Στον παλμό μιας οθόνης που δεν σβήνει ποτέ και στον ήχο ειδοποιήσεων που τρέχουν ασταμάτητα, υπάρχει κάτι σχεδόν επαναστατικό στο να ανοίξεις ένα βιβλίο. Σήμερα, 23 Απριλίου, είναι Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου – και όχι τυχαία. Είναι η μέρα που γεννήθηκαν ή έφυγαν από τη ζωή εμβληματικές μορφές της λογοτεχνίας, όπως ο Σαίξπηρ και ο Θερβάντες. Είναι η μέρα που ο ΟΗΕ και η UNESCO αφιερώνουν στο πιο σιωπηλό αλλά πιο δυνατό εργαλείο που έχει φτιάξει ποτέ ο άνθρωπος: την ανάγνωση.

Αλλά τι συμβαίνει σήμερα στον κόσμο του βιβλίου;

 Διαβάζουν ακόμα οι άνθρωποι;

Παρά τον “ψηφιακό κατακλυσμό”, τα βιβλία όχι μόνο αντέχουν, αλλά ζουν μια δεύτερη νιότη. Πάνω από 2.2 δισεκατομμύρια βιβλία πωλούνται ετησίως παγκοσμίως. Στη Γερμανία, το 80% των ενηλίκων δηλώνουν ενεργοί αναγνώστες. Στη Νότια Κορέα, οι πολίτες διαβάζουν κατά μέσο όρο 11 βιβλία τον χρόνο. Ακόμα και στην Ελλάδα, της οποίας συχνά υποτιμάμε την αναγνωστική της κουλτούρα, έρευνες δείχνουν ότι η πανδημία αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον για το βιβλίο.

Γιατί όμως να διαβάσει κανείς;

Γιατί ένα βιβλίο μπορεί να γίνει το εισιτήριό σου σε άλλες ζωές, εποχές και κόσμους. Και γιατί υπάρχουν βιβλία που δεν είναι απλώς “καλά” – είναι απαραίτητα. Να ποια πρέπει να διαβάσεις, έστω και μία φορά στη ζωή σου:

Τα βιβλία που σου αλλάζουν τη ματιά, την καρδιά, τη ζωή

Όταν Σκοτώνουν τα Κοτσύφια – Χάρπερ Λι

Ένα βιβλίο-δικαστήριο για την κοινωνία, τη φυλή, την αθωότητα. Μέσα από τα παιδικά μάτια της Σκάουτ και την ακλόνητη ηθική πυξίδα του Άττικους Φιντς, θυμόμαστε γιατί η αδικία πρέπει πάντα να μας θυμώνει.

Η Φάρμα των Ζώων – Τζορτζ Όργουελ

Μια πολιτική αλληγορία που μοιάζει ενοχλητικά επίκαιρη. Το παραμύθι της εξουσίας που αλλοιώνει, της επανάστασης που ξεχνάει τις αρχές της και του τρόμου που μπορεί να κρύβεται πίσω από κάθε σύνθημα ισότητας.

Οι Άθλιοι – Βίκτωρ Ουγκό

Το πιο μεγάλο “γιατί” απέναντι στην κοινωνική αδικία. Μέσα από το δράμα του Γιάννη Αγιάννη και των ηρώων του, ο Ουγκό υψώνει φωνή για όλους εκείνους που δεν μπορούν να μιλήσουν.

Εάν Αυτό Είναι ο Άνθρωπος – Πρίμο Λέβι

Αυτό δεν είναι βιβλίο – είναι μνήμη. Είναι κραυγή, αλλά ειπωμένη με τη σοφία της σιωπής. Ο Λέβι δεν έγραψε απλώς τι έζησε στο Άουσβιτς· κατέγραψε το τι σημαίνει να παραμένεις άνθρωπος όταν όλα γύρω σου σε καλούν να μην είσαι.

Υπερηφάνεια και Προκατάληψη – Τζέιν Όστεν

Αν νομίζεις πως τα ρομαντικά μυθιστορήματα δεν έχουν να πουν τίποτα σήμερα, διάβασε αυτό και ξανασκέψου το. Ελίζαμπεθ και Ντάρσι δεν είναι απλώς χαρακτήρες – είναι ο καθρέφτης του πόσο δύσκολα νικάμε τα στερεότυπά μας.

Έγκλημα και Τιμωρία – Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι

Ένα σκοτεινό ταξίδι στο μυαλό ενός φοιτητή-δολοφόνου. Όχι για να δικαιολογηθεί, αλλά για να αποκαλυφθεί η μάχη ανάμεσα στη λογική και την ενοχή. Ο Ντοστογιέφσκι δεν γράφει απλώς ιστορία. Σκάβει μέσα σου.

Ανεμοδαρμένα Ύψη – Έμιλι Μπροντέ

Η αγάπη εδώ δεν είναι γλυκιά. Είναι καταστροφική, θυελλώδης, σχεδόν δαιμονική. Και όμως, σε παρασέρνει. Σε στοιχειώνει. Όπως και το Γιορκσάιρ που φυσάει στις σελίδες του.

Ο Ξένος – Αλμπέρ Καμύ

Ο πιο ατάραχος ήρωας της λογοτεχνίας διαπράττει φόνο και μένει απαθής. Όχι γιατί είναι κακός, αλλά γιατί ο κόσμος γύρω του έχει χάσει το νόημα. Ο Καμύ μας πετάει έξω από την άνεση και μας αναγκάζει να κοιτάξουμε το “γιατί ζούμε” στα μάτια.

Διαβάστε ακόμη: