομείς προτεραιότητας καταγράφονται ενιαία αγορά, βιομηχανία, έρευνα και καινοτομία, ενέργεια, κυκλική οικονομία, ψηφιοποίηση, εμπόριο, αντιμετώπιση της γραφειοκρατίας.

Το βήμα, όμως, μοιάζει ημιτελές. Μία από τις βασικές συστάσεις του Ντράγκι είναι η δημιουργία νέου εργαλείου για έκδοση κοινού χρέους προκειμένου να χρηματοδοτηθούν όλα τα projects της πράσινης και ψηφιακής μετάβασης, καθώς και της αμυντικής βιομηχανίας.
Κατά τον Ντράγκι, απαιτούνται 800 δισ. ευρώ ετησίως. Οι ετήσιες επενδύσεις των χωρών-μελών να φτάσουν στο 5% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ. Προς τούτο πρότεινε την έκδοση ευρωομολόγων. Οι Ευρωπαίοι όμως είναι διχασμένοι. Ετσι, το Σύμφωνο αναφέρεται στη χρήση των συνηθισμένων εργαλείων, δηλαδή δανεισμός.

Καλά λοιπόν όλα αυτά, αλλά αφορούν το ίδιο μοντέλο. Με τη Γερμανία -παρά το οικονομικό βατερλό που έχει υποστεί-, και κάποιους ακόμα εταίρους να δηλώνουν αλλεργία στις ιδέες έκδοσης ευρωομολόγων.

Η εκλογή Τραμπ φέρνει την Ευρώπη αντιμέτωπη με παγίδες. Ενδεχομένως, όμως, και με ευκαιρίες, αρκεί να κοιταχτεί στον καθρέφτη της και να ξεκινήσει να πραγματοποιεί αυτά που επί χρόνια οφείλει να κάνει
Σε αντίστροφη τροχιά

Το πολύ σημαντικό θετικό είναι πάντως ότι την ίδια ώρα στην Ελλάδα η πορεία είναι αντίστροφη. Η οικονομία είναι ικανά θωρακισμένη, με τις επενδύσεις να αυξάνονται, όταν στην Ευρωζώνη συρρικνώνονται. Η χώρα έχει κλείσει πρακτικά το μισό επενδυτικό κενό που τη χωρίζει από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο, 100 δισ. ευρώ σε βάθος δεκαετίας βάσει μελέτης του ΣΕΒ το 2018, όπως ανέφερε και ο κ. Μητσοτάκης πρόσφατα.

Το ΙΟΒΕ διαπίστωσε άνοδο 3,1% της βιομηχανικής παραγωγής, τον Σεπτέμβριο, σε ετήσια βάση στην Ελλάδα, έναντι μόλις 0,2% στην Ε.Ε.-27 και πτώσης σε Γερμανία, Γαλλία. Ενώ ο δείκτης κύκλου εργασιών της βιομηχανίας ανέβηκε κατά 9,4% στο β’ τρίμηνο του 2024 στη χώρα μας, έναντι μείωσης 1,9% στην Ε.Ε.-27.

Οι δασμοί Τραμπ θα πλήξουν και την Ελλάδα, όχι όμως στον ίδιο βαθμό με την υπόλοιπη Ευρώπη. Παράλληλα, ας θυμόμαστε ότι και στην προηγούμενη προεδρία Τραμπ η συντονισμένη ελληνική προσπάθεια κυβέρνησης και ελληνικού λόμπι στην Ουάσινγκτον, τέλη του 2019, μίκρυνε αισθητά τη λίστα των προϊόντων αυξημένων δασμών, μειώνοντας τις επιπτώσεις. Οι οικονομικές και εμπορικές σχέσεις, που βρίσκονται σε εξαιρετικό επίπεδο, αποτελούν πυλώνες της στρατηγικής συνεργασίας των δύο χωρών. Απογειώθηκαν επί Μπάιντεν, αλλά επί Τραμπ ήταν που άνοιξε η ροή αμερικανικών επενδυτικών κεφαλαίων στην Ελλάδα, συνδυασμένη με την πολιτική αλλαγή στη χώρα μας, στα μέσα του 2019.

Η ελληνική παρουσία

Οι ευρωπαϊκοί και εθνικοί θεσμικοί φορείς της επιχειρηματικότητας και της βιομηχανίας θεωρούν ότι η Ευρώπη αδρανεί και όταν δεν αδρανεί, παλινωδεί. Εδώ πρέπει να εξάρει κανείς τη διεθνή ελληνική παρουσία. Ο πρόεδρος της Eurometax Ευάγγελος Μυτιληναίος, ο οποίος μάλιστα εξελέγη πρόσφατα, ομόφωνα, για δεύτερη θητεία, ξόδεψε πολύ χρόνο για επαφές στις Βρυξέλλες και για δημόσιες εκκλήσεις ώστε οι ιθύνοντες να σκύψουν το κεφάλι πάνω από τα προβλήματα της ευρωπαϊκής βιομηχανίας.

Σχολιάζοντας εξάλλου το «wake up call» του Ντράγκι, επισήμανε πως η έκθεση προτείνει συγκεκριμένες και τομεακές λύσεις. «Αν αντιμετωπίσουμε το τεράστιο (και σε ορισμένες περιπτώσεις διαρθρωτικό) χάσμα κόστους παραγωγής με άλλες περιοχές, που προκαλείται κυρίως από τη ρύθμιση και την πολιτική, μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι για το μέλλον της ευρωπαϊκής οικονομίας και της κοινωνικής ευημερίας», ανέφερε.

Ενώ και ο πρόεδρος του ΣΕΒ Σπύρος Θεοδωρόπουλος επανειλημμένα έχει θίξει το θέμα του ελλείμματος ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας. Στην πρόσφατη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ επισήμανε πως «η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα επενδυτικό κενό 200 δισ. ευρώ τον χρόνο αν θέλει να επιτυγχάνει το ίδιο επίπεδο επενδύσεων με εκείνο των ΗΠΑ και Κίνας. Δυστυχώς όμως βρίσκεται αντιμέτωπη με τις διαρθρωτικές αδυναμίες της. Η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει και πρέπει να αλλάξει τώρα».

 

 

Διαβάστε ακόμη:

 

 

 

Πηγή: protothema.gr