Η συγκρότηση νέας κοινοβουλευτικής ομάδας υπό τον Αλέξη Χαρίτση με έντεκα βουλευτές είναι η πέτρα στην λίμνη που αναταράσσει το πολιτικό σκηνικό στον χώρο της Αριστεράς, καθώς το υπό διαμόρφωση κόμμα προσπαθεί να καλύψει ένα υπαρκτό πολιτικό κενό.
Η ηγετική ομάδα της “Νέας Αριστεράς” που δεν βιάζεται να προχωρήσει στην δημιουργία νέου κόμματος θέλει να εκφράσει ένα κόσμο που βρίσκεται ανάμεσα στο κόμμα του Κασσελάκη -όπως αναφέρεται πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ, την ανένταχτη αριστερά και τους χιλιάδες “προδομένους” αριστερούς που κατέφυγαν στην αποχή.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι αν θα καταφέρει να δημιουργήσει ένα πραγματικά νέο κόμμα ή θα υπερασπιστεί τον παλιό ΣΥΡΙΖΑ που σύμφωνα με τον Αλέξη Τσίπρα δεν υπάρχει πλέον.
Η πρώτη αίσθηση είναι πως στο νέο εγχείρημα υπάρχει πολύ νοσταλγία του ‘ΚΚΕ εσωτερικού” και μιας Αριστεράς με ένδοξο παρελθόν και αβέβαιο μέλλον.
Το λογότυπο της ομάδας που δείχνει αριστερά, αλλά κοιτάζει δεξιά μοιάζει πάντως με λογότυπο τράπεζας και μιας ταϊλανδέζικης εταιρείας και δεν έγινε δεκτό ως… καινοτόμο με σχόλιο όπως “δηλαδή πληρώσανε για αυτή την έμπνευση;».
Ο κίνδυνος να έχουμε ένα νέο κόμμα για να υπερασπιστεί το παρελθόν είναι ορατός στις δηλώσεις του Ευκλείδη Τσακαλώτου πως «έχουμε επίγνωση τι κάναμε σωστά τι λάθος, έχουμε θετική προσέγγιση αλλά δεν είμαστε στον μεσαίωνα να αυτομαστιγωθούμε για τα λάθη μας, ούτε στρατηγοί που μένουν μόνο στις παλιές μάχες”.
O Nάσος Ηλιόπουλος λέγοντας «να μιλήσουμε προοδευτικά, ρεαλιστικά, αριστερά, οικολογικά, φεμινιστικά με νέο τρόπο» επαναλαμβάνει τα κλισέ μιας άλλης εποχής με αναφορές σε κινήματα της δεκαετίας ’80 που δεν υπάρχουν πλέον.
Ο Αλέξης Χαρίτσης μιλάει με ένα ξύλινο λόγο για έναν “πολιτικό ριζοσπαστισμό που θα αλλάξει τη ζωή του κόσμου σήμερα κι όχι στη δευτέρα παρουσία», αλλά δεν υπάρχει καμμία πρόταση πολιτικού ριζοσπαστισμού, αλλά αναμασήματα ενός πολιτικού λόγου που αποδοκιμάστηκε στις εκλογές.
Η Νέα Αριστερά -που δεν είναι πολύ νέα, ήρθε για να καλύψει ένα κενό που δεν κάλυψε το κόμμα του Βαρουφάκη. Απέφυγε προς το παρόν να περιθωριοποιηθεί ως “διασπαστική ομάδα”, αλλά θα πρέπει να αποδείξει πως η ύπαρξή της αφορά το μέλλον και δεν υπάρχει για να διορθώσει το παρελθόν.
Αν δεν το κάνει θα είναι κάτι χειρότερο από κόμμα διαμαρτυρίας: θα είναι ένα κόμμα νοσταλγίας μιας Αριστεράς που δεν υπάρχει πια.
