Οι Rolling Stones αποχαιρέτησαν τον Τσάρλι Γουότς, ο οποίος άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 80 ετών. Οι σύντροφοί του στη μουσική τον αποχαιρέτησαν φτιάχνοντας ένα βίντεο για να τον τιμήσουν. Στο βίντεο διάρκειας δύο λεπτών και τεσσάρων δευτερολέπτων δείχνουν στιγμές από την καριέρα του που είχε διάρκεια για έξι δεκαετίες.

«Ο Τσάρλι ήταν ένας αγαπημένος σύζυγος, πατέρας και παππούς και επίσης ως μέλος των Rolling Stones, ένας από τους μεγαλύτερους ντράμερ της γενιάς του», σημείωνε μεταξύ άλλων η ανακοίνωση του συγκροτήματος, με το χαρακτηριστικό «Hot Lips» λογότυπο σήμα κατατεθέν της ιστορικής μπάντας.

Τσάρλι Γουότς, o ξεχωριστός ντράμερ

Με μια λακωνική δήλωση ο ατζέντης του Τσάρλι Γουάτς ανακοίνωσε στις 24 Αυγούστου τον θάνατο του επικού ντράμερ των Rolling Stones. Και εκείνοι τα είπαν όλα στην επίσημη ιστοσελίδα τους, χωρίς λόγια: αυτές τις ημέρες το μόνο που μπορείς να δεις κάνοντας κλικ στο https://rollingstones.com/ είναι μια υπέροχη φωτογραφία του, όπως πάντα, κομψού Τσάρλι Γουότς με γκρίζο κοστούμι, σε μαύρο φόντο. Ηταν ένας από τους σημαντικότερους ντράμερ όλων των εποχών.

Αλλά ποιος θέλει να είναι ο ντράμερ ενός συγκροτήματος; Οταν τα παιδιά φαντάζονται τον εαυτό τους ως ροκ σταρ, ονειρεύονται να γίνουν κάτι σαν τον Μικ Τζάγκερ, τον front man των Rolling Stones, που τρέχει πάνω κάτω στη σκηνή, στριφογυρίζει σαν αίλουρος και ρίχνει σέξι βλέμματα στις γκρούπις του. Ενδεχομένως, βλέπουν τον εαυτό τους σαν κιθαρίστα, έναν Κιθ Ρίτσαρντς, ας πούμε.

Αλλά, ντράμερ; Ποτέ, γράφει o Αλεξ Ντίγκινς στη βρετανική Telegraph. Οι ντράμερ παίζουν με φρενήρεις ρυθμούς, ιδρώνοντας ταμπουρωμένοι πίσω από τον εξοπλισμό τους κάπου στο βάθος της σκηνής, και σε τόση απόσταση από το κοινό ώστε είναι σχεδόν απίθανο να τους βλέπουν οι φαν του συγκροτήματος. 

Λάτρευε τα τύμπανα του

Λίγοι κατάλαβαν τη δύναμη ενός σεμνού ντράμερ όπως ο Γουάτς. Δεν του άρεσε να επιδεικνύει το ταλέντο του και  απέφευγε να παίζει σόλο, ωστόσο λάτρευε τα ντραμς, ειδικά στην τζαζ. 

Εμαθε να παίζει σε ηλικία 13 ετών, μετατρέποντας ένα μπάντζο σε ταμπούρο και ακούγοντας τον πρωτοπόρο της bebop Κένι Κλαρκ. Και δεν έχασε ποτέ την εκτίμησή του στη συναισθηματική δύναμη των ντραμς: «Δεν είμαι άνθρωπος του paradiddle [τυμπανιστής]. Παίζω τραγούδια», είχε πει το 2000 στον μουσικοκριτικό της Telegraph, Νιλ ΜακΚόρμικ, «Δεν είναι θέμα τεχνικής, είναι συναισθηματικό. Ενα από τα πιο δύσκολα πράγματα είναι να περάσεις στον κόσμο το συναίσθημα».

Ηταν πολύ ιδιότροπος με τις μπαγκέτες του. Ο Κιθ Ρίτσαρντς θυμάται: «Στο τέλος της συναυλίας θα φύγει από τη σκηνή, οι λιμουζίνες θα περιμένουν και ο Τσάρλι θα επιστρέψει στα ντραμς του για να μετακινήσει τις μπαγκέτες του κατά 2 χιλιοστά. Μετά θα τις κοιτάξει. Αν του φανούν εντάξει, θα φύγει. Τα ντραμς θα αποσυναρμολογηθούν και θα μπουν στο πίσω μέρος ενός φορτηγού, αλλά δεν μπορεί να φύγει αν έχει στο μυαλό του ότι άφησε με άσχημο τρόπο τις μπαγκέτες του».