Τέτοια εποχή κάθε χρόνο, οι ψαράδες στην Αλάσκα ετοιμάζουν τα πράγματά τους και επιβιβάζονται στις τράτες για το καθιερωμένο κυνήγι του κάβουρα της Αρκτικής.
Τεράστιες ποσότητες συγκεντρώνονται με την επιστροφή τους και από εκεί ξεκινάει ένα άλλο ταξίδι, αυτό της τροφοδοσίας της Αμερικανικής κυρίως αγοράς με μια από τις αγαπημένες της τροφές, το οποίο τροφοδοτεί τους ίδιους και τις οικογένειές τους με το απαραίτητο εισόδημα για να ζήσουν.
Φέτος, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά.
Η πολιτεία απαγόρευσε κάθε απόπλου τράτας που στόχο είχε τα καβούρια και αυτό δεν έγινε από κάποιο βίτσιο, αλλά από το γεγονός πως τα τμήματα που είναι επιφορτισμένα με τον έλεγχο της αλιείας, έχουν ‘’χάσει’’ 1 δισεκατομμύριο καβούρια τα τελευταία 2 χρόνια.
Δεν είναι και λίγο.
Σύμφωνα με τα στοιχεία, ο πληθυσμός των καβουριών έχει μειωθεί κατά 90%, κάνοντας κάθε σκέψη για εκμετάλλευσή του, άκρως επικίνδυνη για την ύπαρξή του.
Και ενώ η πιο απλή απάντηση που θα μπορούσε να δοθεί σχετικά με τις αιτίες, είναι η κλιματική αλλαγή και τα πιο θερμά, πλέον, νερά που βρίσκονται στα ανοιχτά της Αλάσκας, η πιθανότητα κάποιας ασθένειας που κυριολεκτικά τα ‘’θέρισε’’ εξετάζεται σοβαρά λόγω της ραγδαίας αυτής μεταβολής.
Ως συνήθως βέβαια, μένει εκτός κάδρου η τεράστια αύξηση στη ζήτηση από το 2020 και μετά, όπου ο κάβουρας και το κρέας του, έγινε από τα μεγαλύτερα trend στις κουζίνες των ΗΠΑ.
Το θέμα δεν απασχολεί μόνο τους ψαράδες στην Αλάσκα.
Η πολιτεία και οι ψαρότοποί της προμηθεύουν την αγορά των ΗΠΑ με το 60% των ετήσιων αναγκών της και κάθε, έστω και μικρή, αλλαγή στις ποσότητες, έχει τεράστιο αντίκτυπο σε καταναλωτές και επιχειρήσεις, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τέτοια μεγέθη.
Για τους πρώτους, γίνονται προτάσεις να αποζημιωθούν και να περάσουν την επόμενη περίοδο μακριά από τη θάλασσα, επιτρέποντας στον εναπομείναντα πληθυσμό των καβουριών να ανακάμψει αριθμητικά, μέχρι να βρεθεί κάποια πιο βιώσιμη λύση.
