Όταν η είδηση της απώλειας του Ozzy Osbourne έκανε τον γύρο του κόσμου, εκατομμύρια fans ένιωσαν το ρεύμα του ηλεκτρικού του ήχου να διαπερνά τις αναμνήσεις τους. Φωνή, περσόνα, θρύλος. Πώς να χωρέσεις όμως μια τέτοια φιγούρα μόνο στη μουσική; Γιατί ο Ozzy ήταν –και παραμένει– κάτι πολύ παραπάνω από frontman των Black Sabbath ή σόλο είδωλο του metal. Ήταν ένα από τα τελευταία αληθινά larger-than-life icons της pop κουλτούρας. Και ναι, είχε και τις στιγμές του στο σινεμά. Και τι στιγμές!
Δεν ήταν ποτέ ηθοποιός. Δεν χρειαζόταν. Ο Ozzy ήταν ρόλος από μόνος του. Είτε μέσα σε παρωδίες, είτε σε ντοκιμαντέρ, είτε σε σλάπστικ κωμωδίες, η κινηματογραφική του παρουσία μπορεί να μετριέται στα δάχτυλα του ενός χεριού, αλλά κάθε εμφάνιση είχε κάτι το… Ozzy.
Από τον Σατανά στον… Πάτερ
Το πιο απολαυστικό του πέρασμα μάλλον βρίσκεται στο “Trick or Treat” του 1986. Εκεί, με ένα ειρωνικά υποκριτικό βλέμμα, ο Osbourne υποδύεται έναν φανατικό ιερέα που προειδοποιεί το κοινό για τη «διαβολική φύση του rock ‘n’ roll». Η ειρωνεία χτυπάει κόκκινο. Ο ίδιος ο πρίγκιπας του σκότους να κάνει κήρυγμα εναντίον της μουσικής του; Τέτοια μετα-στιγμή δεν γράφεται – απλώς γίνεται. Και ο Ozzy, με το γνωστό του deadpan delivery, τη μετατρέπει σε μικρό διαμαντάκι.
Ο Chef που δεν μαγείρεψε ποτέ
Αλλά το πιο «Ozzy» cameo του δεν βρίσκεται σε ταινία μυθοπλασίας, αλλά στο ντοκιμαντέρ-ορόσημο “The Decline of Western Civilization Part II: The Metal Years” (1988). Εκεί, τον βλέπουμε να προσπαθεί να φτιάξει πρωινό στην κουζίνα του, ενώ μιλά για τις εποχές των καταχρήσεων με τους Black Sabbath. Τα αυγά του δεν συνεργάζονται, η κουζίνα μοιάζει με μέταλ πεδίο μάχης, και ο ίδιος χαμογελά με το βλέμμα ανθρώπου που έχει περάσει από την κόλαση και γύρισε για… μπέικον. Αλησμόνητο.
Καρικατούρα ή Επαναστάτης;
Αναμφίβολα, ο Ozzy επανεφηύρε τον εαυτό του στη δεκαετία των 00s μέσα από τη σειρά “The Osbournes” του MTV. Εκεί, έγινε cult περσόνα της εποχής της reality TV, πολύ πριν τα Kardashians αποκτήσουν παγκόσμια απήχηση. Η δημοτικότητα εκτοξεύθηκε, αλλά και η δημόσια εικόνα του άρχισε να ακροβατεί μεταξύ αυθεντικότητας και καρικατούρας. Παρ’ όλα αυτά, αυτή η οικειότητα με το κοινό τού έδωσε μια θέση που κανένας άλλος metal καλλιτέχνης δεν είχε κερδίσει μέχρι τότε.
Σινεμά χωρίς πόζα
Στο “Austin Powers: Το Χρυσό Εργαλείο” (2002), όλη η οικογένεια Osbourne κάνει ένα cameo που σατιρίζει την ίδια την τηλεοπτική τους περσόνα, σε μια σπάνια για την εποχή meta-στιγμή, που σήμερα μοιάζει σχεδόν προφητική.
Και σε μια άλλη cult κωμωδία, το “The Jerky Boys: The Movie” (1995), εμφανίζεται ως μάνατζερ συγκροτήματος που εκνευρίζεται όταν δύο τεχνικοί την “κάνουν” για να δουλέψουν με τους… Monkees. Ο Ozzy εδώ είναι σαρκαστικός, άνετος και αβίαστα cool.
Όταν δάγκωσε ξανά… και το σινεμά
Τέλος, δεν θα μπορούσε να λείπει το πιο χαρακτηριστικό του κινηματογραφικό κάμεο – στο “Ο Γιος του Διαβόλου” (2000), όπου ξαναζεί (και σατιρίζει) τον θρύλο του δαγκώματος της νυχτερίδας. Μια σκηνή που μπαίνει χωρίς δεύτερη σκέψη στο hall of fame των πιο αλλόκοτων και… μεταλλικών στιγμών της μεγάλης οθόνης.
Ένας καλλιτέχνης που ξεπέρασε τη μουσική
Ο Ozzy Osbourne δεν “έπαιξε” ποτέ στο σινεμά με τους όρους των άλλων. Δεν τον ενδιέφερε να υποδυθεί κάτι. Ήταν πάντα ο εαυτός του – είτε θρυλικός είτε τσαλακωμένος. Και αυτό, ακριβώς, είναι το μυστικό της διάρκειάς του. Από τις σκηνές του Χόλιγουντ μέχρι τις σκηνές των συναυλιών, ο Ozzy έγραψε τον δικό του ρόλο – χωρίς σενάριο.
Και, όπως κάθε καλή ταινία, έτσι και ο ίδιος, όταν “έφυγε”, μας άφησε να χειροκροτούμε στους τίτλους τέλους με ένα δάκρυ και ένα χαμόγελο.
