Η αγάπη δεν γνωρίζει ηλικία και, όπως φαίνεται, ούτε είδος.
Η Μάργκαρετ Χάου Λόβατ βίωσε μια ασυνήθιστη εμπειρία στη δεκαετία του 1960, όταν ένα νεαρό αρσενικό δελφίνι, με το όνομα Πίτερ, ανέπτυξε ρομαντικά συναισθήματα για εκείνη.
Η ιστορία της ξεκίνησε όταν, σε ηλικία 23 ετών, προσφέρθηκε εθελοντικά να συμμετάσχει σε ένα πείραμα χρηματοδοτούμενο από τη NASA, με στόχο την επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων και δελφινιών. Το ερευνητικό πρόγραμμα διεξαγόταν στο εργαστήριο Dolphin Point στο νησί Σεντ Τόμας της Καραϊβικής.
Η γνωριμία με τον Πίτερ
Η Λόβατ, η οποία δεν είχε επιστημονική εκπαίδευση, γοητεύτηκε από το κέντρο ερευνών και, όπως περιέγραψε σε συνέντευξή της το 2014 στον Guardian, επισκέφθηκε το εργαστήριο από περιέργεια. Εκεί γνώρισε τον διευθυντή, Γκρέγκορι Μπέιτσον, ο οποίος της επέτρεψε να παρατηρήσει τα δελφίνια και την ενθάρρυνε να επιστρέφει, όποτε ήθελε.
Στο εργαστήριο υπήρχαν τρία δελφίνια: η Σίσι, η μεγαλύτερη και πιο δυναμική, η Πάμελα, που ήταν πολύ ντροπαλή, και ο Πίτερ, ο οποίος βρισκόταν σε σεξουαλική ωρίμανση και συχνά παρουσίαζε άτακτη συμπεριφορά.
Το εργαστήριο είχε ιδρυθεί από τον νευροεπιστήμονα, δρ Τζον Λίλι, ο οποίος το σχεδίασε με σκοπό να επιτρέψει τη συμβίωση ανθρώπων και δελφινιών, ώστε να διερευνηθεί η πιθανότητα επικοινωνίας μεταξύ των δύο ειδών.
Η συμβίωση με τον Πίτερ
Σύμφωνα με την Daily Mail, η Λόβατ αφιέρωνε όλο και περισσότερο χρόνο στην εκπαίδευση των δελφινιών, με στόχο να τα διδάξει να εκπέμπουν ανθρώπινους ήχους μέσω των αναπνευστικών τους οπών. Ωστόσο, αισθάνθηκε ότι η πρόοδός της δεν ήταν αρκετή, οπότε αποφάσισε να επικεντρωθεί αποκλειστικά στον Πίτερ.
Το 1965, αποφάσισε να μετακομίσει στο εργαστήριο, προκειμένου να περνάει όλη την ημέρα μαζί του, διδάσκοντάς του αγγλικά. Ζούσαν μαζί έξι ημέρες την εβδομάδα, ενώ την έβδομη ο Πίτερ επέστρεφε στον χώρο όπου φιλοξενούνταν τα άλλα δελφίνια.
Στα αρχεία της, η Λόβατ σημείωνε ότι ο Πίτερ έδειχνε έντονο ενδιαφέρον για το σώμα της, παρατηρώντας για ώρα το πίσω μέρος των γονάτων της. Ωστόσο, λόγω της σεξουαλικής του ωρίμανσης, ο Πίτερ άρχισε να διεγείρεται κατά τη διάρκεια των μαθημάτων, γεγονός που δυσκόλευε την εκπαίδευση.
Η Λόβατ ανέφερε ότι ο Πίτερ συνήθιζε να τρίβεται στο γόνατο, το πόδι ή το χέρι της, κάτι που εκείνη αποδεχόταν, εφόσον δεν ήταν υπερβολικά έντονο. Αρχικά, η ομάδα του εργαστηρίου μετέφερε τον Πίτερ στον χώρο με τα υπόλοιπα δελφίνια για να εκτονώνεται, αλλά η διαδικασία ήταν δύσκολη και χρονοβόρα. Έτσι, η Λόβατ ανέλαβε η ίδια να τον ανακουφίζει, περιγράφοντας την πράξη ως κάτι φυσικό, σαν ένα απλό «ξύσιμο μιας φαγούρας».
Το τέλος του πειράματος
Παρά το ενδιαφέρον της επιστημονικής κοινότητας, το πείραμα στιγματίστηκε από τα πρωτοσέλιδα που εστίασαν στην παράδοξη σχέση της Λόβατ με τον Πίτερ, ειδικά μετά τη δημοσίευση σχετικού άρθρου στο περιοδικό Hustler στα τέλη της δεκαετίας του 1970.
Το 1966 το πρόγραμμα τερματίστηκε, όταν ο δρ Λίλι, επηρεασμένος από το ενδιαφέρον του για το LSD, άρχισε να πειραματίζεται με τις επιδράσεις του ναρκωτικού τόσο στον εαυτό του όσο και στα δελφίνια. Η διακοπή της χρηματοδότησης οδήγησε στο κλείσιμο του εργαστηρίου.
Ο Πίτερ, μην μπορώντας να αντέξει την απομάκρυνση της Λόβατ, πέθανε λίγες εβδομάδες μετά. Σύμφωνα με τον Λίλι, το δελφίνι αυτοκτόνησε, αφήνοντας την αναπνευστική του οπή ανοιχτή κάτω από το νερό.
Η Λόβατ παρέμεινε στο νησί Σεντ Τόμας, όπου παντρεύτηκε τον φωτογράφο του προγράμματος. Απέκτησαν τέσσερις κόρες και μετέτρεψαν το εγκαταλελειμμένο εργαστήριο Dolphin Point σε οικογενειακή κατοικία.
