Σήμερα, Σάββατο, συγγενείς, φίλοι και όσοι γνώριζαν και αγαπούσαν τον αγαπητό Αλέξανδρο Νικολαΐδη θα πούν το τελευταίο αντίο στονΈλληνα «μαχητή». Η σορός του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, ο οποίος τα τελευταία δύο χρόνια έδωσε σκληρή μάχη με τον καρκίνο και έφυγε από τη ζωή το πρωί της Παρασκευής, θα εκτίθεται προς χαιρετισμό από τις 3 το μεσημέρι στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Τιμίου Προδρόμου Νεαπόλεως, ενώ μία ώρα αργότερα θα ακολουθήσει η εξόδιος ακολουθία και κατόπιν ο ενταφιασμός στα Κοιμητήρια του Φιλύρου Θεσσαλονίκης.
Ο δύο φορές αργυρός Ολυμπιονίκης, σε Αθήνα το 2004 και το Πεκίνο το 2008, στην τελευταία του συγκλονιστική ανάρτηση ανέφερε και την τελευταία του επιθυμία, δίνοντας ακόμη και την ύστατη στιγμή ένα μάθημα ζωής.
«Η τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου. Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου. Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου», έγραψε ο κορυφαίος αθλητής.
Στο πένθος έχει «βυθιστεί» η Θεσσαλονίκη
Η περιοχή της Πολίχνης στη δυτική Θεσσαλονίκη, εκεί όπου μεγάλωσε και συνέχισε να βρίσκεται πολύ συχνά ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, από το πρωί της Παρασκευής έχει βυθιστεί στο πένθος και κανένας δεν θέλει να πιστέψει την τραγική είδηση που συγκλόνισε το πανελλήνιο. Στο γήπεδο της ιδιαίτερης πατρίδας του που φέρει το όνομά του, οι σημαίες συνεχίζουν να κυματίζουν μεσίστιες και οι κάτοικοι της περιοχής εξακολουθούν να αφήνουν λουλούδια στην είσοδο του γυμναστηρίου που διατηρούσε στην οδό Φιλίππου.
Όλοι μιλούν με τα καλύτερα λόγια για τον σπουδαίο Έλληνα Ολυμπιονίκη και πατέρα δύο παιδιών, ο οποίος έδωσε την τελευταία «μάχη» της ζωής του παλεύοντας με το κεφάλι ψηλά, ωστόσο ο αγώνας αποδείχθηκε άνισος με την σπάνιας μορφή καρκίνου. Οι άνθρωποι στην γειτονιά της Φιλίππου οι οποίοι τον έβλεπαν συχνά και είχαν επαφή μαζί του, ανέφεραν στο protothema.gr πως ουδείς γνώριζε πως ο δικός τους Αλέξανδρος, το καμάρι της περιοχής τους και ο Ολυμπιονίκης που δίδασκε τα «μυστικά» του ταεκβοντό και πάνω από όλα αρχές στα παιδιά τους, περνούσε όλη αυτήν την περιπέτεια με την υγεία του για δύο ολόκληρα χρόνια.
«Ήταν ο Ολυμπιονίκης της γειτονιάς μας και της πατρίδας μας. Τον γνωρίζαμε από μικρό, ήταν πρότυπο, σπουδαίος αθλητής με ιδεώδη», ανέφερε κύριος από τη γειτονιά της Φιλίππου, που βρίσκεται μόλις πέντε λεπτά μακριά από το σπίτι της οικογένειας του Αλέξανδρου Νικολαΐδη. «Μακάρι όλοι να είχαν τη χρυσή καρδιά που είχε αυτός και να ακολουθήσουν το παράδειγμά του», ανέφεραν άτομα που τον γνώριζαν από την περιοχή, ενώ άπαντες τόνισαν πως ποτέ δεν τους είχε δώσει την εντύπωση πως τον απασχολούσε ένα τόσο σοβαρό θέμα υγείας.
«Ήταν πάντα με το χαμόγελο, αγκάλιαζε όλον τον κόσμο και προσέφερε την βοήθειά του εντός και εκτός του αθλητικού χώρου», τόνισαν.
Το αντίο της συζύγου του
Η σύζυγος του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, Δώρα Τσαμπάζη, τον αποχαιρέτησε με ένα απόσπασμα από το «Μονόγραμμα» του Οδυσσέα Ελύτη, το οποίο ανήρτησε στο Instagram.
«Ποιός μιλεί στα νερά και ποιός κλαίει – ακούς; Ποιός γυρεύει τον άλλο, ποιός φωνάζει – ακούς; Είμ’ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω, μ’ ακούς. Σ΄αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς», έγραψε λίγη ώρα μετά την τραγική είδηση.
«Αντίο μαχητή μου!»
O κόσμος του αθλητισμού και όχι μόνο θρηνεί για την απώλεια του Αλέξανδρου Νικολαΐδη. Τον 43χρονο Ολυμπιονίκη αποχαιρέτησαν μεγάλοι σύλλογοι, ομοσπονδίες, πολιτικοί, αλλά και αθλητές (πρώην και εν ενεργεία). Τον σπουδαίο αθλητή αποχαιρέτησε με τον δικό της τρόπο και η επί σειρά ετών φίλη του και συναθλήτριά του, η αντιπεριφερειάρχης Θεσσαλονίκης, Βούλα Πατουλίδου.
Η «χρυσή» Ολυμπιονίκης του 1992 έγραψε στην ανάρτησή της: «Αντίο μαχητή μου! Τράβηξες κακό χαρτί και άφησες έναν αγώνα μας στη μέση. Από τις στιγμές που γυμναζόμασταν μαζί, μέχρι την ώρα που ήρθαν τα κακά μαντάτα, απλώθηκε μια άβυσσος ανάμεσα μας. Κλαίω για τους κόπους σου, τα εμπόδια που ξεπέρασες, ακόμα κι αυτά που διάλεξες να μην προκαλέσεις αλλά τα βρήκες αργότερα μπροστά σου. Θρηνώ για όλα αυτά που δεν προλάβαμε να πούμε, να ζήσουμε και να αγωνιστούμε, έτσι όπως μόνο οι πρωταθλητές μπορούν. Η στόφα του Ολυμπιονίκη φάνηκε στην ύστατη ώρα. Η μεγαλοψυχία σου να αφήσεις τα μετάλλια σου, για να χαρίσεις ζωή, αξεπέραστη. Αντίο Πρωταθλητή μου»
Η συγκλονιστική ανάρτηση του Αλέξανδρου Νικολαΐδη για τον θάνατό του
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης έκανε «ο ίδιος» γνωστό τον θάνατό του, αφού είχε προτρέψει οικείο του πρόσωπο να κάνει σχετική ανάρτηση στο προφίλ του στο facebook αν πεθάνει.
Η είδηση του θανάτου του Αλέξανδρου Νικολαΐδη έγινε γνωστή από μα συγκλονιστική ανάρτηση στο προσωπικό προφίλ του 43χρονου πρωταθλητή στην οποία, μεταξύ άλλων, αναφέρεται στη σκληρή μάχη που έδωσε με την σπάνια αυτή μορφή καρκίνου, στους γιατρούς του τους οποίους ευχαριστεί, στην οικογένειά του – τα δύο παιδιά και την σύζυγό του – την οποία αποχαιρετά, αλλά και στην πορεία του ως αθλητής και στην πολιτική.
«Βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο», αλλά όπως λέει «δύο χρόνια δεν είπα ποτέ “Γιατί σε εμένα”;»
Ο σπουδαίος αθλητής που έφυγε σε ηλικία 43 ετών, αναφερόμενος στην σύζυγό του και τα παιδιά του έγραψε ότι «είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από το Θεό, όπως είναι και το όνομα της, και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια. Έτσι και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε, είπα ευχαριστώ, που αν αυτό ήταν γραφτό να έρθει στην οικογένειά μου, δεν βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου. Εγώ έπρεπε να το ανέβω αυτό το βουνό, έγω έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Όχι εκείνοι».
«Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου», καταλήγει στην ανάρτησή του.
Ολόκληρη η συγκλονιστική ανάρτηση του Αλέξανδρου Νικολαΐδη
«Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά. Δύο χρόνια, βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut, που αυτή τη στιγμή εννέα στους δέκα Έλληνες γιατρούς που το διαβάζουν, το ακούν για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν. Ευτυχώς ο δικός μου γιατρός, ο υπέροχος Γιάννης Μπουκοβίνας που με πήρε από το χέρι στο πιο δύσκολο ταξίδι της ζωής μου, τον γνώριζε αυτόν τον σπάνιο τύπο και έκανε τα πάντα για να με σώσει ή να μου χαρίσει λίγη παραπάνω ζωή. Κίνησε γη και ουρανό, να φέρει φάρμακα κυριολεκτικά από την άλλη άκρη της γης για να τα δοκιμάσω.
Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ “Γιατί σε εμένα”; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και την χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να μάθω το σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου.
Είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από το Θεό, όπως είναι και το όνομα της, και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια.
Έτσι και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε, είπα ευχαριστώ, που αν αυτό ήταν γραφτό να έρθει στην οικογένειά μου, δεν βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου. Εγώ έπρεπε να το ανέβω αυτό το βουνό, έχω έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Όχι εκείνοι.
Σε αυτό το δύσκολο ταξίδι, στάθηκα τυχερός γιατί συνοδοιπόρο είχα την αλληλεγγύη και την φροντίδα τόσων πολλών ανθρώπων, που πολλές φορές αναρωτήθηκα τι έκανα για να αξίζω όλα αυτά που με ανιδιοτέλεια μου προσέφεραν. Πρώτος ο γιατρός μου ο κ. Μπουκοβίνας, ο πρύτανης, ο κ. Δημόπουλος, που βοήθησε τόσο πολύ στην πρώτη φάση της ασθένειάς μου αλλά και αργότερα, στο να πάρω κάθε θεραπεία όσο πιο γρήγορα γίνεται. Ο κ. Ηλιάδης ο θωρακοχειρούργος μου, ένας εξαιρετικός επιστήμονας που με αγκάλιασε σαν πατέρας στο πολύ δύσκολο χειρουργείο μου, στους πνεύμονες, ο κ. Πέιος, ο νευροχειρούργος που μου απάλυνε τους φριχτούς πόνους και πολλοί πολλοί άλλοι, από νοσηλευτές μέχρι τραυματιοφορείς, όλοι μου έδειχναν την αγάπη τους και αυτή η αγάπη μου έδινε δύναμη.
Και τέλος θέλω να σταθώ στον άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο, τον Αλέξη Τσίπρα, ήρθε πολύ πρόσφατα στη ζωή μου και μου χάρισε την φιλία του, την σκέψη του, το αδελφικό του νοιάξιμο, σαν να με ήξερε από πάντα. Μου απέδειξε ότι η όλα όσα πρεσβεύει ο ίδιος και η αριστερά είναι πραγματική στάση ζωής. Με στήριξε ηθικά και πρακτικά και έκανε και αυτός τα αδύνατα δυνατά για να έχω την καλύτερη φροντίδα.
Θέλω να πω σε όλους τους κάτι.
Πετύχατε. Με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο αναλογούσε στον πολύ επιθετικό καρκίνο μου, μου χαρίσατε το χρυσό μετάλλιο της παράτασης της ζωής μου σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, όταν η κόρη μου η Ελεάννα ήταν μόλις 3,5 ετών και δεν θα θυμόταν τίποτα από εμένα, ενώ τώρα στα 5,5 της χρόνια θα με θυμάται έστω σαν μακρινή ανάμνηση και θα μπορεί να διηγηθεί ιστορίες στον μικρό της αδερφό τον Γιώργο, ώστε να με κρατήσουν ζωντανό στην καρδιά τους για πάντα.
Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε.
Για αυτό αν είμαι εγώ ο πρώτος καταγεγραμμένος ασθενής με καρκίνωμα nut στην χώρα μας, ας γίνω η αφορμή για την ενημέρωση γιατρών, ασθενών, πάνω σε αυτόν τον τύπο καρκίνου που αν διαγνωσθεί εγκαίρως ίσως σωθούν ζωές. Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές.
Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.
Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου. Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου».
