Σε διάφορα πηγαδάκια και συζητήσεις που έδιναν κι έπαιρνα τις τελευταίες εβδομάδες, με πρωταγωνιστές βουλευτές του ΚΙΝΑΛ και θέμα το νομοσχέδιο (που τώρα είναι πλέον νόμος) του υπουργείου παιδείας, εξέφραζαν την σύμφωνη γνώμη τους με πολλές από τις διατάξεις, όπως για παράδειγμα περί Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, λιμναζόντων φοιτητών, χρονικού ορίου στη φοίτηση, φύλαξης των πανεπιστημιακών χώρων αλλά και του έλεγχου εισόδου.

Διαφωνούσαν φυσικά με την εμπλοκή της Αστυνομίας, όπως είναι αναμενόμενο αλλά στα βασικά άλλα σημεία υπήρχε συμφωνία.

Στην ονομαστική ψηφοφορία όμως που έγινε τις προάλλες δεν βρέθηκε ούτε ένας να ψηφίσει έστω και ένα από εκείνα τα άρθρα, με τα οποία συμφωνούσαν, όπως οι ίδιοι διαλαλούσαν σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις.

Πώς ερμηνεύεται αυτό; Ως υποταγή στις εντολές της πρόεδρου και φόβος διαγραφής, σε περίπτωση έκφρασης της προσωπικής άποψης, ή ως υποκρισία;

Διαλέγετε και παίρνετε, αλλά όπως και να’ χει δεν είναι πολύ κολακευτικό όποιο συμπέρασμα κι αν βγάλετε.