Ο Τάσος Βούτσελας γεννήθηκε στην Αθήνα το 2001. Σπούδασε οικονομικά και πολιτικές επιστήμες στο University of Reading της Αγγλίας. Παράλληλα με τις σπουδές του μελέτησε έργα σπουδαίων φιλοσόφων και στοχαστών του δυτικού πνεύματος, τα οποία τον οδήγησαν στους πρώτους συγγραφικούς πειραματισμούς του. Η Φωνή της Ανθρωπότητας αποτελεί το πρώτο ολοκληρωμένο έργο του που εκδίδεται.
Η «Φωνή της Ανθρωπότητας» αν και ποιητική συλλογή, αποτελεί ένα υπαρξιακό δοκίμιο, το οποίο με στοχαστική ωριμότητα αναδεικνύεται η συζήτηση για την αξία και το τίμημα της ανθρώπινης ύπαρξης.
Η παρουσίαση του έργου του έγινε πρόσφατα στον ΙΑΝΟ. Συντονίστρια της παρουσίασης η ποιήτρια και εκπαιδευτικός, Μαριγώ Αλεξοπούλου και ομιλητές ο Δρ Θάνος Ζήσης, εκπαιδευτικός και ο Κων.νος Πατσαρός συγγραφέας και εκπαιδευτικός.
Εμείς, συναντήσαμε τον νέο ποιητή και μιλήσαμε για τις προσωπικές του ανησυχίες.
Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
-Τάσο, πώς προέκυψε και εκφράστηκες με την ποίηση;
-Με τον ίδιο τρόπο που προέκυψα να αντιμετωπίσω την ίδια την ζωή.
Παντελώς τυχαία και υποκρίνοντας πως γνωρίζω τι κάνω, ενώ στην πραγματικότητα γελάω τον εαυτό μου οικτρά. Αν έπρεπε, ωστόσο, να προσδιορίσω έναν πολύ σημαντικό παράγοντα που έπαιξε καθοριστικό ρόλο, ώστε να αντικρίσω στις τέχνες το καταφύγιο της συνείδησής μου, είναι το γεγονός πως από μικρή ηλικία είχα την τύχη να γνωρίσω τις μούσες της τέχνης και να παίξω μαζί τους.
Αυτή η αθώα αλληλεπίδραση με την τέχνη κατά την παιδική μου ηλικία, με βοηθά σήμερα να αναγνωρίζω στον βαθμό που μπορώ την δύναμή της και να την υπηρετώ είτε μέσα από την ποίηση ή οποιαδήποτε άλλη μούσα μου χτυπήσει τυχαία την πόρτα.
-Ποια γεγονότα σε παγκόσμιο αλλά και σε προσωπικό επίπεδο σε οδήγησαν στη «φωνή της ανθρωπότητας»;
-Θα ήταν άδικό για την ύπαρξή μου να ξεχωρίσω έστω και ένα γεγονός, καθώς όλα όσα βίωσα ως αυτοτελής οντότητα άλλα και όλα όσα βίωσε η ανθρωπότητα για εμένα πριν την γέννησή μου, συνέβαλαν ώστε να υπάρχω εγώ εδώ σήμερα.
«Η Φωνή της Ανθρωπότητας» είναι το δικό μου ευχαριστώ τόσο σε ένα σύμπαν που μεγαλώνει και γνωρίζει τον εαυτό του, όσο και σε μια ανθρωπότητα που ήταν απαραίτητη να υπάρξει ώστε να μπορώ εγώ σήμερα να προσπαθώ να γνωρίσω τον δικό μου.
Η «Παιδεία» είναι η φύλακας του φωτός
-Στη συλλογή των ποιημάτων σου αναφέρεσαι στον θάνατο. Πώς θα τον περιέγραφες;
-Ο θάνατος πρόκειται για ένα από τα σπουδαιότερα τεχνάσματα της φύσης και συνάμα το πιο παρεξηγημένο.
Μέσω της λήθης, η φύση προσπαθεί να βοηθήσει τα τέκνα της να προσεγγίσουν την αθανασία∙ όχι σαν αυτοτελείς οντότητες, αλλά σαν κομμάτια παζλ ενός μεγαλύτερου συνόλου. Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ζώα που αγνοούν την μελλοθάνατη φύση τους, ο άνθρωπος αναγκάζεται να ζήσει μια ζωή γνωρίζοντας πως κάποια μέρα θα πεθάνει.
Η αναγνώριση της φθαρτότητάς μας, συνοψίζει τόσο το τίμημα της συνείδησης, όσο και το τίμημα της ανθρώπινης ύπαρξης. Την ίδια ώρα, όμως, μέσα από τις επικείμενες στάχτες του βίου μας ανασταίνεται το σπουδαιότερο τέχνασμα της φύσης∙ η ελπίδα.
-Βλέπεις κάπου στο βάθος… το φως;
Διαβάστε τη συνέχεια στο ArtViews.gr
