Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη

– Τι έχει να μας πει η Σίλια μέσα από το «Χαμογέλα» του Μανώλη Φάμελλου ακριβώς 27 χρόνια μετά την πρώτη του εκτέλεση;

– 27 χρόνια αργότερα δε χρειάζεται να είμαστε κυκλοθυμικά έρμαια της στιγμής, της μόδας, των καιρών, της φάσης. Σε αυτό το θορυβώδες, φινετσάτο μακροβούτι της υπάρξης οφείλουμε πρώτα απ’ όλα στους εαυτούς μας την ειλικρίνεια και την αυθεντικότητα. Το μέλλον θα το γράψουμε όλοι μαζί.
Θα χρειαστεί ενσυναίσθηση – όση έχουμε – και αντίσταση όπου είναι απαραίτητο. Υπάρχει κάτι που δεν το έχουμε και είναι αυτό ακριβώς που είμαστε αναγκασμένοι να επιθυμούμε ως το κόκαλο. Ας μη γίνεται θυμός, ας μη γίνεται φόβος. Δε χρειάζεται οι άνθρωποι να πεθαίνουμε πριν πεθάνουμε. Υπάρχει πάντα τρόπος να αλλάξεις τους κανόνες του παιχνιδιού. Από μέσα προς τα έξω.

–  Θεωρείς ότι είσαι ιδεαλίστρια;

– Οι ιδέες είναι το πιο γοητευτικό πράγμα πάνω στον πλανήτη γιατί έχουν την ιδιότητα να μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο χωρίς όπλα. Αυτός είναι και ο ρόλος του αυθεντικού καλλιτέχνη μέσα στη κοινωνία. Φέρει κοινωνικοπολιτική ευθύνη αυταπόδεικτα η τέχνη. Έχει συμβεί ξανά και θα ξανασυμβεί.
Όσα έγιναν τη δεκαετία του 60 για παράδειγμα ήταν δευτερευόντως μόνο πολιτικά. Πρώτα και κύρια ήταν ένα πνευματικό φαινόμενο που ξεκίνησε από μερικές ζωντανές ιδέες μέσα στις ψυχές των καλλιτεχνών και πιστεύω πως απέδειξε πως αν αλλάξουμε φιλοσοφία και σκέψη οι πολιτικές αλλαγές θα επέλθουν από μόνες τους. Οι ιδέες είναι πιο σημαντικές απ’ αντικείμενα και πρέπει να διακινούνται ελεύθερα.

– Σε είδαμε στις άγριες μέλισσες ως Γαλλίδα υπηρέτρια της Ανέτ. Πως ήταν αυτή η εμπειρία;

– Ήταν μία υπέροχη εμπειρία, με πολύ αξιόλογους συντελεστές και μία παραγωγή που δικαίως βρίσκεται εκεί που βρίσκεται. Ταυτόχρονα ήταν μια ευκαιρία να εξασκήσω τα γαλλικά μου! Οι μέλισσες είναι θαρρώ μια από τις ωραιότερες και πιο καλόγυρισμένες τηλεοπτικές δουλειές των τελευταίων χρόνων και ο κόσμος φαίνεται να τους το αναγνωρίζει και να τις αγκαλιάζει γι αυτό.

– Υπάρχουν προσωπικότητες που λειτούργησαν ως δάσκαλοί σου στα εφηβικά σου χρόνια;

– Μουσική μου έβαζε ο μπαμπάς μου και του χρωστώ πολλά για αυτό. Θυμάμαι πως το “stairway to heaven” την πρώτη φορά που το άκουσα είχε ψυχοσωματικές επιδράσεις επάνω μου, είχα ταχυπαλμία και έβαλα τα κλάματα. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που από τα πρώτα μου χρόνια κοιμόμουν με Gallagher και ξυπνούσα με Beatles και Doors. Αυτό από μόνο του είναι ένα σημαντικό μάθημα ζωής.

– Συχνά οι στίχοι σου μιλούν για έναν κόσμο που θα μπορούσαμε να αλλάξουμε. Πώς πιστεύεις ότι αλλάζει ο κόσμος;

– Θα μπορούσαμε αν ο κόσμος σηκωνόταν στις μύτες των ποδιών του αντί να κλείνεται σε μικρές ασφυκτικές γκαρσονιέρες θανάτου. Αν ήμασταν έτοιμοι για όλα αυτά που μας αξίζουν, θα έβρισκαν τον τρόπο να συμβούν. Σίγουρα όχι με τον πόλεμο. Σέβομαι τους αγωνιστές κάθε είδους μα όχι τους ψευτοεπαναστάτες που χρησιμοποιούν την αλλαγή για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς και το φέουδο τους. Θέλω ευγενικούς σκοπούς. Ο κόσμος αλλάζει με ενσυναίσθηση, αυθορμητισμό, τρελή σοφία και αγάπη.

– Τελικά ο έρωτας είναι …ελεύθερο κάμπινγκ;

– Ένας έρωτας που ξενυχτάει έξω απ το παράθυρο σου είναι η καταλληλότερη αιτία για να διαλύσεις ρεβανσιστικά οτιδήποτε είσαι για όλα όσα μπορείς να γίνεις. Φόβος και έρωτας δε πάνε μαζί. Στον έρωτα αξίζει να είμαστε φιλελεύθεροι και στην αγάπη κομμουνιστές.Σε αυτή την ιδέα αξίζει για λίγο να χαθείς. Να μιλάμε οι άνθρωποι μεταξύ μας, να εκφραζόμαστε όπως η βροχή, να ερωτευόμαστε σαν να μην υπάρχει αύριο γιατί μπορεί και να μην υπάρχει.

– Πώς βιώνεις το δεύτερο lockdown και όλη την κοινωνικοπολιτική κατάσταση που συνεπάγεται η πανδημία; Σε τρομάζει όλο αυτό;

-Από τη μία εδώ και κάποιους μήνες δε βιώνουμε μια συναινετική πραγματικότητα αλλά τη ραψωδία λ της Οδύσσειας. Είναι πρωτόγνωρο για όλους και θλιβερό. Πεθαίνουν άνθρωποι κάθε μέρα παντού, σε όλα τα μέρη του κόσμου με ρυθμούς εκθετικούς και αποτρόπαιους. Άδεια κρεβάτια, άδειες καρέκλες σε μπαλκόνια, άδειες αγκαλιές και άνθρωποι που πεθαίνουν μόνοι.
Από την άλλη δυσκολεύομαι να διαχειριστώ τους συνωμοσιολόγους και τους αρνητές του ιού, που μιλούν συχνά για 5g, σατανάδες και τέρατα πίσω απ’ τη κουρτίνα. Με τον ίδιο τρόπο δυσκολεύομαι να κατανοήσω και την κακή και απερίσκεπτη διαχείρηση των κυβερνήσεων μπροστά στο ζήτημα μιας πανδημίας.
Στην Ελλάδα, στα καλλιτεχνικά στέκια, θέατρα, μουσικές σκηνές κλπ τηρήθηκαν όλα τα υγειονομικά μέτρα. Είναι απαράδεκτο να βλέπουμε εκκλησίες ανοιχτές, παπάδες χωρίς μάσκα και πιστούς να κοινωνούν απ το ίδιο κουτάλι. Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στα ΜΜΜ, λεωφορεία, τραμ, μέτρο, όλοι στιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον. Για να στηρίξουν οι πολίτες τα μέτρα θα πρέπει τα μέτρα να είναι δίκαια για όλους. Με τρομάζει που κάποιοι εκμεταλλεύονται ή θα εκμεταλλευτούν αυτή τη κατάσταση για δικούς τους λόγους. Έχω την αίσθηση ότι μυρίζομαι τις δυσοίωνες αναθυμιάσεις του φασισμού. Επιβολή, κομφορμισμό, εξουσία. -Απαίσιες λέξεις-.
Ο πλανήτης θα έρθει αντιμέτωπος με τον καθρέφτη του μετά το σκάσιμο του κύματος, όταν φανεί ξανά η ακτή. Με ό,τι έχει μείνει όρθιο. Θέλει σθένος, κουράγιο και αντίσταση για να μην έχουμε επανάληψη των χειρότερων του 20ου αιώνα.