Γράφοντας κοντά στο τέλος της ζωής του, ο Paul Cezanne είπε σε κάποιον κριτικό τέχνης ότι “κανείς δεν βάζει τον εαυτό του στη θέση του παρελθόντος, προσθέτει μόνο έναν νέο σύνδεσμο”. Με άλλα λόγια, μέσα από την τέχνη του ήθελε να ασχοληθεί με την ιστορία της τέχνης αλλά και να την τροποποιήσει. Να την οδηγήσει σε μια νέα κατεύθυνση. Είναι ένα συναίσθημα που αποτυπώνεται όμορφα στους πέντε πίνακες του καλλιτέχνη με παίκτες καρτών, τους οποίους είχε δουλέψει περίπου μια δεκαετία νωρίτερα, στις αρχές-στα μέσα της δεκαετίας του 1890.
Από τη Μανταλένα-Μαρία Διαμαντή
“Οι χαρτοπαίκτες” είναι ένας από τους διασημότερους πίνακες του Γάλλου Μεταϊμπρεσιονιστή καλλιτέχνη τον οποίο ζωγράφισε κατά την τελευταία του περίοδο, στις αρχές της δεκαετίας του 1890. Ο Cezanne δημιούργησε μια ποικιλία μεγεθών και εκδόσεων του πίνακα, όπως παρουσιάζεται στον αριθμό των παικτών που υπάρχουν στο έργο τέχνης. Επιπλέον, ολοκλήρωσε αρκετά σκίτσα ενώ ετοιμαζόταν για τη σειρά των χαρτοπαικτών η οποία αποτελείται από πέντε πίνακες. Μια από τις εκδόσεις του είχε τιμή περίπου 250 εκατομμύρια έως 300 εκατομμύρια δολάρια και πουλήθηκε το 2011. Ως εκ τούτου, θεωρήθηκε ως το πιο ακριβό έργο τέχνης που πουλήθηκε ποτέ.
Η σειρά αυτού του εντυπωσιακού έργου τέχνης λέγεται ότι ήταν η καλύτερη μεταξύ των έργων του Cezanne κατά τη δεκαετία του 1890 και χρησίμευσε επίσης ως το επίκεντρο στα τελευταία χρόνια του καλλιτέχνη. Κάθε πίνακάς του απεικονίζει τυπικούς Προβηγκιανούς αγρότες που βυθίζονταν στις καθημερινές τους δραστηριότητες καθώς κάπνιζαν τις πίπες τους και έπαιζαν χαρτιά.
Τα θέματα του πίνακα είναι όλα με άνδρες που φαίνονται να είναι επικεντρωμένοι στο παιχνίδι τους.
Ο καλλιτέχνης διασκεύασε ένα θέμα από τα είδη ολλανδικής και γαλλικής ζωγραφικής του 17ου αιώνα, το οποίο παρουσίαζε παιχνίδια με χαρτιά που έπαιζαν μεθυσμένοι και ασταθείς παίκτες σε ταβέρνες. Ωστόσο, ο Cezanne αντικατέστησε αυτές τις φιγούρες με σοβαρούς εμπόρους σε ένα μάλλον απλοποιημένο περιβάλλον. Ενώ οι περισσότεροι πίνακες εκείνης της εποχής ήταν αρκετά συναισθηματικοί, τα έργα τέχνης του Cezanne ήταν γνωστά για την έλλειψη συναισθημάτων, τον συμβατικό χαρακτηρισμό και την αφήγηση. Επιπλέον, δεν υπάρχουν σημάδια δράματος ή συναισθημάτων, που ήταν εξέχουσες εικόνες ζωγραφικής του 17ου αιώνα.
