Τους τελευταίους μήνες, οι δύο πολιτικοί αρχηγοί – της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης – σφάζονται δημοσίως με το μπαμπάκι.

Αντάλλασσαν βαριές κουβέντες, υπονοούμενα, προσβολές και μισόλογα για τα πάντα: την παιδεία, την υγεία, τις υποκλοπές, τις φωτιές, τις τιμές στα ράφια. Ένα αδιάκοπο θέατρο εντυπώσεων, γεμάτο τηλεοπτικές ατάκες και viral εξυπνάδες.

Κι όμως, μέσα σ’ αυτόn τον καβγά της δήθεν πολιτικής σύγκρουσης, υπάρχει μια σιωπή που βροντάει. Μια μυστηριώδης ομερτά που κανείς δεν αγγίζει: τα 500 εκατομμύρια ευρώ που χρωστάνε τα κόμματά τους στις τράπεζες.

Ναι, καλά διαβάσατε. Μισό δισεκατομμύριο ευρώ. Ούτε ρυθμισμένα στεγαστικά, ούτε καταναλωτικά, ούτε δάνεια αγροτών. Χρέη κομμάτων.

Στα κόκκινα, εδώ και χρόνια, με τις τράπεζες να κάνουν τα στραβά μάτια, να “ρυθμίζουν” και να ξαναρυθμίζουν, λες και μιλάμε για το περίπτερο της γειτονιάς. Γιατί; Μα είναι απλό: γιατί έτσι λειτουργεί το σύστημα. Για σένα, που αν καθυστερήσεις μια δόση, σου κατάσχουν τον λογαριασμό. Για τον βουλευτή, όμως, υπάρχει άλλη μεταχείριση. Ειδική.

Οι τράπεζες που δανείζουν τα κόμματα με εγγύηση μελλοντικές επιχορηγήσεις (!) είναι οι ίδιες που σου ζητούν εγγυητές, εκκαθαριστικά τριετίας, Ε9, και καινούργιο DNA για να σου δώσουν 10.000 ευρώ. Ο αείμνηστος Μαρκ Τουαίην το είχε συνοψίσει με ειρωνεία: «Μια τράπεζα σου δανείζει χρήματα μόνο όταν αποδείξεις ότι δεν τα χρειάζεσαι».

Στην Ελλάδα όμως η ειρωνεία έγινε θεσμός. Όχι μόνο σου δανείζουν χωρίς να έχεις να αποδείξεις τίποτα, αλλά δεν σε ενοχλούν καν όταν δεν επιστρέφεις φράγκο.

Η πιο χυδαία πτυχή αυτής της κατάστασης είναι ότι οι πολίτες το γνωρίζουν. Το ζουν. Όλοι έχουμε προσπαθήσει να ρυθμίσουμε χρέη. Και ξέρουμε πως όταν λες «ρυθμισμένο», εννοείς ότι έχεις βάλει θηλιά στον λαιμό σου για τα επόμενα 15 χρόνια.

Για τα κόμματα, όμως, «ρυθμισμένο» σημαίνει: δεν πληρώνουμε τίποτα, αλλά συνεχίζουμε να δανειζόμαστε. Το χρέος τους μεγαλώνει. Όχι μειώνεται. Το 2023 προστέθηκαν άλλα 50,1 εκατομμύρια ευρώ. Ναι, τα ίδια κόμματα που μας κουνούν το δάχτυλο για «δημοσιονομική υπευθυνότητα».

Κι εδώ αναδύεται το μεγαλύτερο σκάνδαλο. Δεν είναι το ποσό. Είναι η νομιμοποιημένη ασυλία. Πώς γίνεται η ίδια η Δημοκρατία, αυτή που τάχα εκπροσωπούν, να μην απαιτεί διαφάνεια; Πώς γίνεται να μην υπάρχει ένας εισαγγελέας που να ρωτήσει: Πού πήγαν αυτά τα λεφτά;

Με ποια λογική εγκρίθηκαν αυτά τα δάνεια; Ποιος τα υπέγραψε; Αν ήταν ένας μικρομεσαίος επιχειρηματίας, θα τον είχαν σύρει στο αυτόφωρο. Αλλά τα κόμματα; Μια χαρά. Και μην νομίζετε πως είναι μόνο η κυβέρνηση. Κι η αξιωματική αντιπολίτευση; Νεκρική σιγή. Ούτε λέξη. Γιατί; Γιατί όλοι έχουν λερωμένη τη φωλιά τους.

Και βέβαια, το κερασάκι: τα χρέη αυτά δεν τα πληρώνουν οι ίδιοι. Τα πληρώνουμε εμείς. Κάθε χρόνο, μέσω της κρατικής επιχορήγησης. Δηλαδή, εσύ, εγώ, όλοι μας. Και να μην ξεχνιόμαστε: η Δημοκρατία, λένε, είναι ακριβό σπορ. Πρέπει να πληρώνουμε. Σωστά; Ναι, αλλά όχι για να στήνονται κομματικοί μηχανισμοί που ζουν παρασιτικά. Όχι για να πληρώνουμε τα κομματικά τους «φέσια» που βαφτίζονται «λειτουργικά έξοδα».

Μήπως, λέω μήπως, ήρθε η ώρα κάποιος – έστω ο νέος εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, ο κύριος Τζαβέλας – να ρίξει μια ματιά σε αυτόν τον φάκελο; Πριν τον ανοίξουν τίποτα Ευρωπαίοι, τίποτα Ρουμάνες, τίποτα εξωτερικοί ελεγκτές και γίνουμε ρεζίλι των σκυλιών. Διότι ως γνωστόν, όταν δεν καθαρίζεις τη βρομιά μόνος σου, κάποια στιγμή θα έρθει κάποιος να τη σαρώσει και δεν θα ρωτήσει κανέναν.

Διαβάστε ακόμη: