Σκηνές ντροπής για μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα εκτυλίχθηκαν στα Χανιά, με θύμα μια εκπαιδευτικό που πήρε μετάθεση για να υπηρετήσει το δημόσιο σχολείο. Η γυναίκα καταγγέλλει ότι εκδιώχθηκε κακήν κακώς από το σπίτι που νοίκιαζε, με τον ιδιοκτήτη να της κόβει ρεύμα, νερό και να… ξηλώνει ακόμα και την πόρτα, αφήνοντάς την εκτεθειμένη σε έντονη κακοκαιρία.
Το περιστατικό, που φέρνει στο φως η Ένωση Προστασίας Καταναλωτών Κρήτης, καταδεικνύει το άτυπο καθεστώς εργασιακής και κοινωνικής υποτίμησης που βιώνουν οι εργαζόμενοι του Δημοσίου σε περιοχές με αυξημένη τουριστική πίεση – και δη όσοι μετακινούνται προσωρινά για λίγους μήνες.
Από δασκάλα σε… άστεγη στα Χανιά
Η εκπαιδευτικός είχε νοικιάσει διαμέρισμα στα Χανιά με συμφωνημένο ενοίκιο 300 ευρώ τον μήνα. Όπως αναφέρει στην επιστολή της προς την Ένωση Καταναλωτών, ο ιδιοκτήτης άρχισε να την πιέζει να φύγει πριν τη λήξη της συμφωνίας, ζητώντας να αδειάσει το σπίτι πριν τις πασχαλινές διακοπές, ώστε να το διαθέσει σε τουρίστες. Όταν εκείνη αρνήθηκε, τονίζοντας ότι η συμφωνία έληγε μετά τις 10 Απριλίου, εκείνος της έκοψε το ρεύμα και το νερό και ανακοίνωσε ότι θα βγάλει την πόρτα “για βάψιμο”.
Φοβισμένη και χωρίς εναλλακτική, η γυναίκα μάζεψε τα πράγματά της και έφυγε τη νύχτα με το πλοίο της γραμμής για Αθήνα, ζητώντας άδεια από το σχολείο για να μπορέσει να βρει νέα στέγη. «Έφυγα γιατί φοβήθηκα», γράφει με λιτότητα που συγκλονίζει.
Ο κύκλος της ανασφάλειας συνεχίζεται
Επιστρέφοντας στο νησί, κατάφερε να βρει προσωρινή κατοικία, αλλά και αυτή πρέπει να την εγκαταλείψει στις 7 Ιουνίου, επειδή έχει ήδη κλειστεί για τουρίστες. Όπως περιγράφει, θα περάσει τον τελευταίο μήνα της σχολικής χρονιάς σε κάμπινγκ, μέχρι να λήξει η σύμβασή της και να μπορέσει να επιστρέψει στην πόλη καταγωγής της.
Η επιστολή της είναι κραυγή αξιοπρέπειας, αλλά και κατηγορητήριο για μια κοινωνία που δείχνει να μη σέβεται ούτε καν τους ανθρώπους που κρατούν όρθια τη δημόσια εκπαίδευση. «Του λέω, ντροπή να τα κάνεις αυτά, εγώ ήρθα να κάνω μάθημα στα παιδιά σου… και μου είπε “φύγε ρε λαμόγιο”», σημειώνει η γυναίκα.
Ένα πρόβλημα που βαθαίνει χρόνο με τον χρόνο
Η υπόθεση δεν είναι μεμονωμένη. Αντίστοιχα περιστατικά αναδεικνύονται σχεδόν κάθε χρόνο, με δασκάλους, γιατρούς και άλλους δημόσιους υπαλλήλους να δυσκολεύονται να βρουν αξιοπρεπή στέγη σε περιοχές όπως τα Χανιά, η Σαντορίνη, η Μύκονος ή η Πάρος. Η βραχυχρόνια μίσθωση, η έλλειψη ρυθμιστικών μηχανισμών και η απουσία πρόνοιας για τις μετακινήσεις δημοσίων λειτουργών δημιουργούν μια αθέατη κρίση πρώτης κατοικίας, που πλήττει εκείνους που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους για να λειτουργήσει η κοινωνία.
Στην επιστολή της, η εκπαιδευτικός αναρωτιέται πικρά: «Αναρωτήθηκα τι κάνω εγώ εδώ; Σε μια χώρα που δεν με θέλει, δεν με υπολογίζει. Δεν υπάρχω γι’ αυτήν». Μια ερώτηση που πλανάται ολοένα και πιο συχνά στα χείλη των ανθρώπων που δεν ζουν από τον τουρισμό, αλλά προσπαθούν να ζήσουν δίπλα του.
