Μετά τα εγκαίνια του πρώτου του ξενοδοχείου στην Πορτογαλία, ο Γάλλος σχεδιαστής Christian Louboutin, φημισμένος για τα υποδήματά του με τις κόκκινες σόλες, μιλά, σε αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στο Dezeen, για τη δημιουργικότητα και τη βιωσιμότητα.

«Το μυστικό για το καλό ντιζάιν είναι να είσαι πιστός στον εαυτό σου. Μπορείς να δεχθείς συμβουλές από άλλους αλλά στο τέλος, κάποιος πρέπει να είναι το αφεντικό: κάποιος πρέπει να αποφασίσει. Κάποια στιγμή, κάποιος πρέπει να αποφασίσει να είναι πιστός (στην αρχική ιδέα)» είπε.

Περισσότερο γνωστός για το ντιζάιν υποδημάτων, η καριέρα του απλώνεται σε πάνω από 40 χρόνια, στα οποία παρέμεινε πιστός στις δημιουργικές του παρορμήσεις· οι οποίες προσφάτως εκφράστηκαν στο τελευταίο του πρότζεκτ, ένα 13 δωματίων μπουτίκ ξενοδοχείο στο πορτογαλικό χωριό Melides, νοτίως της Λισαβόνας, το οποίο σχεδίασε σε συνεργασία με την αρχιτεκτόνισσα Madalena Caiado.

Στη συνέντευξη, ανέφερε το ξενοδοχείο Vermelho ως παράδειγμα του ότι πάντα παραμένει πιστός στον εαυτό του· αφηγήθηκε ότι είπε στην ομάδα «ας έχουμε πολλές καμινάδες – αυτόν τον τύπο που βλέπεις στις στέγες στη νότια Πορτογαλία – γιατί είναι πολύ όμορφο». Οι αρχιτέκτονες δυσκολεύονταν να συνδέσουν όλες τις καμινάδες με τα τζάκια ώστε να λειτουργούν αλλά ο Louboutin επέμενε: «Απλώς θέλω τη στέγη με καμινάδες. Δεν χρειαζόμαστε καμινάδες που να λειτουργούν». Η ομάδα ανησυχούσε ότι απλώς διακοσμητικές καμινάδες, στις οποίες η φόρμα δεν ακολουθούσε τη λειτουργία, ήταν προβληματικές επειδή «δεν χρησίμευαν», θυμήθηκε ο σχεδιαστής. «Αλλά είναι απολύτως το πιο όμορφο πράγμα. Το πιο σημαντικό είναι το ότι δείχνει όμορφο. Στο τέλος τέλος, αυτό είναι το πιο σημαντικό» αντέτεινε. «Ένιωθα ότι στην αρχή ήμουν λίγο μόνος με το να ζητάω “περισσότερες καμινάδες! Περισσότερες καμινάδες!” – επειδή στην πραγματικότητα ήταν απολύτως άχρηστες. Αλλά είναι μια χαρά να είναι (κάτι) άχρηστο, απολύτως μια χαρά».

Η πορεία του Christian Louboutin

Έφυγε από το σπίτι του σε ηλικία 12 χρονών και αργότερα σχεδίαζε γυναικεία υποδήματα για φίρμες όπως Charles Jourdan, Roger Vivier και Yves Saint Laurent, πριν ιδρύσει τη δική του εταιρεία το 1991· η φερώνυμη φίρμα έχει πλέον εξελιχθεί σε μια επιχείρηση αξίας 2,7 δισ. δολαρίων. Ωστόσο, παρά την επιτυχία, εξακολουθεί να αναζητά ευχαρίστηση σε δημιουργικά πρότζεκτ. «Όταν κάνεις κάτι που αγαπάς, ακόμη κι αν δεν δουλεύει, ακόμη κι αν είναι άχρηστο, όσο αντλείς ευχαρίστηση κάνοντάς το και σε ευχαριστεί, ποτέ δεν θα έχεις σπαταλήσει τον χρόνο σου» είπε. «Αν κάνεις κάτι που δεν αγαπάς πραγματικά, αλλά σκέφτεσαι “α, είναι καλύτερο έτσι, είναι πιο άνετο, είναι πιο χρήσιμο” και στην πραγματικότητα δεν σου αρέσει, στο τέλος ο βαθμός ικανοποίησης – της δικής σου και πιθανώς και άλλων – είναι αρκετά πιο μικρός» πρόσθεσε.

Το επιχειρηματικό τοπίο έχει αλλάξει σημαντικά σε σχέση με τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Και ο Louboutin, που διασχίζει το 60στό έτος της ηλικίας του συνεχίζει να πλοηγεί σύμφωνα με τις αρχές του· για παράδειγμα, η φίρμα του έχει σχεδόν 17 εκατομμύρια ακολούθους στο Instagram. «Τα πάντα έχουν αναμφίβολα αλλάξει λόγω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Όταν πρωτοάρχισα, κάθε επωνυμία φίρμας είχε ένα πρόσωπο που αντιστοιχούσε στην επωνυμία της φίρμας. Ο Yves Saint Laurent φορούσε γυαλιά και το όνομά του ήταν Yves Saint Laurent. Ο (οίκος) Givenchy είχε έναν άνθρωπο πίσω του και το όνομά του ήταν Hubert de Givenchy. Τώρα, τα ονόματα είναι απλώς οι φίρμες» είπε.

Κάτι άλλο το οποίο στο διάβα των χρόνων έχει αλλάξει είναι η συζήτηση για τη βιωσιμότητα. Η επιχείρηση Christian Louboutin διαθέτει πλέον ένα ολόκληρο τμήμα αφιερωμένο στη βιωσιμότητα, αλλά ο σχεδιαστής τόνισε: «Η βιωσιμότητα δεν έχει να κάνει μόνο με προϊόντα αλλά έχει να κάνει και με ανθρώπους. Η βιωσιμότητα επιστρέφει στον σεβασμό. Όταν υπάρχει κάποιο σκάλισμα σε ένα τμήμα του υποδήματος το οποίο έχει γίνει σε ένα πολύ συγκεκριμένο μέρος – ας πούμε από τεχνουργούς μιας συγκεκριμένης περιοχής – σε αυτή την περίπτωση πάντα αρνούμαι να αντιγράψω αυτό το savoir faire και να πάω σε μια χώρα που θα μπορούσε, φτηνότερα, να το κοπιάρει». «Η τεχνουργία είναι στην πραγματικότητα ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της κουλτούρας των χωρών. Δεν μπορείς να χρησιμοποιείς τεχνουργία με το να την αναπαράγεις αλλού. Γιατί; Επειδή αν πάρεις την ουσία της τεχνουργίας από ένα συγκεκριμένο μέρος και τη δώσεις σε ένα άλλο μέρος για να την κάνεις φτηνότερη (αυτός είναι ο μοναδικός πραγματικός λόγος), βασικά αρχίζεις να τρως – και να καταστρέφεις λίγο – το οικοσύστημα μιας περιοχής ή χώρας. Η βιωσιμότητα κάνει όλη την διαδρομή για να προστατέψει την τεχνουργία» υπογράμμισε.

Ο ίδιος αναγκάστηκε πολλές φορές να προστατέψει τη δική του τεχνουργία· πολλές φορές υπερασπίστηκε στα δικαστήρια την κόκκινη σόλα που είναι και το σήμα κατατεθέν της εταιρείας του. Ποτέ δεν περιορίστηκε στον σχεδιασμό υποδημάτων και ενώ το κόκκινο χρώμα έχει γίνει το σήμα κατατεθέν του επιμένει ότι αυτό οφείλεται μόνο στο αδιάκοπο πάθος του για την απόχρωση την οποία συνεχίζει να χρησιμοποιεί στα πρότζεκτ του· η επωνυμία του προσφάτως εγκαινιασθέντος ξενοδοχείου – Vermelho – είναι η λέξη για «κόκκινο» στα πορτογαλικά. «Το κόκκινο είναι μια μετάβαση. Είναι ένα τόσο συγκινησιακό χρώμα, αλλά επίσης δεν συνδέεται κατ’ ανάγκην με χρώμα. Μπορεί να μη σ’ αρέσουν τα χρώματα, αλλά εξακολουθεί να σ’ αρέσει το κόκκινο. Αν έπρεπε να γυρίσω πίσω το ρολόι του χρόνου και να διαλέξω ένα άλλο χρώμα, θα διάλεγα και πάλι κόκκινο. Αν έπρεπε να κολλήσω σε κάποιο ως ταυτότητα, θα κρατούσα και πάλι το κόκκινό μου» εξομολογήθηκε.