Ο Οργανισμός Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους (ΟΔΔΗΧ) προχώρησε σε ανάλυση για την επίδραση της προτεινόμενης μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού συστήματος στη βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους.

Η ανάλυση βασίζεται σε τέσσερα ενδεικτικά σενάρια, για τα οποία οι Ελληνικές αρχές έχουν εκτιμήσει τη μακροοικονομική τους επίδραση:

(i) Στο πρωτογενές δημοσιονομικό ισοζύγιο

(ii) Στο πραγματικό ΑΕΠ

(iii) Στις πιθανές αγορές κρατικών ομολόγων από το ασφαλιστικό ταμείο που πρόκειται να ιδρυθεί.

Η ανάλυση εκτιμά την επίδραση των σεναρίων μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού στη δυναμική του Ελληνικού δημοσίου χρέους, εστιάζοντας σε δύο δείκτες:

(i) Το λόγο χρέους προς ΑΕΠ

(ii) Το λόγο των ακαθάριστων χρηματοδοτικών αναγκών προς το ΑΕΠ.

Επίσης, η ανάλυση συγκρίνει τα σενάρια μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού έναντι του σεναρίου «χωρίς καμία μεταρρύθμιση», καθώς και την επίδραση μιας μεθόδου η οποία θεωρεί ως ενδοκυβερνητικό χρέος τα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου που διακρατούνται από το υπό ίδρυση ταμείο.

Ο ΟΔΔΗΧ, θεωρώντας ως ενδοκυβερνητικό χρέος τα ομόλογα που κατέχει το υπό ίδρυση ταμείο:

Στο βασικό σενάριο (ΜΜΜ), ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ είναι χαμηλότερος σε σύγκριση με το σενάριο χωρίς μεταρρύθμιση κατά 6,3 ποσοστιαίες μονάδες το 2070.

Στο «συντηρητικό» σενάριο (LLL), ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ σχεδόν συμπίπτει με το σενάριο χωρίς μεταρρύθμιση.

Στο «αισιόδοξο» (HHO) και στο «μάλλον αισιόδοξο» σενάριο, ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ είναι χαμηλότερος σε σύγκριση με το σενάριο χωρίς μεταρρύθμιση κατά 16,3 και 13,5 ποσοστιαίες μονάδες αντίστοιχα.

Η επίδραση στο λόγο χρέους προς το ΑΕΠ

Βραχυπρόθεσμα έως μεσοπρόθεσμα (έως το 2030), ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ αυξάνεται σε όλα τα σενάριο, κατά ένα αμελητέο ωστόσο ποσό.

Ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ είναι υψηλότερος το 2030 (σε σύγκριση με το σενάριο χωρίς μεταρρύθμιση) κατά 0,3 – 0,4 μονάδες του ΑΕΠ. Αυτό οφείλεται κυρίως στο ασθενέστερο προφίλ πρωτογενούς ισοζυγίου και στα 4 σενάρια (τόσο σε απόλυτους όσο και σε σχετικούς – ως ποσοστό του ΑΕΠ – όρους).

Μακροπρόθεσμα, ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ αποκλίνει μεταξύ των σεναρίων. Αυτό αντανακλά κυρίως την επίδραση στην πορεία του πρωτογενούς ισοζυγίου, το οποίο ξεκινά να βελτιώνεται σε όλα τα σενάρια εκτός από το «Απαισιόδοξο/Συντηρητικό» σενάριο.

Η επίδραση του παρονομαστή (ΑΕΠ) επιδρά θετικά στο λόγο χρέους προς ΑΕΠ, καθώς η μεταρρύθμιση ενισχύει το ΑΕΠ.

Στο «αισιόδοξο» (HHO) και στο «σχετικά αισιόδοξο» (HHH) σενάριο, ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ το 2070 είναι χαμηλότερος σε σύγκριση με το σενάριο χωρίς μεταρρύθμιση κατά 9,5 και 7,3 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ αντίστοιχα.

Η επίδραση στις ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες

Βραχυπρόθεσμα έως μεσοπρόθεσμα (έως το 2030), ο λόγος των χρηματοδοτικών αναγκών προς το ΑΕΠ δεν αποκλίνει ουσιωδώς από το σενάριο χωρίς μεταρρύθμιση και στα τέσσερα σενάρια (αύξηση κατά 0,1 μονάδα του ΑΕΠ το 2030), αντανακλώντας το γεγονός ότι απαιτείται χρόνος, έως ότου το πρωτογενές πλεόνασμα μετατραπεί σε διακυμάνσεις των ακαθάριστων χρηματοδοτικών αναγκών (μέσω του “snow-ball effect”).

Μακροπρόθεσμα, ο λόγος των ακαθάριστων χρηματοδοτικών αναγκών ως προς το ΑΕΠ ακολουθεί την ίδια τάση με το λόγο χρέους προς ΑΕΠ:

Στο «αισιόδοξο» (HHO) και στο «σχετικά αισιόδοξο» (ΗΗΗ) σενάριο βελτιώνεται κατά 1,4 και 1,1 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ αντίστοιχα.

Επιδεινώνεται στο «απαισιόδοξο/συντηρητικό» σενάριο (LLL), όπου διαμορφώνεται κατά 1,3% του ΑΕΠ υψηλότερο σε σχέση με το σενάριο χωρίς μεταρρύθμιση το 2070.

Επιδεινώνεται ελάχιστα στο βασικό σενάριο (ΜΜΜ), όπου διαμορφώνεται κατά 0,2 % του ΑΕΠ υψηλότερο σε σχέση με το σενάριο χωρίς μεταρρύθμιση το 2070.