Ο Ace Frehley, ο εκρηκτικός «Spaceman» των Kiss, που με το μουσικό ταλέντο του σημάδεψε τη ροκ σκηνή των ’70s και ενέπνευσε γενιές μουσικών να πιάσουν κι αυτοί την κιθάρα, πέθανε την Πέμπτη στο Morristown του Νιου Τζέρσεϊ. Ήταν 74 ετών.
Όπως μεταδίδει το Rolling Stone, η εκπρόσωπός του, Lori Lousararian, απέδωσε τον θάνατό του σε μια «πρόσφατη πτώση στο σπίτι του», αν και τα ακριβή αίτια δεν έχουν γίνει ακόμη γνωστά.
«Είμαστε συντετριμμένοι, οι καρδιές μας έχουν ραγίσει», ανέφερε η οικογένεια του Frehley σε ανακοίνωσή της. «Στις τελευταίες του στιγμές, είχαμε την ευλογία να τον περιβάλουμε με αγάπη, φροντίδα, ειρηνικά λόγια, σκέψεις, προσευχές και ευχές. Θα κρατήσουμε ζωντανές όλες τις πιο όμορφες αναμνήσεις του, τα γέλια του, και θα γιορτάζουμε τη δύναμη και την καλοσύνη που χάρισε στους άλλους. Η απώλειά του είναι τεράστια. Θυμούμενοι τα απίστευτα επιτεύγματα της ζωής του, η μνήμη του Ace θα ζει για πάντα!» προστίθεται στο κείμενο.
Στα τέλη Σεπτεμβρίου, ο Frehley είχε ακυρώσει μια συναυλία στο Antelope Valley Fair της Καλιφόρνια, έπειτα από άλλη μια πτώση στο σπίτι του που τον οδήγησε στο νοσοκομείο. «Είναι καλά», έγραφε τότε ένα μήνυμα στους θαυμαστές του, «αλλά, παρά τις δικές του επιθυμίες, ο γιατρός του επέμεινε να αποφύγει τα ταξίδια αυτή την περίοδο». Στις 11 Οκτωβρίου ακύρωσε και τις υπόλοιπες προγραμματισμένες εμφανίσεις του για το 2025, επικαλούμενος «συνεχιζόμενα ιατρικά προβλήματα».
Αν και ο Gene Simmons και ο Paul Stanley ήταν οι βασικοί συνθέτες των Kiss, το χαρακτηριστικό παίξιμο και η ροκ-σταρ περσόνα του Frehley υπήρξαν αναπόσπαστο κομμάτι της επιτυχίας του συγκροτήματος. Ανάμεσα στα τραγούδια που έγραψε ο ίδιος συγκαταλέγονται τα «Cold Gin», «Parasite», «Shock Me» και «Talk to Me». Το 2014, οι Simmons, Stanley, Frehley και ο ντράμερ Peter Criss εντάχθηκαν στο Rock & Roll Hall of Fame.
Ένας αναντικατάστατος στρατιώτης της ροκ
«Είμαστε συντετριμμένοι από τον θάνατο του Ace», δήλωσαν οι Simmons και Stanley σε κοινή ανακοίνωση. «Ήταν ένας αναντικατάστατος στρατιώτης της ροκ, ουσιαστικό μέρος μερικών από τα πιο θεμελιώδη κεφάλαια της ιστορίας των KISS. Θα είναι για πάντα κομμάτι της κληρονομιάς μας. Οι σκέψεις μας είναι με τη σύζυγό του Jeanette, την κόρη του Monique και όλους όσοι τον αγάπησαν, συμπεριλαμβανομένων των θαυμαστών μας σε όλο τον κόσμο».
Ο Spaceman από το Μπρονξ
Ως παιδί που μεγάλωνε στο Μπρονξ, ο Frehley ήταν διχασμένος στο τι να ακολουθήσει: αθλητισμό ή τροκ μουσική; Μια μέρα όμως, ύστερα από μερικά σκληρά χτυπήματα στο γήπεδο του φούτμπολ, είχε μια στιγμή διαύγειας. «Αυτό είναι μ@λ@κία», θυμόταν αργότερα να λέει. «Τα χέρια μου είναι πολύ σημαντικά. Η κιθάρα έρχεται πρώτη.»
Η απόφασή του “κλείδωσε” όταν, στα 16 του, είδε τους “Who” και τους “Cream” να παίζουν στο RKO Theater στο Μανχάταν. «Οι “Who” με ενέπνευσαν να στραφώ στη θεατρική ροκ», είχε πει. «Όταν τους είδα, έμεινα άναυδος. Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο. Ήταν σημείο καμπής για μένα.»
Στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και στις αρχές του ’70, ο Frehley πέρασε από διάφορα αποτυχημένα συγκροτήματα. Μέχρι που μια αγγελία στη Village Voice άλλαξε τη ζωή του:
«Ζητείται κιθαρίστας με στυλ και ικανότητα. Μουσικός δίσκος υπό έκδοση. Μόνο σοβαρές προτάσεις.»
Αδυνατώντας να πληρώσει ταξί, η μητέρα του τον πήγε με το αυτοκίνητο στην αποθήκη στο Κουίνς, όπου έκαναν πρόβα οι Gene Simmons, Paul Stanley και Peter Criss. Οι τρεις τους γέλασαν αρχικά με το παντελόνι καμπάνα και τα πολύχρωμα παπούτσια του Frehley — το γέλιο όμως σταμάτησε μόλις άρχισε να παίζει. Του έδειξαν ένα νέο τραγούδι, το “Deuce”. «Απλώς σόλαρα σε όλο το κομμάτι», θυμόταν. «Και τότε όλοι χαμογέλασαν. Τζαμάραμε για λίγα ακόμη τραγούδια και μετά μου είπαν: “Μας αρέσει πολύ ο τρόπος που παίζεις. Θα σε καλέσουμε.”»
Τότε, η μπάντα δεν είχε καν όνομα. Και οι πρώτες τους προσπάθειες με μακιγιάζ ήταν μάλλον αποτυχημένες. «Φορέσαμε μέικ απ, αλλά όχι αυτό των KISS — ήταν γυναικείο, σαν των New York Dolls», είχε πει ο Frehley στο Rolling Stone το 1976. «Εκείνη την εποχή οι Dolls ήταν το πιο καυτό συγκρότημα και θέλαμε κι εμείς να είμαστε σαν αυτούς. Μόνο που εμείς δεν είχαμε το παρουσιαστικό τους — εκείνοι ήταν μικροκαμωμένοι, αδύνατοι τύποι. Έτσι αποφασίσαμε να βγούμε δυνατά με μαύρο και ασημί.»
Το ιδιαίτερο μακιγιάζ και το εκρηκτικό σόου των KISS τράβηξαν αμέσως την προσοχή του κοινού όταν άρχισαν να παίζουν σε κλαμπ της Νέας Υόρκης το 1973. Η μεγάλη επιτυχία, όμως, ήρθε το 1975 με το άλμπουμ “Alive!”. Για ένα φανατικό κομμάτι του κοινού, ο Frehley ήταν με διαφορά το πιο cool μέλος του συγκροτήματος. «Όταν παίζω κιθάρα πάνω στη σκηνή, είναι σαν να κάνω έρωτα», είχε πει τότε στο Rolling Stone. «Αν είσαι καλός, κορυφώνεις κάθε φορά.»
Δεν άργησε, ωστόσο, να κάνει την εμφάνισή της η σκοτεινή πλευρά της ροκ ζωής. «Υπήρχε τόσο πολύ κοκαΐνη στο στούντιο με τον παραγωγό Bob Ezrin, που ήταν τρέλα», θυμόταν το 2015. «Κι εγώ δεν είχα κάνει ποτέ πριν. Μου άρεσε να πίνω. Όταν όμως ξεκίνησα την κόκα, μου άρεσε να πίνω περισσότερο — και για περισσότερη ώρα, χωρίς να λιποθυμώ. Ήμουν πλέον εκτός ελέγχου. Έκανα τη ζωή μου δύσκολη, γιατί υπήρχαν φορές που έμπαινα στο στούντιο με hangover… ή δεν πήγαινα καθόλου.»
Το 1978, όταν όλα τα μέλη των KISS κυκλοφόρησαν ταυτόχρονα σόλο άλμπουμ, ο Frehley είδε το δικό του – με τη διασκευή του “New York Groove” του Russ Ballard— να σημειώνει τη μεγαλύτερη επιτυχία. Καθώς όμως το συγκρότημα μεγάλωνε και η βάση των θαυμαστών του γινόταν ολοένα και πιο νεανική, ο Frehley άρχισε να νιώθει άβολα.
«Ήμασταν ένα βαρύ ροκ συγκρότημα. Και ξαφνικά είχαμε παιδάκια στην πρώτη σειρά με ταπεράκια και κούκλες, κι έπρεπε να προσέχω μην βρίσω στο μικρόφωνο. Είχε γίνει τσίρκο» είχε πει τότε…
Το «τσίρκο» αυτό περιλάμβανε και αρκετές εντάσεις στο παρασκήνιο — από τη χρήση ουσιών και το αλκοόλ μέχρι την απόφαση των υπολοίπων να χρησιμοποιούν session κιθαρίστες στις ηχογραφήσεις. Μέχρι το 1982, ο Frehley είχε φτάσει στα όριά του. «Ήμουν μπερδεμένος», έλεγε αργότερα. «Πίστευα πως αν έμενα στο συγκρότημα, θα αυτοκτονούσα. Οδηγούσα σπίτι μετά το στούντιο και μου ερχόταν να πέσω πάνω σε ένα δέντρο. Έφυγα από συμβόλαιο 15 εκατ. δολαρίων — δηλαδή περίπου 100 εκατομμύρια σήμερα. Ο δικηγόρος μου με κοιτούσε σαν να ήμουν τρελός.»
Στη δεκαετία του ’80 σχημάτισε το συγκρότημα Frehley’s Comet, κυκλοφορώντας δύο διακριτικά άλμπουμ. Μια σύντομη επανένωση με τους KISS στο MTV Unplugged του 1995 οδήγησε σε μια τεράστια περιοδεία το 1996, με τα τέσσερα αρχικά μέλη να φορούν ξανά το μακιγιάζ τους και να γεμίζουν στάδια σε όλο τον κόσμο. Το 1998 κυκλοφόρησαν το “Psycho Circus”, αλλά ο Frehley έπαιξε μόνο σε ένα κομμάτι. «Δεν με κάλεσαν στο στούντιο», είχε πει στο Ultimate Classic Rock. «Λένε ότι δεν εμφανίστηκα, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν με κάλεσαν καν. Ήθελαν να φανεί σαν να έλειπα.»
Αποχώρησε οριστικά από την μπάντα το 2002, μετά το τέλος της αποχαιρετιστήριας περιοδείας. Τη θέση του πήρε ο Tommy Thayer, φορώντας το ίδιο μακιγιάζ και αναπαράγοντας τα σόλο του. «Έπαιζε τις σωστές νότες, αλλά δεν είχε το σωστό ύφος», είχε πει ο Frehley στο Guitar Player. «Δεν έχει την ίδια τεχνική με μένα.»
Τις δύο επόμενες δεκαετίες, ο Frehley περιόδευσε ασταμάτητα ως σόλο καλλιτέχνης, γεμίζοντας τα σετ του με κλασικές επιτυχίες των KISS. Η τελευταία του συναυλία δόθηκε τον περασμένο μήνα στο Uptown Theater του Providence, στο Ρόουντ Άιλαντ — κλείνοντας, φυσικά, με το “Rock and Roll All Nite.”
Σε συνέντευξή του στο Rolling Stone το 2013, είχε μιλήσει για την αφοσίωση των θαυμαστών του: «Έχω πολλούς φανατικούς φίλους», έλεγε. «Οι οπαδοί του Ace Frehley και των KISS είναι οι καλύτεροι στον κόσμο. Ήταν πάντα εκεί — στα πάνω και στα κάτω μου. Η ζωή μου ήταν ένα τρενάκι του τρόμου, αλλά με κάποιον τρόπο κατάφερνα πάντα να προσγειώνομαι στα πόδια μου και να κρατάω την κιθάρα».
