Ένα ακόμα βιβλίο για τον Οίκο των Γουίνσδορ: το «The Palace Papers» είναι διαφωτιστικό και διασκεδαστικό, αλλά όχι φτηνά εντυπωσιθηρικό: προσεγγίζει τα πρόσωπα της βασιλικής οικογένειας της Βρετανίας με ειλικρίνεια − μερικά από αυτά, η συγγραφέας Tina Brown, δείχνει να τα λυπάται. Η Αγγλίδα δημοσιογράφος, γνωστή ως αρχισυντάκτρια του Vanity Fair, του περιοδικού New Yorker και του Daily Beast, μιλάει για όλους, έναν-έναν και ανά ζεύγη, σημειώνοντας ότι ο πρίγκιπας Γουίλιαμ ήταν «κούκλος» προτού φαλακρύνει −περίπου όπως ο Ερρίκος ο 8ος προτού παχύνει− κι ότι η Νταϊάνα, αν και όχι και τόσο έξυπνη, κατάφερε να χειριστεί το παλάτι και τα ΜΜΕ όπως κανείς άλλος στο παρελθόν.

Η Brown είχε δημοσιεύσει ένα βιβλίο για την Νταϊάνα το 2007 όπου, μεταξύ άλλων, απομυθοποιούσε τη φιλανθρωπική της δράση∙ σ’ αυτό το βιβλίο παραμένει επικριτική, αλλά επειδή θεωρεί την «πριγκίπισσα του λαού» πλάσμα της μοναρχίας −κάθε άλλο παρά αντισυμβατική− γράφει πως, αν επιζούσε, θα γινόταν θαυμάσια βασίλισσα. Αυτό που την έκανε να διαφέρει ήταν η υπερέκθεσή της, η οποία παρέσυρε ολόκληρη την βασιλική οικογένεια, αφαιρώντας το μυστήριο που υποτίθεται ότι συνοδεύει τους γαλαζοαίματους: η βασίλισσα Ελισάβετ δεν έχει δώσει ποτέ συνέντευξη στα εβδομήντα χρόνια της βασιλείας της.

Το «The Palace Papers» ασχολείται με τρεις σχέσεις αληθινής αγάπης −Καμίλα και Κάρολος. Ελισάβετ και Φίλιπ, Κέιτ και Γουίλιαμ∙ αλλά, η Brown θεωρεί τον Χάρι και τη Μέγκαν «εύφλεκτο ζευγάρι». Η Μέγκαν Μαρκλ είναι μια φιλόδοξη Αμερικανίδα που δεν κατανοεί το πρωτόκολλο και ο Χάρι είναι θερμοκέφαλος που θρηνεί ακόμα τον χαμό της μητέρας του. Θα μπορούσε να βοηθήσει τη Μέγκαν να προσαρμοστεί αλλά δεν το θέλησε∙ προτίμησα να κάνει φασαρία κι όταν την έκανε φάνηκε κατάπληκτος από τα αποτελέσματα. Η Tina Brown θεωρεί τον Χάρι «μειωμένης αντιληπτικότητας» και τον παρουσιάζει ως το χειρότερο μέλος των Ουίντσορ: όπως η μητέρα του ήταν αρκετά αφελής να πιστεύει ότι ο Κάρολος την παντρεύτηκε από έρωτα (το ελαφρυντικό της ήταν φυσικά η νεαρή της ηλικία), ο Χάρι είναι αρκετά αφελής να πιστεύει στην ορθότητα του «Meghxit».

Το παλάτι μια τεράστια επιχείρηση

H Tina Brown παρουσιάζει τους Γουίνσδορ σαν μια τεράσια επιχείρηση στην οποία οι γάμοι μοιάζουν με ζευγάρωμα αλόγων. Η λογική και ο τρόπος ζωής των Άγγλων βασιλιάδων διαφέρουν πολύ από των κοινών θνητών: οι βασιλιάδες πιστεύουν πραγματικά ότι εκτελούν κάποια σχεδόν θεϊκή αποστολή κι ότι με την παρουσία τους υπηρετούν τους υπηκόους τους. Και παρότι στον «μετά την Νταϊάνα κόσμο» έχουν εισέλθει κάποιοι σχεδόν κοινοί θνητοί −η Καμίλα Πάρκερ Μπόουλς και η Κέιτ Μίντλετον− πρόκειται, έτσι κι αλλιώς, για μέλη της ανώτερης τάξης.

Η οικογένεια της Καμίλα είναι παλιοί αριστοκράτες −η προγιαγιά της ήταν η ερωμένη του προ-προ-πάππου του Καρόλου− και οι Μίντλετον είναι πάμπλουτοι επιχειρηματίες. Το «The Palace Papers» περιέχει πολλές λεπτομέρειες γι’ αυτές τις δύο οικογένειες και για τη ζωή της Καμίλα με τον πρώτο της σύζυγο: οι ρομαντικές ψυχές ίσως απογοητευτούν όταν μάθουν πως η Καμίλα τον αγαπούσε και τον είχε προτιμήσει από τον Κάρολο εγκρίνοντας τον γάμο του με τη Νταΐάνα. Ο Κάρολος κυνηγούσε την Καμίλα, όχι η Καμίλα τον Κάρολο. Γενικά, η Tina Brown περιγράφει με συμπάθεια την Καμίλα: τη βρίσκει γοητευτική με τον τρόπο της, αν και χωρίς τυπική μόρφωση• το ότι ξεπέρασε το μίσος του κοινού που την στραβοκοίταγε γιατί τη θεωρούσε αντροχωρίστρα είναι ένα από τα μικρά της επιτεύγματα. Η Καμίλα δεν είχε «σχέδιο» όπως είχαν η Κέιτ Μίντλετον («έρωτας + στρατηγική» το ονομάζει η Tina Brown) και η Μέγκαν Μαρκλ με το δικό της αμερικανικό στιλ.

Ενδιαφέρον έχει και η περιγραφή της σχέσης του Καρόλου με τους γονείς του, πράγμα που ίσως είδαν και όσοι παρακολούθησαν τη σειρά «The Crown». H Ελισάβετ ήταν πάντοτε αδιάφορη, εκτός από τις περιπτώσεις που εξοργιζόταν με τις δηλώσεις του: ο Κάρολος άλλοτε κολάκευε τους μουσουλμάνους, άλλοτε τους οικολόγους, άλλοτε την παραδοσιακή δεξιά που ήθελε να διατηρήσει το κυνήγι της αλεπούς κι άλλες αναχρονιστικές συνήθειες. Αλλά τουλάχιστον φέρθηκε όπως έπρεπε στην Καμίλα.

Ο πρίγκιπας Άντριου είναι κάπως αφανής: η Tina Brown τον ζωγραφίζει σαν έναν ηλίθιο που περιβάλλεται από κόλακες. Τα παιδιά της Ελισάβετ και του Φίλιππου δεν είναι «υλικό μοναρχικού επιπέδου»: η πριγκίπισσα Άννα ενδιαφέρεται για τους στάβλους και τα κοτέτσια και ο Άντριου μόνο για τα λεφτά. Ούτε ο Χάρι υπήρξε ποτέ «βασιλικό υλικό» και ευτυχώς που δεν ήταν ο πρωτότοκος: η Brown τον θεωρεί περισσότερο κοντά στους νευρικούς Σπένσερ παρά στους ψύχραιμους Γουίντσορ. Κυκλοφορούν και κάποια κουτσομπολιά ότι είναι γιος του εραστή της Νταϊάνα, τότε αξιωματικού Τζέιμς Χιούιτ (σήμερα κηπουρού) που τυγχάνει επίσης κοκκινομάλλης. Αν και ο Χάρι γεννήθηκε το 1984, πολύ πριν η Νταϊάνα αρχίσει να έχει εραστές, η φήμη έχει κολλήσει πάνω του.

Για τη Μέγκαν Μαρκλ, η Tina Brown δείχνει να πιστεύει ότι η όλη υπόθεση με τα ρατσιστικά σχόλια στο παλάτι −η μητέρα της Μέγκαν Μαρκλ είναι «μαύρη»− δεν πρέπει να λαμβάνονται πολύ σοβαρά: η Μαρκλ δεν είναι φτωχοκόριτσο από το γκέτο∙ σπούδασε σε ιδιωτικό λύκειο στο Λος Άντζελες και κολέγιο γοήτρου χωρίς να υποστεί τις πιέσεις που υφίστανται οι φτωχοί Αφροαμερικανοί στις ΗΠΑ. Για τα αμερικανικά δεδομένα, η Μαρκλ προέρχεται από προνομιούχα κοινωνική τάξη. Αλλά το χαρτί του ρατσισμού πουλάει και η Μαρκλ το ξέρει: η αυτοπεποίθηση δεν της λείπει. Στον πρόλογο του βιβλίου, η Tina Brown αναφέρει ότι αν το «The Palace Papers» είχε γραφτεί πριν από τον γάμο Χάρι-Μέγκαν, θα ήταν χρήσιμο για τη Μέγκαν∙ ότι θα μάθαινε πως η Επιχείρηση Γουίντσορ έχει κάποιους κανόνες και κάποια ιεραρχία πάνω στην οποία μπορεί κανείς να σπάσει τα μούτρα του. Αλλά ίσως σ’ αυτό η Brown να έχει άδικο: η Μέγκαν ήξερε πού πήγαινε και ο Χάρι βρήκε την ευκαιρία να απομακρυνθεί από ένα περιβάλλον που δεν του ταίριαζε.