Τον τελευταίο καιρό παρακολουθούμε μια οργανωμένη επίθεση στον υφυπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ, Γιώργο Μυλωνάκη από στελέχη της αντιπολίτευση αλλά και ΜΜΕ που δεν είναι φιλικά προς την κυβέρνηση.
Οι προσχηματικές κατηγορίες αφορούν την υποτιθέμενη εμπλοκή του στη υπόθεση ΟΠΕΚΕΠΕ και κυρίως την καρατόμηση του διοικητή του οργανισμού, Νίκου Σαλάτα.
Ο κ. Σαλάτας, που είχε τοποθετηθεί στον πολύπαθο (και αμαρτωλό επί δεκαετίες) ΟΠΕΚΕΠΕ από τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης Κώστα Τσιάρα, κυρίως λόγω της πορείας του στο δικαστικό σώμα, πρωταγωνίστησε τον περασμένο Μάιο σε μία πρωτόγνωρη μάχη ανακοινώσεων με την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, η οποία σαφώς εξέθετε τη χώρα μας και έδινε προς τα έξω την αίσθηση ότι η κυβέρνηση έχει κάτι να κρύψει.
Μπροστά σε αυτό το πρωτοφανές σκηνικό παρενέβη ο Γιώργος Μυλωνάκης και του ζήτησε «να αφήσει την Εισαγγελία να κάνει τη δουλειά της διαφορετικά δεν απομένει άλλη επιλογή για την κυβέρνηση από το να τον απομακρύνει».
Που είναι δηλαδή το παράλογο ένα κορυφαίο επιτελικό κυβερνητικό στέλεχος να παρεμβαίνει προς όφελος της διαφάνειας ώστε να κυλήσει ομαλά η έρευνα και να σπάσει ένα απόστημα που ταλανίζει τη χώρα εδώ και δεκαετίες;
Θα προτιμούσε δηλαδή η κυρία Κωνσταντοπούλου και ο κύριος Ανδρουλάκης να αφήσουμε τον κύριο Σαλάτα να «ξεκατινιάζεται» με την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία;
Η μήπως δεν έπρεπε η κυβέρνηση να πάρει σαφή θέση και να απομακρύνει τον ανεξέλεγχτο πρόεδρο του ΟΠΕΚΕΠΕ στηρίζοντας απόλυτα το έργο της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας να ερευνά ανεξάρτητα και ανεμπόδιστα την υπόθεση;
Για ορισμένους εξ όσων επιτίθενται στον Γιώργο Μυλωνάκη το θέμα είναι καθαρά επικοινωνιακό. Προσπαθούν να δημιουργήσουν εντυπώσεις υπό το πρίσμα του δόγματος «πετάμε λάσπη και κάτι θα μείνει» ακόμη και όταν θα καταπέσουν τα ψέματα.
Για άλλους είναι ένας τρόπος να επιτεθούν στον Κυριάκο Μητσοτάκη καθώς ο Γιώργος Μυλωνάκης είναι ένας από τους στενότερους συνεργάτες του.
Για την ιστορία, να σας θυμίσουμε ότι η σχέση τους ξεκινάει από την εποχή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέλαβε υπουργός Διοικητική Μεταρρύθμισης το 2013, με τον Γιώργο Μυλωνάκη να έχει πάρει απόσπαση στο υπουργείο από την Επιτροπή Ανταγωνισμού όπου υπηρέτησε ως Διευθυντής του Γραφείου Προέδρου και εκπρόσωπος τύπου της Ανεξάρτητης Αρχής.
Δίπλα στον Κυριάκο Μητσοτάκη διατέλεσε Ειδικός Σύμβουλος και ασχολήθηκε με θέματα διαφάνειας, λογοδοσίας και ενίσχυσης της πειθαρχικής ευθύνης των στελεχών της δημόσιας διοίκησης.
Έκτοτε είναι ο παλαιότερος συνεργάτης του Πρωθυπουργου, με αδιάλειπτη παρουσία δίπλα του.
Άρα, μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι γνωρίζει όσο λίγοι και τα όρια και τις διαδικασίες και φυσικά δεν είναι άνθρωπος που θα υπέπιπτε σε οποιοδήποτε φάουλ, όπως αυτά που του καταλογίζουν.
Όμως, όντας υψηλά στην κυβερνητική αλυσίδα οι λαϊκιστές του πολιτικού μας συστήματος τον επέλεξαν σαν στόχο. Ίσως έπαιξε ρόλο και το ότι δεν επιθυμεί να προβάλει τον εαυτό του και θεώρησαν ότι θα είναι εύκολος στόχος.
Όπως διαπίστωσαν, αφού πρώτα εκτέθηκαν, έκαναν μεγάλο λάθος να τον υποτιμήσουν καθώς η τακτική τους γύρισε μπούμερανγκ και από τις δηλώσεις Σαλάτα (ότι ο κ. Μυλωνάκης τον πίεζε να συνεργαστεί με την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία) αλλά και από την δήλωση – φάντασμα του Μπουκώρου που επικαλείται η αντιπολίτευση (σ.σ. ο οποίος μάλιστα έγινε και υπουργός όταν υποτίθεται ότι ο Μυλωνάκης μηνες πριν υπουργοποιηθεί του είχε πει ότι λόγω ΟΠΕΚΕΠΕ και επισυνδέσεων ΔΕΝ μπορεί να υπουργοποιηθεί)!
Κάπως έτσι καταλήγουμε στη θλιβερή διαπίστωση ότι μεγάλο μέρος του κοινοβουλίου δεν ενδιαφέρεται ούτε για την αλήθεια, ούτε για τη διαφάνεια. Ενδιαφέρεται όμως για το σόου και μάλιστα δεν έχει καν την ψυχραιμία να αντισταθεί στο σόου του διπλανού, αλλά σπεύδει άβουλα και άκριτα να συμμετάσχει μπας και κλέψει λίγο από τη δόξα της Κωνσταντοπούλου χωρίς να υπολογίζει τι πρεσβεύει, και ποιο είναι το κοινό της…Αυτό όμως το μονοπάτι είναι που τα τελευταία 10-12 χρόνια έχει οδηγήσει στην απαξίωση της πολιτικής και την άνοδο των ακραίων σε όλο το πολιτικό φάσμα.
