Η αποψινή συνάντηση Τραμπ – Ζελένσκι στη Φλόριντα δεν μοιάζει με μια ακόμη «χειραψία» υψηλού συμβολισμού. Είναι το τέταρτο τετ-α-τετ των δύο ηγετών μέσα στο 2025 και, αυτή τη φορά, υπάρχει πάνω στο τραπέζι κάτι που θυμίζει πραγματικό πλαίσιο διαπραγμάτευσης: ένα σχέδιο 20 σημείων, στο οποίο ΗΠΑ και Ουκρανία φαίνεται να συμφωνούν «σε γενικές γραμμές», αλλά με δύο καθοριστικές εκκρεμότητες που μπορούν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα.

Την ίδια στιγμή, το timing είναι ασφυκτικό: η Ρωσία κλιμάκωσε τις επιθέσεις στο Κίεβο τις προηγούμενες ημέρες, ενώ από τη ρωσική πλευρά εκπέμπονται μηνύματα ότι η ιδέα μιας προσωρινής εκεχειρίας –όπως την προωθούν ευρωπαϊκές πρωτεύουσες μαζί με το Κίεβο– δεν βρίσκει ανταπόκριση στη Μόσχα και δεν θεωρείται «λύση», αλλά παράταση της σύγκρουσης.

Το αποτέλεσμα είναι ένα σκηνικό «διπλής πίεσης»: από τη μία, η Ουκρανία πρέπει να εμφανίσει απτή πρόοδο και να πάρει συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Από την άλλη, ο Τραμπ επιχειρεί να δείξει ότι μπορεί να «κλειδώσει» μια διαδικασία ειρήνης με όρους που θα παρουσιάσει ως αποτελεσματικούς και άμεσους — χωρίς να καεί πολιτικά, χωρίς να δεσμευτεί σε λευκές επιταγές, και χωρίς να φανεί ότι «υπογράφει» οτιδήποτε μοιάζει με ήττα για την Ουκρανία.

Τι «κουβαλά» το σχέδιο 20 σημείων και ποια είναι τα 2 αγκάθια

Σύμφωνα με την εικόνα που έχει διαμορφωθεί έως αργά το βράδυ, ο Ζελένσκι εμφανίζεται να λέει πως το 90% του πλαισίου έχει κλειδώσει, αλλά απομένουν δύο σημεία που δεν είναι «τεχνικά» — είναι πολιτικά, στρατιωτικά και υπαρξιακά:

  1. Τα εδαφικά στην ανατολική Ουκρανία, με φόντο το Ντονμπάς και τη γενικότερη συζήτηση για γραμμές ελέγχου, αποστρατιωτικοποίηση ή «ειδικά καθεστώτα». Σε παλαιότερες διαρροές/σενάρια, έχει ακουστεί ακόμη και η ιδέα αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης στην ουκρανική βιομηχανική καρδιά, ως πιθανός συμβιβασμός.
  2. Το καθεστώς της Ζαπορίζια, ενός πυρηνικού σταθμού που βρίσκεται υπό ρωσική κατοχή και «σέρνει» πίσω του ζητήματα ασφάλειας, επιτήρησης και διεθνούς διαχείρισης — άρα και το ποιος εγγυάται τι, στην πράξη.

Αν σε αυτά προστεθεί το «πακέτο» που ζητά ο Ζελένσκι (εγγυήσεις ασφαλείας + οικονομική στήριξη + ανοικοδόμηση), γίνεται ξεκάθαρο γιατί η σημερινή συνάντηση δεν είναι απλώς διπλωματική: είναι παζάρι όρων.

Κλειστές πόρτες, δημόσια μηνύματα και η «χορογραφία» με τη Μόσχα

Το γεγονός ότι οι δημοσιογράφοι έμειναν εκτός αίθουσας –παρότι είχε καλλιεργηθεί προσδοκία για παρουσία Τύπου έστω στο γεύμα εργασίας– δείχνει ότι οι δύο πλευρές θέλουν χώρο για να πουν πράγματα που δεν «αντέχουν» μικρόφωνα.

Κομβικό στοιχείο, όμως, είναι η παράλληλη επικοινωνία Τραμπ–Πούτιν. Από την πλευρά της Μόσχας, η γραμμή που βγαίνει προς τα έξω είναι πως ο Τραμπ και ο Πούτιν δεν στηρίζουν τη λογική μιας προσωρινής εκεχειρίας «πριν από συμφωνία», με το Κρεμλίνο να τη βλέπει ως μηχανισμό που παρατείνει τον πόλεμο και δημιουργεί κινδύνους νέων εχθροπραξιών.

Με απλά λόγια: ο Τραμπ θέλει να εμφανιστεί ως ο παίκτης που «σπάει» το αδιέξοδο, αλλά το κάνει πάνω σε μια γραμμή που δεν χαϊδεύει την ευρωπαϊκή επιμονή για «πρώτα κατάπαυση πυρός, μετά τα δύσκολα». Και αυτό, αυτομάτως, μετατρέπει την αποψινή συνάντηση και σε μήνυμα προς την Ευρώπη: ή μπαίνετε στη νέα αρχιτεκτονική διαπραγμάτευσης, ή μένετε θεατές.

Τι μένει να φανεί μέχρι το πρωί

Μέχρι να ανοίξει ο κύκλος ενημέρωσης της Δευτέρας, τρία είναι τα κρίσιμα ερωτήματα που θα καθορίσουν αν η αποψινή εξέλιξη είναι «είδηση-γέφυρα» ή πραγματική καμπή:

  • Αν θα υπάρξει κοινή συνέντευξη Τύπου και, κυρίως, αν θα ακουστεί έστω ένα μετρήσιμο αποτέλεσμα (χρονοδιάγραμμα, μηχανισμός, επόμενο ραντεβού, όροι).
  • Τι μορφή θα πάρει το «αντάλλαγμα» της Ουάσινγκτον: οικονομική στήριξη, ρόλος στην ανοικοδόμηση, πρόσβαση σε projects, ή κάτι πιο «σκληρό» που θα πουληθεί ως αμερικανικό συμφέρον.
  • Πώς θα αντιδράσει η Μόσχα μετά το δεύτερο τηλεφώνημα που αναμένεται, εφόσον επιβεβαιωθεί, και αν θα υπάρξει νέα σκλήρυνση στο πεδίο ή «πάγωμα» για να συνεχιστεί η διαπραγμάτευση.

Για την ώρα, το μόνο σίγουρο είναι ότι το τραπέζι δεν είναι «τελετουργικό». Είναι τραπέζι με κόστη, ανταλλάγματα και κόκκινες γραμμές. Και αυτά, συνήθως, δεν λύνονται σε ένα δείπνο — αλλά σε ό,τι ακολουθεί μετά.

Διαβάστε ακόμη: