H λεγόμενη «βία των πιστωτών κατά των πιστωτών» έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που τα funds στοιχηματίζουν δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια για να επωφεληθούν από το χάος, σύμφωνα με ανάλυση του Bloomberg.
Ο όρος βία των πιστωτών κατά των πιστωτών αναφέρεται στην προσπάθεια των δανειστών για το πόσα χρήματα μπορούν να πάρουν πίσω από προβληματικές εταιρείες και δεν είναι μια καινούρια έννοια στον ταραχώδη κόσμο του προβληματικού χρέους.
Ωστόσο, ποτέ δεν ήταν τόσο ανεξέλεγκτη όσο τώρα. Πολλές επιχειρήσεις στην προσπάθεια τους να μειώσουν το συντριπτικό κόστος των τόκων γίνονται μαχαιροβγάλτες.
Η αντιπαράθεση ενός συνόλου πιστωτών με τους υπόλοιπους, για να προσπαθήσουν να επιτύχουν τους καλύτερους δυνατούς όρους αναχρηματοδότησης, είναι το ζητούμενο.
Εν μέσω αυτής της βιασύνης για αναδιαρθρώσεις, μια σειρά από κεφάλαια που επικεντρώνονται στην πίστωση δημιουργούν επιμελώς ένα τείχος χρημάτων για να διασφαλίσουν τις δικές τους θέσεις δανεισμού σε αναδυόμενες συγκρούσεις και να επωφεληθούν από το ευρύτερο χάος.
Η Oaktree Capital Management, η Pimco, η Sona Asset Management, η King Street Capital και η Beach Point Capital βρίσκονται όλες σε ελιγμούς. Ορισμένες εξ αυτών έχουν συγκεντρώσει τουλάχιστον 10 δισ. δολάρια τον τελευταίο χρόνο για τις παραπλανητικά λεγόμενες στρατηγικές «κεφαλαιακών λύσεων». Άλλες συνεχίζουν να συγκεντρώνουν μετρητά από τους πελάτες τους.
Οι πιθανότητες επιτυχίας τους έχουν βελτιωθεί κατά πολύ από τις όλο και πιο χαλαρές νομικές συμφωνίες που αποδέχθηκαν οι πιστωτές την τελευταία δεκαετία, καθώς συνωστίζονταν με τους ανταγωνιστές τους για να αγοράσουν χρέη-σκουπίδια (junk debt) που υπόσχονταν κάθε είδους απόδοση. Σήμερα πολλοί απ αυτούς είναι ανυπεράσπιστοι, καθώς ο αγώνας για την ανάκτηση μετρητών από τους δανειολήπτες γίνεται άσχημος.
Γρήγορα και χαλαρά
Η νομική προστασία που προσφέρουν οι δανειακές συμβάσεις είναι σταθερά κάτω από αυτό που η Moody’s θεωρεί ως το πιο αδύναμο επίπεδο.
Εκμεταλλευόμενοι την έλλειψη προστασίας των επενδυτών, οι διαχειριστές κεφαλαίων μπορούν να προσφέρουν χρηματοδότηση διάσωσης σε άρρωστες επιχειρήσεις, η οποία σπρώχνει τους άλλους πιστωτές στην ουρά αποπληρωμής ή μετατοπίζει τα καλύτερα τμήματα μιας εταιρείας εκτός της εμβέλειάς τους.
Η Del Monte Foods για παράδειγμα μόλις ξεκίνησε αναχρηματοδότηση που είναι τιμωρητική για όσους βρίσκονται εκτός του εσωτερικού κύκλου.
Οι πιστωτές που διαπραγματεύτηκαν τη συμφωνία μπορούν να ανταλλάξουν όλες τις συμμετοχές τους σε ένα νέο όχημα χωρίς να υποστούν ζημίες, λένε άνθρωποι που γνωρίζουν το θέμα. Οι υπόλοιποι θα μπορέσουν να ανταλλάξουν λιγότερο από το ένα τρίτο των δικών τους.
Το σημείο εκκίνησης για πολλές από αυτές τις συμπλοκές είναι εταιρείες όπως η Pimco που επιδιώκουν να διασφαλίσουν τα δικά τους συμφέροντα σε εταιρείες που τους οφείλουν ήδη χρήματα.
Η βία των πιστωτών «είναι τώρα η νέα στρατηγική για την αντιμετώπιση δυσχερών καταστάσεων», λέει ο βετεράνος του κλάδου Jason Mudrick, ο οποίος διαχειρίζεται περίπου 3,3 δισ. δολάρια στο ομώνυμο hedge fund του. Η ομάδα του ξοδεύει περισσότερο από το μισό χρόνο της σε τέτοιες καταστάσεις.
Ένα αιματηρό άθλημα
Το πού θα καταλήξουν αυτές οι αψιμαχίες και σε ποιο βαθμό καιροσκόποι μπορούν να παραγκωνίσουν άλλους ομολογιούχους θα έχει βαθιές επιπτώσεις τόσο για τις επιχειρήσεις που δανείζουν υψηλού κινδύνου επιχειρήσεις όσο και για τους ίδιους τους δανειολήπτες.
Οι κορυφαίες τράπεζες συνήθιζαν να ανακτούν κατά μέσο όρο το 70% έως 80% των χρημάτων τους σε καταστάσεις πίεσης, αλλά οι πρόσφατοι ηττημένοι στις συγκρούσεις πιστωτών φτάνουν τακτικά πιο κοντά στο μηδέν. Πολλές εταιρείες που κάνουν αυτές τις αναδιαρθρώσεις καταλήγουν ούτως ή άλλως σε πτώχευση.
«Αυτό το είδος δανεισμού είναι ένα αιματηρό άθλημα», λέει ο Dan Zwirn, διευθύνων σύμβουλος της Arena Investors. «Θα αρχίσουμε να το βλέπουμε αυτό να εξελίσσεται το επόμενο έτος, αφού μια δεκαετία χαλαρού δανεισμού και λανθασμένης σήμανσης σπρώχνει τα πράγματα στο χείλος του γκρεμού».
Η αγορά δανεισμού διάσωσης επιχειρήσεων
Για μια ιδέα της πιθανής έκτασης αυτών των «πολέμων των συμβάσεων», η διαχειρίστρια χαρτοφυλακίου της Oaktree, Danielle Poli, εκτιμά ότι περίπου 70 δισ, δολάρια άμεσα διαπραγματεύσιμου χρέους που τιμολογούνται σήμερα κάτω από 90 σεντς του δολαρίου και τα οποία δεν αναμένει ότι θα αναχρηματοδοτηθούν εύκολα στις παραδοσιακές αγορές λήγουν τα επόμενα τρία χρόνια.
Και αυτό δεν περιλαμβάνει τις πιο αδιαφανείς ιδιωτικές αγορές, τα περιουσιακά στοιχεία των οποίων ξεπέρασαν τα 13 τρισ. δολάρια στα μέσα του περασμένου έτους, σύμφωνα με την McKinsey & Co.
«Συνδυαστικά είναι τεράστια»,λέει ο Poli, αναφερόμενος στην αγορά δανεισμού διάσωσης επιχειρήσεων. Ο David Walch, συνδιαχειριστής χαρτοφυλακίου της King Street, συμφωνεί, λέγοντας ότι «πιστεύουμε ότι η ευκαιρία για κεφαλαιακές λύσεις είναι μεγαλύτερη στις ιδιωτικές αγορές, για εκδότες με ιδιωτικό χρέος και που δεν έχουν μετοχές εισηγμένες στο χρηματιστήριο».
Η King Street έχει συγκεντρώσει περισσότερα από 1 δισ. δολάρια για τη στρατηγική αυτή φέτος, σύμφωνα με ανώνυμη πηγή. Ο Walch δεν θέλησε να το σχολιάσει αυτό, αν και πρόσθεσε ότι η ζήτηση για χρηματοδότηση διάσωσης δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερη.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι διαχειριστές των funds κεφαλαιακών λύσεων μπορούν να πάρουν ένα ποσοστό 15% έως 20% από τυχόν κέρδη από τον δανεισμό τους, σύμφωνα με ανθρώπους που έχουν γνώση του θέματος, αν και τονίζουν ότι τα οχήματα αυτά δεν επενδύουν μόνο σε αμφισβητούμενες καταστάσεις.
Με τις αποδόσεις στον τομέα της ιδιωτικής πίστης να συμπιέζονται όλο και περισσότερο από ένα πλήθος νεοεισερχομένων, η γοητεία τέτοιων ζουμερών κερδών είναι ισχυρή.
