Μέχρι σήμερα, μόνο αποσπασματικά έχει θιγεί το θέμα του εσωτερικού (ενδοκυβερνητικού) χρέους της χώρας, το οποίο έχει μεγεθυνθεί επικίνδυνα, παρά τα όσα καθησυχαστικά λέγονται, ακόμα και από τα πλέον επίσημα και συναρμόδια χείλη.
Ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιάννης Στουρνάρας, πρόσφατα δήλωσε ότι “η αύξηση του ενδοκυβερνητικού χρέους αποτελεί απολύτως θετική εξέλιξη”, διότι δεν δανειζόμαστε από τις ξένες αγορές.
Με απλή μόνο ανάγνωση, σκέφτεται κάποιος ότι έχει δίκιο ο κεντρικός μας τραπεζίτης.
Αλλά, κατά πόσο είναι θεμιτό ο ΟΔΔΗΧ να “αρμέγει” συστηματικά τους φορείς της Γενικής Κυβέρνησης (με πρώτα και καλύτερα τα ασφαλιστικά ταμεία) και μάλιστα με πολύ μεγάλα ποσά, όπως φημολογείται και δεν έχει διαψευστεί με σαφή τρόπο μέχρι σήμερα;
Από την άλλη, έμπειροι τραπεζικοί παράγοντες, χωρίς να εναντιώνονται κατ’ ανάγκη με τη βάση του επιχειρήματος Στουρνάρα, επισημαίνουν ότι “τέτοιες επιλογές συνήθως είναι σε θέση να κάνουν χώρες που έχουν τα δημοσιονομικά περιθώρια και δεν τραυματίζουν επικίνδυνα την ανθεκτικότητα των φορέων που δανειοδοτούν τα κρατικά ταμεία”.
Και προσθέτουν ότι “το ετήσιο δανειοδοτικό πρόγραμμα της χώρας είναι δεδομένο και καταγεγραμμένο, μέσω προσφυγής στις αγορές. Οπότε ή αυτό ήταν λάθος υπολογισμένο ή εξ αρχής είχε αποφασιστεί η προσφυγή στον εσωτερικό δανεισμό, με ότι κι αν αυτό σημαίνει, όχι τόσο σήμερα, αλλά την επομένη”.
Όπως και να έχει, θα βρούμε μπροστά μας τις όποιες συνέπειες μιας τέτοιας στρατηγικής κίνησης και ευχής έργον θα ήταν, να είναι θετικές και όχι να επιτείνουν μία δεδομένα δύσκολη περίοδο που αναμένεται για όλη την Ευρωζώνη, φυσικά πολύ περισσότερο για τις χώρες με μεγάλο χρέος, εξωτερικό και εσωτερικό.
