Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
Απόφοιτη της Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας, μαθήτρια του Δημήτρη Μυταρά, της Μαρίνας Λαμπράκη-Πλάκα και του Β. Βασιλειάδη, η Καλιρρόη Μαρούδα διαγράφει μια σημαντική πορεία στο χώρο της ελληνικής εικαστικής σκηνής.
Η τελευταία της δουλειά έχει ως κύρια θεματολογία το γυναικείο γυμνό σώμα. Λεπτές, νέες, κοπέλες στέκονται μπροστά στα μάτια του θεατή με φυσικότητα. Μοναχικές, σιωπηλές, αποστασιωποιημένες, άλλες κοιτούν το κοινό κατάματα, άλλες αδιαφορούν παντελώς για αυτό. Πίνακες αφαιρετικοί, λιτοί, έργα που αποπνέουν ηρεμία.
Όπως αναφέρει και στον κατάλογο ο Γιώργος Μυλωνάς, επιμελητής της έκθεσης «η ζωγραφική επιφάνεια στη Μαρούδα είναι ομοιόμορφη, καθαρή από τονικές διαβαθμίσεις, εκπέμποντας ένα φως εσωτερικό. Ακόμη και το φόντο σχετίζεται άμεσα με το πρόσωπο, καλύτερα μετέχει του προσώπου, καθώς προβάλλει υδάτινο, ενώ προσλαμβάνει διάσταση μεταφυσική, ανάμεσα στα όρια ρεαλισμού και μακρινής ανάμνησης…
Η ζωγραφική που αγαπά η Μαρούδα δημιουργείται από μέσα προς τα έξω. Αυτό προϋποθέτει μια διαδικασία επώδυνη, όπου η ζωγραφική ύλη δεν έχει το απροσχημάτιστο της αντίστοιχης θεματογραφίας του Lucian Freud, ή το σαρκώδες της μορφής που επιδιώκει η Jenny Saville. Αντιθέτως, η ζωγραφική επιφάνεια στη Μαρούδα είναι ομοιόμορφη, καθαρή από τονικές διαβαθμίσεις, εκπέμποντας ένα φως εσωτερικό. Ακόμη και το φόντο σχετίζεται άμεσα με το πρόσωπο, καλύτερα μετέχει του προσώπου, καθώς προβάλλει υδάτινο, ενώ προσλαμβάνει διάσταση μεταφυσική, ανάμεσα στα όρια ρεαλισμού και μακρινής ανάμνησης.»
Πρόσφατα επισκεφτήκαμε την Γκαλερί “7” και θαυμάσαμε την νέα της δουλειά με τίτλο “Ένσαρκη Εικόνα”.
-Καλλιρόη, πώς αισθάνεσαι που εκθέτεις δουλειά σου δέκα χρόνια μετά την τελευταία σου έκθεση;
– Έχουν περάσει 10 χρόνια από την τελευταία μου έκθεση. Η χαρά μου είναι μεγάλη και η αγωνία μου επίσης για το πώς το κοινό θα υποδεχθεί την καινούρια μου δουλειά. Δούλεψα πολύ σκληρά για αυτά τα έργα. Ελπίζω να αγαπηθούν όπως οι σκύλοι της προηγούμενης προσπάθειάς μου.
-Κοιτώντας πίσω, αναγνωρίζεις εξέλιξη στη ζωγραφική σου;
– Είναι γεγονός πώς αναγνωρίζω κάποια εξέλιξη γιατί κι εγώ είμαι διαφορετική μετά από δέκα χρόνια. Αλλιώς έβλεπα τα πράγματα τότε, αλλιώς τα βλέπω τώρα. Τώρα συγκεκριμενοποιώ και αφαιρώ. Προσπαθώ να γίνομαι πιο στέρεη και ουσιαστική.
-Αγαπάς να ζωγραφίζεις γυναικεία σώματα. Διακρίνω ότι τα αντιμετωπίζεις με σεβασμό και στοργικότητα. Πώς επιλέγεις το μοντέλο σου;
– Αγαπώ πολύ τα κορίτσια μου, για πολύ καιρό ζούσα μαζί τους. Ήταν η παρέα μου μέρα και νύχτα. Αγαπώ πολύ τις ανυπεράσπιστες γυναίκες και τις καταλαβαίνω και θέλω να τις νοιάζομαι. Να νοιάζομαι αυτές που προσπαθούν στη ζωή, που κοπιάζουν. Αυτές είναι οι επιλογές μου. Για να τις βάλω στον καμβά μου πρέπει το βλέμμα τους να μου είναι οικείο, τα χαρακτηριστικά τους να με παραπέμπουν σε μια συγκεκριμένη κατάσταση. Επίσης – για εικαστικούς λόγους- χρειάζεται να έχουν και ένα πλαστικό ενδιαφέρον.
Διαβάστε τη συνέχεια στο artViews.gr
