Συνέντευξη των εικαστικών Αλέκου Κυραρίνη και Νίκου Ποδιά με αφορμή την έκθεσή τους στην Citronne στον Πόρο.
«Ακόμα και ο κακός, είναι καλός.» Σε αυτό το concept οι καλλιτέχνες Αλέκος Κυραρίνης και Νίκος Ποδιάς εργάστηκαν για την έκθεση τους με τίτλο “Who Will Fight the Dragon?” που παρουσιάζεται στην Γκαλερί Citronne στον Πόρο. Τόσο η θρησκευτικότητα, όσο και η καλοσύνη διαφαίνεται στις φιγούρες και στη θεματολογία του Αλέκου Κυραρίνη, καταδεικνύοντας την αισιόδοξη οπτική του καλλιτέχνη. Η πρόθεση του ανθρώπου να υπηρετήσει το καλό τίθεται με τρόπο αδιαπραγμάτευτο. Ο Νίκος Ποδιάς προσδίδει στον έρωτα ένα άρωμα κινδύνου στη δική του «Αλληγορία της Άνοιξης».
Και οι δύο καλλιτέχνες με κοινές παραστάσεις από τα νεανικά τους χρόνια, συνεκθέτουν μία εικαστική συνήχηση με θέμα τον Δράκοντα. Αφετηρία και σκοπός της έκθεσης αυτής είναι η ανάδειξη των δύο αυτών εικαστικών κόσμων οι οποίοι, αν και εμφανώς διαφοροποιούνται ως προς τις συγκυρίες, μπορούν να ταυτιστούν.
Συνέντευξη στη Ζέτα Τζιώτη
– Αλέκο, Δράκοι και οι γυναικείες φιγούρες, τα κυρίαρχα στοιχεία των έργων της τελευταίας σας δουλειάς στην Γκαλερί Citronne στον Πόρο. Μιλήστε μας για τα έργα που παρουσιάζετε.
-Στα περισσότερα από τα έργα που εκτίθενται αυτή την εποχή στην έκθεση στον Πόρο συναντά κανείς μία μετωπική γυναικεία φιγούρα, η οποία περιβάλλεται από δράκους και αγγέλους. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις μία μικρή αγγελική μορφή παραδίδει στην γυναίκα ένα λουλούδι.
Είναι σαφές ότι πρόκειται για μία ελαφρά θεολογική αναφορά, μία δέηση απέναντι στο υπερβατικό στοιχείο της γυναίκας ίσως και μητέρας η οποία πασχίζει να αποκτήσει την ηρεμία και την πραότητα που χρειάζεται ως εφόδιο στη ζωή ώστε με τη σειρά της να μας διακονεύει και να μας ευεργετεί.
Η γυναίκα υποδέχεται μέσα στη διαδοχή των χρόνων τη δική μας νοηματοδότηση ως πρόσωπο σοφίας και χάρης, συμβολίζει την αγάπη και τη φροντίδα που πρέπει να δείχνουμε στη ζωή ώστε να την κάνουμε μία σοβαρή υπόθεση κάποιας απαλής ευθύνης. Γιατί κι ο δράκος παραμονεύει…
Όταν οι τεχνίτες θέλουν να πουν ότι δύο για παράδειγμα μαρμάρινα τμήματα εφάπτονται σωστά, λένε πως το ένα μάρμαρο με τ’ άλλο «θηλυκώνει». Κάπως έτσι το σημείο επαφής ενός ελαχίστου δέους προσεγγίζοντας τη γυναίκα ως σύμβολο τρυφερότητας, ως σχήμα, είναι μία κατάσταση απόλυτης εφαρμογής. Ας μην ξεχνάμε ότι η Παναγία είναι ο πρώτος άνθρωπος που Αγίασε.
-Ποιος ο ρόλος του αρχέτυπου στην Τέχνη σας;
–Η καλή τέχνη (ελπίζω να είναι και η δική μου) έχει πάντα μία αρχετυπική διάσταση. Ακόμα κι αν ο καλλιτέχνης το αγνοεί ή δεν το παραδέχεται φλερτάρει δημιουργώντας με μία λειτουργία και ένα εσωτερικό καθεστώς που θα το παρομοίαζα και λίγο χαριτολογώντας, σαν έναν άνθρωπο που δεν έχει την υπομονή και στραμπουλά το ψωμί με τα χέρια.
Έχει να κάνει με κάτι το καθοριστικό πριν ακόμη ανακαλύψουμε ότι υπάρχει. Μία αδιόρατη επαφή με μία βεβαιότητα που μας καθορίζει κι όταν ακόμα αγνοούμε τα πάντα. Αυτό δεν θα πάψει όσο προσθέτουμε μουστάκια ή γυαλιά στα πρόσωπα των εικονιζόμενων στα σταυρόλεξα. Όσον αφορά καθαρά τη δική μου δουλειά οπωσδήποτε συναντά κανείς σαν συμπεριφορά, σαν κανόνα, μία διάσταση αρχετυπική γιατί ζωγραφίζω αγγέλους και δράκο.
Διαβάστε τη συνέχεια των συνεντεύξεων στο ArtViews.gr
