Ο κβαντικός κόσμος είναι ένας συναρπαστικός κόσμος. Ανάμεσα σε όλες τις εξισώσεις και αμέτρητες θεωρητικές πράξεις, μπορούμε πάντα να βρεθούμε προ εκπλήξεως.
Όλα είναι πιθανά, γιατί στο σύμπαν των σωματιδίων η φαντασία είναι μεγαλύτερη από την πραγματικότητα, ειδικά από τότε που ο Ιρλανδός φυσικός George J. Stoney (1826-1911) υπέθεσε την ύπαρξη μιας ελάχιστης μονάδας ηλεκτρικού φορτίου που την ονόμασε ηλεκτρόνιο.
Ο Stoney το 1881 ήταν ο πρώτος που απέδειξε πως η ενέργεια είναι συνεχής αλλά αλλάζει μορφή καθώς μεταφέρεται από το ένα ηλεκτρικό κύκλωμα στο άλλο.
Ακολούθησαν και άλλοι, όπως ο Βρετανός φυσικός Πολ Ντιράκ (1902-1984), ο οποίος διατύπωσε το 1928 μια σχετικιστική εξίσωση για να περιγράψει το ηλεκτρόνιο.
Με πολύ απλά λόγια, η εξίσωση του Ντιράκ εξηγούσε τη συμπεριφορά του ηλεκτρονίου σε υποατομική κλίμακα. Το πέτυχε αυτό ενοποιώντας τις αρχές της κβαντομηχανικής και της σχετικότητας σε μία λιτή εξίσωση: την (i∂+m)Φ=0
Η συγκεκριμένη εξίσωση έχει χαρακτηριστεί πολύ «κομψή» από ειδήμονες, ενώ αρκετοί την έχουν κάνει ακόμη και τατουάζ.
Ωστόσο η εξίσωση αυτή δεν περιγράφει μόνο το φαινόμενο της κβαντικής διεμπλοκής, αλλά έχει επίσης ονομαστεί ως «η φόρμουλα του έρωτα».
Γιατί; Επειδή η εξίσωση υποδηλώνει ότι αν δύο σωματίδια είναι συνδεδεμένα για ένα χρονικό διάστημα και στη συνέχεια διαχωριστούν, αυτό που συμβαίνει είναι ότι το ένα θα συνεχίσει να επηρεάζει και το άλλο παρά τον διαχωρισμό.
Πώς όμως ένα τόσο δύσκολο συμπέρασμα «χώρεσε» σε μία τόσο απλή εξίσωση;
Το βιβλίο του Βρετανού επιστημονικού συγγραφέα Jim Baggott, The Quantum Story: A History in 40 Moments (2011), αφηγείται την ιστορία της εξίσωσης του Ντίρακ με απλά λόγια.
Είναι ο έρωτας μία συνεχής μορφή ενέργειας;
Ουσιαστικά ο συγγραφέας Jim Baggott περιγράφει τον Ντίρακ ως έναν άνθρωπο βυθισμένο σε πολύπλοκα μαθηματικά προβλήματα, ο οποίος πέρασε τη μισή του ζωή αναπτύσσοντας μια πρωτότυπη σχετικιστική κβαντική θεωρία.
Δημιουργώντας έναν τετραδιάστατο χωροχρόνο με πίνακες τεσσάρων γραμμών και τεσσάρων στηλών, ο Ντιράκ απελευθέρωσε το ηλεκτρόνιο περιγράφοντας την κίνησή του σε ένα ηλεκτρομαγνητικό πεδίο. Στη συνέχεια απλοποίησε τα μαθηματικά μέχρι να διατυπώσει την ευφυή εξίσωση που έγινε διάσημη πέρα από την επιστημονική κοινότητα για την ερωτική της ερμηνεία.
Περιέργως, ορισμένα ζευγάρια μιλούν για κβαντική διεμπλοκή (σ.σ ορίζεται ως το φαινόμενο κατά το οποίο δύο σωματίδια ή ομάδες σωματιδίων που δημιουργούνται μαζί ή αλληλεπιδρούν συνενώνοντας τις κυματοσυναρτήσεις τους, μένουν σε κατάσταση διεμπλοκής μεταξύ τους, ασχέτως του χώρου που μεσολαβεί πλέον από το ένα στο άλλο. Αν σταλεί το ένα από τα δύο στο άλλο άκρο του σύμπαντος και συμβεί κάτι σε οποιοδήποτε από τα δύο, το άλλο αντιδρά ακαριαία.
Έτσι, φαίνεται είτε πως η πληροφορία μπορεί να ταξιδέψει με άπειρη ταχύτητα, είτε πως στην πραγματικότητα τα δύο αντικείμενα βρίσκονται ακόμα σε «επαφή», σε σύνδεση μεταξύ τους, σε κατάσταση διεμπλοκής) σαν να υπάρχει μια ελάχιστη μονάδα αγάπης που μπορεί να “κβαντοποιηθεί”.
Πάντως εκ πρώτης όψεως, μπορεί να έχουν δίκιο, αφού ούτε ο έρωτας είναι μια συνεχής μορφή ενέργειας.
Διαβάστε ακόμη:
