Γράφει ο Νίκος Μπάρδης, πρώην Διευθ. VEOLIA, πρώην Διευθ. Συμβούλου ΕΥΔΑΠ
Πολλάκις στο παρελθόν, οι Ιταλοί είχαν υποσχεθεί μεταρρυθμίσεις, που ποτέ δεν υλοποιήθηκαν. Οπότε στις Βρυξέλλες κρατούν «μικρό καλάθι», όταν ακούνε για τέτοια γενναιόδωρα σχέδια.
Και όταν η Ρώμη παρουσιάζει το πρόγραμμα επανεκκίνησης της οικονομίας της στην Κομισιόν, με πέντε τεράστιες μεταρρυθμίσεις, της ζητούν περισσότερες λεπτομέρειες: το ακριβές πρόγραμμα υλοποίησης, καθώς και τις λεπτομέρειες που αποδεικνύουν την σοβαρότητα των μελετών.
Γιατί το Ιταλικό πακέτο Στήριξης και Επανεκκίνησης της ΕΚΤ, ύψους 221 δις € (εκ των οποίων 191 δις € Ευρωπαϊκή χρηματοδότηση), είναι το μεγαλύτερο της ΕΕ!
Οι Βρυξέλλες λοιπόν πέρασαν το ιταλικό πρόγραμμα από «ψιλό κόσκινο» πριν το εγκρίνουν και ας περίμενε εναγωνίως το Ιταλικό Υπουργικό Συμβούλιο, το οποίο είχε αναβληθεί ήδη αρκετές φορές, λόγω της αναμονής αυτής.
Κατά την έγκριτη εφημερίδα Corriere Della Sera, ο Μάριο Ντράγκι, εκνευρισμένος από αυτήν την κατάσταση, τηλεφώνησε στην Πρόεδρο Ursula van der Leyen, λέγοντας της: «Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να προσκομίσουμε πρόσθετα στοιχεία. Αρκετά (Basta)! Πρέπει να σεβάστηκε την Ιταλία». Αλλά για να πάρει το ΟΚ, επιστράτευσε το βαρύ όπλο «Το εγγυώμαι εγώ προσωπικά» και η Πρόεδρος έδωσε το πράσινο φως, απόδειξη του ειδικού βάρους του Ιταλού Πρωθυπουργού.
Είναι αλήθεια ότι το πεπρωμένο του Ντράγκι, είναι στενά συνδεδεμένο με αυτό της Ευρώπης.
Λέει ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων της Ιταλίας στο Πανεπιστήμιο της Νίκαιας, Jean-Pierre Darnis «Στον βωμό των Ευρωπαϊκών κανόνων, ο Mario Renzi έριξε την Κυβέρνηση Conte, και έτσι ο Πρόεδρος Matarella έφερε τον Ντράγκι. Είναι ένας από τους λίγους Ιταλούς Πρωθυπουργούς με ισχυρό διεθνές κύρος, από την πρό της πολιτικής, καριέρα του».
Έτσι αν σήμερα χαίρει εκτίμησης, είναι γιατί στηρίζεται από το επιτυχημένο ευρωπαϊκό παρελθόν του.
Στην πρώτη του ομιλία ως Πρωθυπουργός, επαναβεβαίωσε την πίστη και αφοσίωση της χώρας του στην Ευρώπη και στο ΝΑΤΟ, μια επιστροφή στις βασικές αρχές της εξωτερικής πολιτικής της Ιταλίας μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως επίσης και την βούληση του, για περαιτέρω ενίσχυση των διμερών σχέσεων με την Γερμανία και την Γαλλία.
Είναι σαφής ο στόχος του να εδραιώσει την θέση του (και αυτή της Ιταλίας), στην καρδιά της ΕΕ.
Η είσοδος του Ντράγκι στην ενεργό πολιτική, δίνει ώθηση στην Ευρώπη.
Με την ενέργεια που διακρίνει τους νεοφερμένους, στις 4 Μαρτίου, ενεργοποίησε μια διάταξη των ευρωπαϊκών κανόνων, που υπήρχε χωρίς ποτέ να έχει εφαρμοστεί: μπλόκαρε την εξαγωγή 250.000 εμβολίων AstraZeneca προς την Αυστραλία, με αιτιολογία τον μη σεβασμό των συμβάσεων παράδοσης. Σίγουρα πρόκειται για μια συμβολική κίνηση, αλλά ήταν ο μόνος που το έκανε, δείχνοντας ότι δεν έχει πρόβλημα να συγκρουστεί αν χρειαστεί, έστω και μόνος του. Στις 19 Μαρτίου επιβεβαίωσε ότι αν χρειαστεί, θα το ξανά κάνει.
Τέλος Μαρτίου, παραμονές του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, είναι πάλι αυτός που παρακίνησε Γαλλία, Ισπανία, Γερμανία (πιο δύσκολα), να υποχρεώσουν την Ursula van der Leyen να σκληραίνει την θέση της ΕΕ προς το Ηνωμένο Βασίλειο και τις Big Pharma. Για τοn ρεαλιστή αλλά και οπαδό της λεπτής τακτικής Ντράγκι, το κλειδί είναι η συνοχή της Ευρώπης, ούτως ώστε να αντιληφθούν οι Big Pharma, την δύναμή της. Με την Τουρκία επίσης, απέδειξε ότι ξέρει να κρατά τις ισορροπίες.
Στις 8 Απριλίου, η Ursula van der Leyen (και μαζί της η ΕΕ) ταπεινώνεται, μπροστά σε εκατομμύρια τηλεθεατές από τον Erdogan, κατά την επίσκεψη της στην Άγκυρα.
«Αυτή η ακατονόμαστη πράξη με απογοήτευσε βαθειά», απάντησε ο Ντράγκι όταν ερωτήθηκε σε συνέντευξη τύπου. Για να συνεχίσει «Με αυτούς τους Δικτάτορες, ας τους αποκαλέσουμε με το όνομα τους, τους οποίους ταυτόχρονα χρειαζόμαστε, πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Να εκφράζουμε τα σημεία των διαφορών μας, εξακολουθώντας την συνεργασία μαζί τους, προς όφελος των χωρών μας. Πρέπει να βρούμε τις σωστές ισορροπίες».
Ήταν ατόπημα να αποκαλέσει τον Erdogan δικτάτορα;
Ο ίδιος δεν το πέρνει πίσω, παρ’ όλες τις διαμαρτυρίες και αξιώσεις της Άγκυρας προς τούτο. Εξέφρασε ελεύθερα, αυτό που πολλοί ηγέτες (ίσως εκτός του Προέδρου Macron) δεν τόλμησαν να κάνουν, αφήνοντας ταυτόχρονα την πόρτα ανοικτή, στον υποχρεωτικό διάλογο με τον 3ο Στρατό του ΝΑΤΟ.
Με την προσήλωσή του στις ευρωπαϊκές αξίες και τον πολιτικό ρεαλισμό του, ή ακόμα και την σθεναρή στάση του προς τον Erdogan, ο Ντράγκι απέδειξε και ισχυροποίησε, το ηγετικό του προφίλ.
Η πίστη του για την Ευρώπη, δεν τον εμποδίζει να θυμάται τος στενούς δεσμούς της Ιταλίας με την Ατλαντική Συμμαχία. Στην «στρατηγική αυτονομία» της Γαλλίας, εν σχέση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Ντράγκι προτιμά μια «στρατηγική πυξίδα», δηλαδή ένα ευρωπαϊκό πολιτικό σχέδιο, το οποίο όμως ορίζεται συμπληρωματικά με το ΝΑΤΟ.
Ο Ιταλός Πρωθυπουργός έφθασε στην εξουσία σχεδόν ταυτόχρονα με τον Πρόεδρο Joe Biden, είναι της ίδιας γενιάς με αυτόν και μοιράζεται μαζί του κοινές μορφωτικές, κοινωνικές, ανθρώπινες, ακόμα και θρησκευτικές αξίες.
Έχοντας διατηρήσει τις στενές επαφές του με τους Αμερικανούς οικονομολόγους, τραπεζίτες και χρηματιστές, ο Μάριο Ντράγκι είναι ίσως ο μόνος από τους Ευρωπαίους ηγέτες, που έχει μια άμεση πολιτική και πνευματική εγγύτητα, με τον Αμερικανό Πρόεδρο.
Στην περίοδο που διανύουμε, με την επερχόμενη αποχώρηση της Καγκελαρίου Merkel και με τον Πρόεδρο Macron σε προεκλογική εκστρατεία για την δεύτερη προεδρία του, ο Ντράγκι «είναι καθ’οδόν για να καλύψει το κενό της ηγεσίας στην Ευρώπη» έγραψε η New York Times.
Έχοντας γίνει, σε περίπου δυο μήνες, ένας από τους πρωταγωνιστές της Ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής, ο Μάριο Ντράγκι έχει την δυνατότητα να γίνει, αργά ή γρήγορα, ο νέος Ηγέτης της.
