Είναι να απορεί κανείς ή μάλλον… να γελάει πικρά. Η περιβόητη υπουργική απόφαση για τη σαφή πληροφόρηση του καταναλωτή στα ράφια είχε λήξει, και μόλις έληξε – σαν το γάλα των προσφορών – κάποιοι έτρεξαν να… “διορθώσουν” την κατάσταση.

Όχι μόνο οι δυο μεγάλες αλυσίδες που τελικά έφαγαν το πρόστιμο, αλλά πιθανότατα και άλλοι, που προς το παρόν ξέφυγαν από τη φάκα.

Δεν είχε περάσει ούτε μήνας, και οι αλλαγές στην αναγραφή της τιμής μονάδας, τα περίεργα σύμβολα τύπου “ΑΤ” και τα στρατηγικά τοποθετημένα κίτρινα ταμπελάκια άρχισαν να ξεφυτρώνουν στα ράφια.

Σύμφωνα με την απόφαση των προστίμων, τα “λάθη” δεν ήταν καθόλου αθώα. Ήταν παραπλανητικές πρακτικές – και αυτό δεν το λέμε εμείς, το λέει το Υπουργείο Ανάπτυξης.

Βέβαια, η πρώτη αντίδραση των αλυσίδων ήταν αναμενόμενη: “Αγωνιζόμαστε για το καλό του καταναλωτή”, “Τα περιθώρια κέρδους είναι μικρά” και λοιπές γνωστές κασέτες.

Το υπουργείο είχε άλλη άποψη. Και η άποψή του ήρθε με υπογραφή και πρόστιμα: 1,44 εκατομμύρια στον Σκλαβενίτη και 805 χιλιάδες στη Lidl.

Αλλά ας μη γελιόμαστε. Όσα πρόστιμα και να πέσουν, το ερώτημα είναι ποιος θα τα πληρώσει στο τέλος. Γιατί ο λογαριασμός, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα περάσει στον καταναλωτή.

Είτε με “στρογγυλοποίηση τιμών” στα ράφια είτε με “εναρμονίσεις πολιτικής”, ο μέσος Έλληνας θα πληρώσει το μαλλί, ενώ άλλοι θα συνεχίζουν να κουρεύουν την αγορά με την ψιλή.

Και μη νομίζετε ότι η ιστορία τελειώνει εδώ. Για τις ΙΚΕ εταιρείες που χρησιμοποιεί η Lidl – ξέρετε, αυτές που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια και μοιράζουν έσοδα “έξυπνα” – ασχολήθηκε κανείς στο Υπουργείο; Ή μήπως και στην ΑΑΔΕ τα έχουν βάλει στο “pending” για άλλη στιγμή;

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο τα πρόστιμα. Είναι ότι παίζεται ένα καθημερινό παιχνίδι ασάφειας και παραθυριών πάνω στην πλάτη του καταναλωτή. Αντί να κάνουμε βήματα προς διαφάνεια, τρέχουμε να προλάβουμε τη “γκρίζα ζώνη” της επόμενης εγκυκλίου.

Ο κώδικας δεοντολογίας έχει γίνει λάστιχο. Από “ΑΤ” μέχρι “προσωρινή τιμή”, και από “ειδική προσφορά” μέχρι “προτεινόμενη λιανική”, ο καταναλωτής μπερδεύεται συνειδητά. Και κάπου εκεί, χάνεται η ουσία: να ξέρεις τι πληρώνεις και πόσο αξίζει αυτό που αγοράζεις.

Το υπουργείο μπορεί να δηλώνει αποφασισμένο. Οι αλυσίδες μπορεί να παριστάνουν τους ήρωες του λαϊκού νοικοκυριού.

Όμως αν δεν υπάρξει σταθερό, ξεκάθαρο και εφαρμοζόμενο πλαίσιο, όλα είναι επικοινωνία και βιτρίνες. Κι από βιτρίνες χορτάσαμε. Δώστε μας επιτέλους τίμια ταμπελάκια, όχι κοστολογημένα παραμύθια.

Διαβάστε ακόμη: