Το ελληνικό χρηματιστήριο εδώ και χρόνια φυτοζωεί. Μια αγορά που υποτίθεται πως θα ενίσχυε την οικονομία, θα έδινε διέξοδο σε αποταμιεύσεις και θα στήριζε την επιχειρηματικότητα, έχει μετατραπεί σε άντρο απογοήτευσης.

Ένα μαγαζί γωνία που έχει χάσει το νόημα ύπαρξής του. Μετοχές ξεχασμένες, εταιρείες που μιλούν μόνο με ισολογισμούς-καθρέφτες, διοικήσεις που σιωπούν, και μικρομετόχους που ακόμα ελπίζουν ότι κάτι θα αλλάξει.

Και ξαφνικά, εμφανίζεται η Euronext, να δώσει μια ευρωπαϊκή προοπτική.

Στα χαρτιά, η είσοδος της Euronext στη μετοχική σύνθεση της ΕΧΑΕ φαίνεται ως μια “μεγάλη ευκαιρία”. Στην πράξη όμως, κανείς δεν είναι σίγουρος ποιον πάει να σώσει, την αγορά ή την εικόνα της. Η Euronext δεν αγοράζει για να φορτωθεί προβλήματα. Θέλει ένα χρηματιστήριο που να λειτουργεί, να είναι καθαρό, προβλέψιμο και κυρίως αξιόπιστο. Όχι ένα παζάρι με σκελετούς στις ντουλάπες.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Το ελληνικό χρηματιστήριο έχει αποτύχει:
– Κακές επιλογές εταιρειών (πόσες μπήκαν για να πάρουν λεφτά και μετά… εξαφανίστηκαν;),
– Ανεπαρκή εποπτεία,
– Απαξίωση της ίδιας της χρηματιστηριακής συμμετοχής, με εταιρείες να παραμένουν εισηγμένες μόνο και μόνο επειδή δεν τις έχει διαγράψει κανείς.

Και μέσα σε αυτό το τοπίο, κάποιοι βλέπουν την Euronext ως “σωτήρα”. Άλλοι όμως την βλέπουν και ως “αγοραστή που ίσως φρενάρει”, αν δει τι πραγματικά αγόρασε.

Οι Έλληνες θεσμικοί, εν τω μεταξύ, θέλουν να πουλήσουν ψηλά. Η προσφορά της Euronext ήταν στα 6,90 ευρώ, αλλά τώρα οι απαιτήσεις ανεβαίνουν – 7,50 με 8 ευρώ ζητούν οι μέτοχοι. Και η μετοχή ήδη παίζει πάνω από τα 7 ευρώ, γιατί όλοι βλέπουν την πιθανότητα υπεραξίας.

Όχι γιατί πιστεύουν στην ΕΧΑΕ, αλλά γιατί μυρίζονται έξοδο από την πίσω πόρτα. Και ποιος τους αδικεί;

Η διαπραγμάτευση γίνεται ανάμεσα στη Deutsche Bank και τη Morgan Stanley. Οι αριθμοί “παίζονται” σκληρά, αλλά το πραγματικό ερώτημα δεν είναι πόσο – είναι αν αξίζει.

Η Euronext δεν ενδιαφέρεται μόνο για τις μετοχές. Θέλει να φέρει την Αθήνα σε ένα ευρωπαϊκό δίκτυο εκκαθάρισης, κανόνων, εποπτείας και τεχνολογίας. Και αυτό ίσως είναι το μόνο φως στο τούνελ για τις ελληνικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που ασφυκτιούν μεταξύ τραπεζών και έλλειψης πρόσβασης σε κεφάλαια. Μια σωστή ενσωμάτωση στο δίκτυο της Euronext μπορεί να ανοίξει δρόμους για άντληση ρευστότητας και αναγνωρισιμότητα σε διεθνές επίπεδο.

Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα να καθαριστεί το τοπίο. Το μείγμα των εταιρειών που υπάρχουν μέσα στο ελληνικό χρηματιστήριο – πολλές χωρίς όγκο, χωρίς στρατηγική, χωρίς διαφάνεια – δεν εμπνέει καμία εμπιστοσύνη. Αντίθετα, η εικόνα είναι ενός χώρου όπου οι λίγοι ελέγχουν τα πάντα και οι πολλοί απλώς παρακολουθούν ή χάνουν.

Η Euronext δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Αν δει ότι το προϊόν “δεν περπατάει”, θα αποχωρήσει διακριτικά ή θα επιβάλει τους όρους της. Δεν θέλει να της “σκάσει” στα χέρια μια αγορά που κάνει τα ίδια λάθη επί δεκαετίες. Και η ΕΧΑΕ; Με κατακερματισμένο μετοχολόγιο – κανείς δεν έχει πάνω από 5% (πλην του American Funds Smallcap World Fund με 5,09%) – είναι ευάλωτη. Που σημαίνει ότι όλοι περιμένουν τον επόμενο “μεγάλο” να πάρει το τιμόνι και να τους ξελασπώσει.

Είναι λοιπόν η Euronext το “όνειρο θερινής νυκτός”; Ίσως. Είναι η σωτηρία; Όχι, αν δεν υπάρξει ριζική αλλαγή νοοτροπίας. Αν συνεχίσουμε να βαφτίζουμε το χάος ως “ευκαιρία”, αν συνεχίσουμε να προσποιούμαστε ότι υπάρχει αγορά εκεί που υπάρχει μόνο θόρυβος, τότε ούτε η Euronext ούτε καμία άλλη πλατφόρμα δεν θα σώσει την κατάσταση.

Διαβάστε ακόμη: