H επιλογή του Κωνσταντίνου Κυρανάκη ως αναπληρωτή υπουργού Μεταφορών κάθε μέρα που περνά αναδεικνύεται ολοένα και περισσότερο ως μια τεράστια γκέλα της κυβέρνησης.
Φυσικά η ευθύνη της επιλογής του βαρύνει τον Πρωθυπουργό αλλά στο κάδρο πρέπει να βρεθούν και αυτοί που τον προμοτάρησαν ως «σωτήρα» σε ένα υπουργείο τόσο κομβικό, με μια ατζέντα που μπορεί να κάψει την κυβέρνηση.
Όμως, είναι άλλο πράγμα να μην τα βγάζεις πέρα στα καθήκοντα σου και άλλο να ακροβατείς στην πολιτική αλητεία, όπως έκανε χθες ο κύριος Κυρανάκης υπονοώντας ότι ένας βουλευτής του κόμματος του έχει συνδιαλλαγεί ψηφοθηρικά με έναν ολόκληρο επαγγελματικό κλάδο.
Ο αναπληρωτής υπουργός Μεταφορών χθες σε συνέντευξη του, προσπαθώντας προφανώς να δικαιολογήσει το μπάχαλο που έχει δημιουργήσει με τη συμπεριφορά του απέναντι στους οδηγούς ταξί, αποφάσισε σε μια κίνηση απελπισίας να μεταφέρει το επικοινωνιακό παιχνίδι σε άλλο γήπεδο.
Στράφηκε κατά του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Ανατολικής Αττικής Βασίλη Οικονόμου, και προκατόχου του, λέγοντας ότι «ο Βασίλης Οικονόμου για κάποιους λόγους που γνωρίζει ο ίδιος θέλησε να συνδιαλλαγεί με τον κ. Λυμπερόπουλο εγώ δεν λαμβάνω αποφάσεις στη θέση αυτή με βάση ποιος θα μου υποσχεθεί ψήφους παρότι μου υπόσχονται ψήφους».
Ένα σαφές υπονοούμενο συνδιαλλαγής με ψηφοθηρικό σκοπό απέναντι σε έναν άνθρωπο που εκλέγεται βουλευτής πάνω από 25 χρόνια, που ουδέποτε έχει δώσει αφορμή για ένα τέτοιο σχόλιο και που ουδεμία ανάγκη έχει τον Λυμπερόπουλο και τον κάθε Λυμπερόπουλο για να εκλεγεί, όπως έχει αποδείξει. Η δε απάντηση του διδάσκει στον Κυρανάκη τι σημαίνει πολιτικός πολιτισμός.
Εξίσου άνανδρη και η συμπεριφορά της κυβέρνησης η οποία κυκλοφόρησε μια δήθεν δήλωση του Κυρανάκη που έλεγε ότι εκτιμά τον Οικονόμου, δεν εχουν άλλες διαφορές πέραν των ταξί και άλλα τέτοια, αντί να διαχειριστεί την προσβλητική συμπεριφορά ενός βουλευτή της απέναντι σε έναν συνάδελφό του.
Αν είχε τα άντερα ο Κυρανάκης να πει κάτι ή να απολογηθεί ας το έκανε ο ίδιος και όχι ο …κηδεμόνας του.
Είναι εντελώς απαράδεκτο για την κυβέρνηση να επιτρέπεις σε ένα στέλεχος σου να επιχειρεί να «σώσει το τομάρι του» εις βάρος ενός συναδέλφου του, εσύ να αναγνωρίζεις ποιος έχει δίκιο αλλά να μην βγάζεις το φίδι από την τρύπα, κάνοντας διαχείριση για μην «τσαλακωθείς» περισσότερο, ενώ γνωρίζεις πολύ καλά ποιος έχει δημιουργήσει ένα απέραντο μπάχαλο από την πρώτη κιόλας μέρα του στο υπουργείο.
Όταν η κυβέρνηση επιλέγει να λειτουργεί με αμηχανία, χωρίς αποφασιστικότητα με ήξεις – αφήξεις, και παρασκηνιακές διαβουλεύσεις γνωρίζουμε πολύ καλά τα αποτελέσματα.
