Τα «καλά παιδιά», oι μαφιόζοι όπως τους ξέρουμε είχαν στιλ. Αγαπούσαν πρώτα τη μαμά τους και μετά όλες τις άλλες γυναίκες, πήγαιναν στην εκκλησία, έδιναν όρκους, έσπαγαν κεφάλια, μετέτρεπαν τα πεζοδρόμια σε σφαγεία και καθάριζαν ο ένας τον άλλο. Είχαν δύναμη, είχαν επιρροή και είχαν και τις μεθόδους τους. Χωρίς αυτούς, η Αμερική θα ψήφιζε Μπους «δαγκωτό» από τις αρχές του περασμένου αιώνα. Το σινεμά δεν θα είχε τον Κορλεόνε, η τσόντα δεν θα είχε τον Περάινο, το Λας Βέγκας θα ήταν απλώς ένα truck stop στη Νεβάδα και ο Σινάτρα ένας ακόμα διασκεδαστής.

Ο βίαιος: Albert Anastasia (1903–1957)

Καριερα: Γεννήθηκε στην Ιταλία και κατόπιν μετανάστευσε στην Αμερική. Είχε έντονη εφηβεία, με αποτέλεσμα να μπλεχτεί γρήγορα με το λαθρεμπόριο και με άλλες αξιόποινες πράξεις. Πέρασε για πρώτη φορά το κατώφλι της φυλακής για το φόνο ενός λιμενικού σε μια αποβάθρα. Εντελώς «τυχαία», όλοι οι αυτόπτες μάρτυρες του φόνου βρέθηκαν νεκροί και ο ίδιος δεν εξέτισε ποτέ την ποινή του. Η ανέλιξή του στην ιεραρχία της παρανομίας ήταν θεαματική. Σύντομα έγινε το πρωτοπαλίκαρο του Τζο Μασέρια, μέχρι που αποφάσισε να τον βγάλει από τη μέση για χάρη ενός άλλου γνωστού μαφιόζου, του Λάκι Λουτσιάνο. Κατέληξε πρωτοκλασάτο στέλεχος της Εταιρείας Δολοφόνων και με μια σειρά σκευωρίες και βίαιες δολοφονίες έγινε για μικρό διάστημα το μεγάλο αφεντικό των Λουτσιάνο στα μέσα της δεκαετίας του 1950.

Highlight: Γούσταρε να σκοτώνει και ήταν και πολύ καλός σ’ αυτό. Ο θρύλος λέει ότι γι’ αυτόν γεννήθηκε η φράση «πρώτα πυροβολούσε και μετά άρχιζε τις ερωτήσεις».

Το τελος: Τον καθάρισε η συμμορία του Γκαμπίνο μέσα σε ένα κουρείο, και ο Κάρλο (Γκαμπίνο) έγινε «κάπο» στη θέση του.

Nickname: «Lord High Executioner» – για πολλούς ήταν ο πιο στυγνός και πιο ταλαντούχος εκτελεστής της Μαφίας.

Ο φιλόδοξος: Joseph Bonano (1905–2002)

Καριερα: Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Σικελία, την οποία εγκατέλειψε με την άνοδο του φασισμού. Έκανε ένα πέρασμα από την Κούβα και στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ. Του άρεσε να λέει ότι έγινε μαφιόζος για να αποκτήσει τη δύναμη να σταματήσει τον Μουσολίνι. Μπήκε από μικρός στην υπηρεσία του Σαλβατόρε Μαραντζάνο και όταν αυτός εκτοπίστηκε από τον Λάκι Λουτσιάνο, ανέλαβε αφεντικό σε μία από τις συμμορίες της Νέας Υόρκης. Έχοντας ως βιτρίνα νόμιμες επιχειρήσεις όπως τυροκομεία, βιοτεχνίες ενδυμάτων και –κυρίως– γραφεία κηδειών, έγινε ο επίσημος διεκπεραιωτής πτωμάτων του οργανωμένου εγκλήματος.

Highlight: Η υπέρμετρη φιλοδοξία του. Στα τέλη της δεκαετίας του ’50 αποφάσισε να τους καθαρίσει όλους, αλλά απέτυχε. Οι αντίπαλοί του τον απήγαγαν και τον βασάνισαν για 19 μέρες, μέχρι να ορκιστεί ότι θα παρατούσε τις μπίζνες. Το έκανε, αλλά επανήλθε το 1965 για να πάρει τη ρεβάνς (η επαναφορά του έμεινε στην ιστορία ως «Banana War»).

Το τελος: Δεν τα κατάφερε και αποσύρθηκε μια και καλή για λόγους υγείας. Παρ’ ότι ήταν διάσημος και απ’ τα μεγάλα κεφάλια, δεν καταδικάστηκε ποτέ για κανένα σοβαρό αδίκημα.

Nickname: «Joey Bananas».

Ο τρελός: Vincent «The Chin» Gigante (1928-2005)

Καριερα: Νεοϋορκέζος γέννημα θρέμμα, υπήρξε επιτυχημένος μποξέρ και ακόμα πιο επιτυχημένος χίτμαν στην υπηρεσία των Τζενοβέζε. Ανέβηκε σταδιακά στην ιεραρχία της φαμίλιας και στα μέσα της δεκαετίας του 1980 ανέλαβε τα ηνία της, όταν ο «αρχηγός» Τόνι Σαλέρνο καταδικάστηκε με 100ετή κάθειρξη. Η θητεία του στο έγκλημα στιγματίστηκε από την αποτυχημένη απόπειρά του να δολοφονήσει τον τότε «νονό» Φρανκ Κοστέλο.

Highlight: Για περισσότερα από 30 χρόνια, όλοι πίστευαν ότι ο Τζιγκάντε ήταν παρανοϊκός. Κυκλοφορούσε στο Μανχάταν φορώντας μόνο τη ρόμπα και τις παντόφλες του και μιλούσε στον εαυτό του. Στην πραγματικότητα, η «τρέλα» του ήταν μια εύσχημη δικαιολογία για να τον απαλλάσσουν οι δικαστές από τις κατηγορίες που φορτωνόταν κάθε τόσο.

Το τελος: Οι ομοσπονδιακοί τον στρίμωξαν το 1990. Καταδικάστηκε μόλις το 1997, μαζί με το γιο του και διάφορους μπράβους. Αν προλάβει, θα ξαναδεί το φως του ήλιου το 2010.

Nickname: «The Oddfather», «Pajama king» – λόγω της «τρελής» συνήθειάς του.

Ο ροκ: Dutch Schultz (1902–1935) 

Καριερα: Γεννήθηκε στο Μπρονξ ως Άρθουρ Φλεγκενχάιμερ. Ξεκίνησε με ψιλοπαρανομίες από τα παιδικά του χρόνια, και ήδη στα 17 του άρχισε να μπαινοβγαίνει στα σωφρονιστικά ιδρύματα. Αργότερα, έγινε δεκτός στη «φιλόξενη» αγκαλιά τού κάπο Μαρσέλ Πόφο και στη δεκαετία του 1920 έκανε την τύχη του με το λαθρεμπόριο αλκοόλ (η ποτοαπαγόρευση ήταν στα ντουζένια της). Στα τέλη της δεκαετίας έκανε το λάθος να κάνει εχθρούς τόσο τον Καπόνε όσο και τον Λουτσιάνο. Το 1933 οι ομοσπονδιακοί έφτασαν πολύ κοντά στη σύλληψή του, και ο ίδιος εγκατέλειψε τη Νέα Υόρκη και κρύφτηκε στο Τζέρσι. Ο Λουτσιάνο δεν έχασε την ευκαιρία να του «πάρει τη δουλειά» και σφετερίστηκε την περιοχή του.

Highlight: Ήταν παλιοχαρακτήρας και εξαιρετικά βίαιος και σκότωσε πολύ κόσμο πάνω στο μεθύσι του, για ασήμαντους καβγάδες ή, απλώς, για πλάκα.

Το τελος: Στα 1935 προσπάθησε να επιστρέψει στη Νέα Υόρκη, αλλά τον «έφαγε» ο Αναστάζια στην τουαλέτα ενός εστιατορίου.

Nickname: Δεν πρόλαβε να αποκτήσει.

Ο επιδειξίας: John Gotti (1940–2002)

Καριερα: Πολύ νεότερος από τους νονούς–μαστόδοντες, ο Γκότι ήταν απλώς ο ιδανικός κληρονόμος μιας μπίζνας που του πήγαινε γάντι. Από παιδί ονειρευόταν να γίνει αφεντικό, είχε τη δική του συμμορία στο Μπρούκλιν και έκλεβε αυτοκίνητα και ηλεκτρικά είδη. Στη Μαφία εντάχθηκε στη δεκαετία του 1960, αλλά στις αρχές του ’70 υπερέβη έναν από τους πιο αυστηρούς κανόνες της οργάνωσης: καταπιάστηκε με το απαγορευμένο εμπόριο ναρκωτικών. Το τότε μεγάλο «αφεντικό» Πολ Καστελάνο εισηγήθηκε την αποπομπή του από την οργάνωση, αλλά ο Γκότι τον πρόλαβε και το 1985 τον «καθάρισε» έξω από ένα μπριζολάδικο. Με συνοπτικές διαδικασίες τον διαδέχτηκε και έγινε αυτός ο πάτερ φαμίλιας των Γκαμπίνο. Για πάρα πολλά χρόνια ήταν επισήμως ο πιο επικίνδυνος και πιο ισχυρός εγκληματίας της Νέας Υόρκης, αλλά οι αρχές δεν κατάφερναν να τον στριμώξουν.

Highlight: Τρελαινόταν για τη μεγάλη ζωή. Πήγαινε σε εγκαίνια, εκδηλώσεις και κοσμικά πάρτι, φορούσε φανταιζί ρούχα και κυκλοφορούσε με φανταχτερά αυτοκίνητα. Επίσης, δεν είχε κανένα πρόβλημα να κάνει δηλώσεις στα media.

Το τελος: Καταδικάστηκε για ένα φόνο το 1992. Πέθανε δέκα χρόνια μετά, στη φυλακή, από καρκίνο.

Nickname: «Dapper Don», «Teflon Don» – για την επιδειξιμανία του.

Ο εγκέφαλος: Meyer Lansky (1902–1983)

Καριερα: Εβραίος, γεννημένος στη Ρωσία. Η οικογένειά του μετανάστευσε στη Νέα Υόρκη όταν εκείνος ήταν εννέα ετών. Ο πρώτος μύθος γύρω απ’ το όνομά του αναφέρει ότι συνάντησε για πρώτη φορά ταυτόχρονα τον Λάκι Λουτσιάνο και τον Μπάγκσι Σίγκελ σε έναν καβγά για το νταβατζιλίκι μιας πόρνης. Ο Λάνσκι μπήκε ανάμεσά τους, χτύπησε τον Λουτσιάνο και σε λίγες μέρες ήταν ο «άνθρωπος» και των δύο. Στο μέλλον, θα γινόταν ο «master of puppets», η πιο σκοτεινή και παρασκηνιακή φιγούρα της Μαφίας. Επί των ημερών του το οργανωμένο έγκλημα γνώρισε τη «χρυσή» του εποχή.

Highlight: Ήταν ιδιοφυΐα στα οικονομικά ζητήματα και γι’ αυτό έγινε ο άτυπος ταμίας της Εταιρείας Δολοφόνων και ο «οικονομικός διευθυντής» του Συνδικάτου του Εγκλήματος. Οι φιλίες του, πάντως, ποτέ δεν στάθηκαν εμπόδιο στη «δουλειά». Όταν αντιλήφθηκε ότι ο «κολλητός» του Μπάγκσι έκλεβε το ταμείο του Συνδικάτου, δεν δίστασε να συναινέσει στη δολοφονία του.

Το τελος: Χάρη στην ικανότητά του να κινείται παρασκηνιακά, δεν πέρασε ούτε μία μέρα στη φυλακή και –αντίθετα με πολλούς άλλους- πέθανε στα βαθιά του γεράματα στο Μαϊάμι της Φλόριντα, απολαμβάνοντας τα κέρδη μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας του τζόγου.

Nickname: Κανένα – just Lansky

Ο διαμεσολαβητής: Frank Costello (1891–1973)

Καριερα: Γεννήθηκε στην Ιταλία ως Φραντσέσκο Καστίγια και πήγε στις ΗΠΑ στην τρυφερή ηλικία των τεσσάρων χρόνων. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια αλητεύοντας με τις συμμορίες του δρόμου και σε κάποια από τις επισκέψεις του στη φυλακή γνώρισε τον Λουτσιάνο, τον οποίο και διαδέχτηκε μετά τη σύλληψή του. Στη θητεία του, η «μπίζνα» άνθισε θεαματικά, μέχρι τη στιγμή που ο ίδιος ξεκίνησε βεντέτα με τον Βίτο Τζενοβέζε (το Νο 2 στην οργάνωση), στα μέσα της δεκαετίας του ’50.

Highlight: Ο ρόλος του στους κόλπους της Μαφίας ήταν πάντα αυτός του μεσάζοντα με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία. Πρακτικά, αυτός ξετύλιξε για πρώτη φορά το νήμα που συνέδεε την οργάνωση με το κόμμα των Δημοκρατικών (Tammany Hall τότε) και που ήταν ευδιάκριτο μέχρι και την εποχή των Κένεντι στην Αμερική.

Το τελος: Γλίτωσε την απόπειρα δολοφονίας που οργάνωσε εναντίον του ο Τζιγκάντε και σταδιακά αποχώρησε από την οργάνωση, αφού πρώτα φρόντισε να συλληφθεί ο ηθικός αυτουργός και ορκισμένος εχθρός Τζενοβέζε. Ο ίδιος πέθανε ήσυχα στο σπίτι του.

Nickname: Κανένα.

Ο «Νονός»: Carlo Gambino (1902–1976) 

Καριερα: Αυτός ήταν ο απόλυτος «Νονός» – το μεγάλο αφεντικό. Γεννήθηκε στο Παλέρμο και ήταν ο φυσικός απόγονος μιας πανάρχαιας και πανίσχυρης μαφιόζικης οικογένειας. Είναι χαρακτηριστικό ότι πήρε επίσημο χρίσμα όταν ήταν μόλις 19 ετών. Με την άνοδο του Μουσολίνι, ταξίδεψε λαθραία στις ΗΠΑ, κλεισμένος σε ένα κοντέινερ γεμάτο ελιές και βαρέλια με κρασί. Συναντήθηκε με τον ξάδερφό του Πολ Καστελάνο και συνεργάστηκε με τον Λάκι Λουτσιάνο. Όταν ο παρανοϊκός Άλμπερτ Αναστάζια έγινε κάπο τον έχρισε υπαρχηγό του, αλλά ο ίδιος φρόντισε να τον βγάλει απ’ τη μέση όταν το παράκανε με τις παραφροσύνες του. Ανέλαβε αρχηγός των πάντων το 1957 και κανείς ποτέ δεν τόλμησε να αμφισβητήσει την κυριαρχία του.

Highlight: Τίποτα. Ήταν αυστηρός, ήταν οικογενειάρχης, ήταν μικροκαμωμένος, δεν γέμιζε το μάτι σε καμιά περίπτωση και ζούσε ταπεινά και χωρίς υπερβολές. Διοίκησε το οργανωμένο έγκλημα για 20 χρόνια, χωρίς ποτέ να κάνει κάτι φαντεζί στη δική του ζωή. Ακόμα και η «βιτρίνα» του ήταν μια αλυσίδα γκέι μπαρ, που την περιφρονούσαν όλοι οι «από κάτω» του.

Το τελος: Ο Γκαμπίνο σχεδόν κατέρρευσε όταν απεβίωσε η γυναίκα του. Η υγεία του ήταν κατεστραμμένη από το 1971, αλλά άντεξε πέντε χρόνια, ώσπου εξέπνευσε στον καναπέ του εξοχικού του στο Λονγκ Άιλαντ παρακολουθώντας έναν αγώνα των Γιάνκις.

Nickname: «Don» – ο απόλυτος.

Ο θρύλος: Charlie Luciano (1897–1962)

Καριερα: Ο Σαλβατόρε Λουκάνια γεννήθηκε στη Σικελία και πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στη Νέα Υόρκη δέκα χρόνια αργότερα. Εκεί, ξεκαθάρισε από νωρίς ότι ήταν ο πιο σκληρός απ’ όλους τους αλήτες και σύντομα κατάφερε να πάρει κεφάλι ως αρχηγός των συμμοριών του Five Points. Ήδη, στα τέλη της δεκαετίας του 1920, ήταν ο διαχειριστής ενός τεράστιου δικτύου πορνείας και το αδιαμφισβήτητο μεγάλο αφεντικό της Νέας Υόρκης.

Highlight: Το 1935 έγινε το «αφεντικό των αφεντικών». Αυτός ήταν το πρόσωπο πίσω από την Εταιρεία Δολοφόνων και αυτός μαζί με τον Λάνσκι σχεδίασε το Συνδικάτο του Εγκλήματος. Για μια πενταετία ο Λουτσιάνο ήταν η Νέα Υόρκη. Τις μέρες έκανε μπίζνες απομονωμένος σε δωμάτια ξενοδοχείων (δικών του) και τα βράδια δειπνούσε με πολιτικούς, σταρ και εξέχουσες προσωπικότητες απ’ όλους τους χώρους.

Το τελος: Συνελήφθη το 1936 και «έφαγε» 50 χρόνια στις πιο απάνθρωπες φυλακές των ΗΠΑ. Φυσικά, συνέχισε να διοικεί το Συνδικάτο από το κελί και όταν ξέσπασε ο Β’ Παγκόσμιος αγόρασε την ελευθερία του συμμαχώντας με το Υπουργείο Αμύνης των ΗΠΑ: χάρη σε ένα σχέδιο του Λάνσκι, «πούλησε» την προστασία του λιμανιού της Νέας Υόρκης από τους δυνητικούς σαμποτέρ των Ναζί με όρο την απελευθέρωσή του. Η «συμφωνία» τηρήθηκε και ο Λουτσιάνο εξορίστηκε στην Ιταλία και πέθανε στη Νάπολη από ανακοπή καρδιάς.

Nickname: «Lucky» (Τυχερός). Του το κόλλησαν το 1929, όταν γλίτωσε από μια πολύ βίαια απόπειρα δολοφονίας.

Ο σταρ: Al Capone (1899–1947)

Καριερα: Ο Αλφόνσους Καπόνε γεννήθηκε στο Μπρούκλιν, έγινε γκάνγκστερ στο Five Points και το 1919 πήγε στο Σικάγο ως πρωτοπαλίκαρο και προστατευόμενος του εκεί «αφεντικού», Τζόνι Τόριο. Στα 26 του ανέλαβε τα ηνία της συμμορίας και στην εποχή της ποτοαπαγόρευσης «έτρεχε» ένα αχανές δίκτυο πορνείας, τζόγου και λαθρεμπορίου.

Highlight: Τον γοήτευαν τα media και ήθελε να είναι πάντα στο επίκεντρο της προσοχής. Λάτρευε τη δημοσιότητα, αλλά πιο πολύ αγαπούσε τη βία: αυτός οργάνωσε τη «Σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου» στα 1929, όταν μέσα σε μια νύχτα βγήκαν απ’ τη μέση έξι αντίπαλοι γκάνγκστερ. Ο Καπόνε έχει προ πολλού γραφτεί στην ιστορία ως ο άνθρωπος που μετέτρεψε το Σικάγο σε πρωτεύουσα της διαφθοράς και του εγκλήματος.

Το τελος: Το 1931 τον συνέλαβε για φοροδιαφυγή ο «Αδιάφθορος» Έλιοτ Νες. Στο Αλκατράζ κατάλαβε ότι έπασχε από σύφιλη και οι δυνάμεις του άρχισαν να τον εγκαταλείπουν. Αφέθηκε ελεύθερος το 1939, όταν πια η υγεία του δεν του επέτρεπε να συνεχίσει να διοικεί το Σικάγο. Τελικά, πέθανε από ανακοπή καρδιάς.

Nickname: «Scarface» (Σημαδεμένος). Το πρόσωπο και το σώμα του ήταν χαραγμένο από μαχαιριές, κατσαβιδιές και σημάδια από σφαίρες.

Το bonus track

Ο Μπάγκσι Σίγκελ, Εβραίος γεννημένος στο Μπρούκλιν, είναι η πιο φανταχτερή σουπερνόβα της Μαφίας των ΗΠΑ. Δανδής, σπάταλος, επιδειξίας και με ταλέντο στο φόνο, έγινε αρχιεκτελεστής της Εταιρείας Δολοφόνων μέχρι που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Νέα Υόρκη. Έζησε για λίγο στο LA σαν σταρ μαζί με τους σταρ που τον περικύκλωναν και στη συνέχεια έπιασε δουλειά στο Λας Βέγκας. Εκεί άνοιξε το θρυλικό Flamingo, το καζίνο που μετέτρεψε την πόλη σε πρωτεύουσα του αμερικανικού τζόγου. Δυστυχώς για τον ίδιο, η επιχείρησή του βασίστηκε σε «δανεικά» από τα ταμεία του Συνδικάτου. Χωρίς πολλά πολλά, εκτελέστηκε από τους φίλους του το 1947.