Το κοινοβουλευτικό σώμα κλήθηκε να συζητήσει τα υπέρ και τα κατά μιας αμυντικής συμφωνίας και αντί αυτού προέκυψε μια εμφυλιοπολεμική συζήτηση.

Πρωταγωνιστής ένας μέχρι πριν λίγες ημέρες βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος επικαλέστηκε μάλιστα τα λόγια του εθνικιστή Γεωργίου Γρίβα, αναφέροντας το εξής: «Είχαμε τρεις εχθρούς: Τους Βρετανούς, τους Τούρκους και τους κομμουνιστές και ο μεγαλύτερός μας πονοκέφαλος ήταν οι κομμουνιστές». Διολίσθησε η γλώσσα του; Αναμφίβολα όχι, καθώς υπεραμύνθηκε της ομιλίας του και κατά την ημέρα της διαγραφής του από την Κοινοβουλευτική Ομάδα, αλλά και την επομένη.

Οι θέσεις του εν λόγω βουλευτού είναι λίγο πολύ γνωστές, ανεξάρτητα από το αν όντως τις πιστεύει. Έχει αντιληφθεί πως υπάρχει μια μεγάλη ακροδεξιά δεξαμενή εκεί έξω και δεν προτίθεται να την θυσιάσει για να μην τον πουν ακροδεξιό ή όποιον άλλον βαρύτερο χαρακτηρισμό. Και προφανώς δεν αποτελεί μια μεμονωμένη περίπτωση στο κόμμα της πλειοψηφίας.

Η Νέα Δημοκρατία δεν σκαρφάλωσε το 2019 στο 40%, επειδή αξιοποίησε έναν μονοψήφιο αριθμό στελεχών από το παλαιό εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ ή γιατί διόρισε σε θέση μετακλητών υπαλλήλων μερικές δεκάδες πρώην Ποταμίσιων. Αυτές ήταν κινήσεις για το φαίνεσθαι. Το 8-10% που χρειαζόταν η Ν.Δ. για να φτάσει στην αυτοδυναμία έπρεπε να το βρει στα δεξιά της, στα πολύ δεξιά της. Έτσι, λοιπόν, «αξιοποίησε» άτομα/στελέχη που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν χωρίς δισταγμό μια ακραία, ρατσιστική, αντικομμουνιστική, νεοσυντηρητική και συνάμα ακροδεξιά ρητορική προκειμένου και να προσελκύσει ψηφοφόρους, αλλά και να τους δέσει στο κομματικό «άρμα».

Το 2019 τα κατάφερε. Η δουλειά που έγινε στα συλλαλητήρια της περιόδου 2018-2019 έφεραν τις εκλογικές νίκες. Αλλά πλέον είναι εμφανές πως η παράταξη της πλειοψηφίας θυμίζει πυριτιδαποθήκη. Η συνύπαρξη όλων των φυλών της Δεξιάς αρχίζει να γίνεται ανυπόφορη, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα υπάρξει κάποιου είδους άμεσης κατρακύλας. Η προοπτική παράτασης της παραμονής στην εξουσία, κάνει τους πάντες να σωπαίνουν απέναντι στο τέρας του μίσους.

Όλοι; Σίγουρα άδικο να πούμε πως όλοι σωπαίνουν. Παραδείγματος χάριν, ο Νίκος Δένδιας απέδειξε πως είναι ένας καθαρά κεντροδεξιός πολιτικός και δεν ανέχεται να πλαισιώνεται από ακροδεξιά εξαπτέρυγα. Μια πραγματική φωνή λογικής μπροστά σε αυτό τον πολιτικό αχταρμά που σχηματίζει την Κ.Ο. της Ν.Δ. Αλλά ένας Δένδιας δεν φέρνει την άνοιξη.

Παραμένει μεγάλο ερωτηματικό για το πόσο αμετάκλητη ήταν η διαγραφή του βουλευτή με τα αντικομμουνιστικά – εμφυλιοπολεμικά αισθήματα. Ήδη ένας εκ των κορυφαίων υπουργών άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο επανένταξης του διαγραφέντα στην Κ.Ο., καθώς στην πολιτική –όπως είπε– «βλέπουμε συμμαχίες σχηματισμών που δεν θα περίμενε κανείς», σημειώνοντας ότι «είναι προφανές ότι μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο το οτιδήποτε θα μπορούσε να συμβεί στο μέλλον». Και ο ίδιος ο βουλευτής, άλλωστε, σε συνέντευξή του δεν το έκρυψε πως επιθυμεί την επανένταξή του εν καιρώ.

Το πράγμα, πάντως, δείχνει να ξεφεύγει σταδιακά. Και πρέπει να καταλάβουν όλοι οι δημοκρατικές δυνάμεις το εξής: Το «ψάρεμα» στην ακροδεξιά μπορεί να αποβεί μοιραίο!

Τάσος Παππάς, δημοσιογράφος