Προτού παρεξηγηθώ, δεν έγινα ξαφνικά «αντι-Τραμπ». Ίσα-ίσα, πρώτος ήμουν που ήθελα να βγει ήδη πριν το 2016, διότι ήλπιζα πράγματι σε ριζικές αλλαγές.

Να κάνει στροφή το καράβι της Δύσης που όδευε σε παγόβουνο. Αλλά δυστυχώς δεν έγινε. Και έχουμε ήδη προσκρούσει. Ό,τι συμβεί από εδώ και πέρα είναι για να σωθεί ό,τι απέμεινε.

Και μην περιμένετε χώρες σαν την Ελλάδα να έχουν προτεραιότητα στις σωσίβιες λέμβους. Πάνε οι παλιές εποχές που μας «φρόντιζαν» οι Μεγάλες Δυνάμεις.

Τα πράγματα έχουν σοβαρέψει, οι BRICS+ γιγαντώνονται μήνα με τον μήνα. Αποτελούν ήδη τον μισό πληθυσμό της Γης, και σύντομα θα ξεπεράσουν το μισό συνολικό ΑΕΠ αυτής.

Συνάπτουν ισχυρές οικονομικές και στρατιωτικές συμφωνίες, παράγουν και προμηθεύονται τα πάντα, ενώ σιγά σιγά απαγκιστρώνονται από το δολάριο.

Η Δύση γερνά και είναι εξαρτημένη ως καταναλωτής. Μια Δύση που χτίστηκε με ιμπεριαλισμό, και χωρίς πόλεμο είναι ανίκανη να ανταγωνιστεί τη σκληρά εργαζόμενη Ανατολή.

Γι’ αυτόν τον λόγο, παρόλο που ο Τραμπ είναι ο μόνος Πρόεδρος χωρίς (νέο) πόλεμο στο ενεργητικό του, δε θα με εξέπληττε αν προτού ολοκληρωθεί η θητεία του προκύψει κάποιο νέο μέτωπο.

Άλλωστε, δε θα είναι αυτός που θα «πατήσει το κουμπί», οι Blackrock-Vanguard θα είναι…

Και χωρίς να θέλω να γίνω τρομολάγνος, ας είμαστε ρεαλιστές: η Μεσόγειος είναι στις βασικές υποψήφιους για θερμό επεισόδιο, αφού αποτελεί τη γέφυρα Δύσης-Ανατολής.

Μπαρούτι, βέβαια, μυρίζει και σε Ταϊβάν, ενώ οι Αμερικανοί δε θα διστάσουν να υποκινήσουν κάτι και στους παραδοσιακά αντίζηλους Ινδία-Κίνα.

Όμως ο πρόσφατος ζήλος για τα ενεργειακά κοιτάσματα της Ελλάδας μού προκαλεί αν μη τι άλλο νευρικότητα.

Νευρικότητα ότι οι φίλοι μας Αμερικανοί θα επέμβουν να μας «σώσουν» από το μακρύ χέρι των Τούρκων (το οποίο ενδεχομένως θα έχει υποκινηθεί από τους πρώτους), με το αζημίωτο φυσικά.

Μια Τουρκία η οποία «ψήνεται» να ενταχθεί στις αντίπαλες BRICS, γεγονός που αν συμβεί αυτομάτως μας κάνει στόχο. Όλα αυτά είναι εικασίες, αλλά δεν παύουν να αποτελούν ρεαλιστικά σενάρια.

Διαβάστε ακόμη: