Χτες παρακολούθησα ηρωϊκά και τις τρεις ώρες του debate των υποψήφιων αρχηγών του ΠΑΣΟΚ. Οι λόγοι; Ένας αθώος, το γνήσιο ενδιαφέρον για το μέλλον της χώρας, κι ένας ένοχος, το ότι είμαι αθεράπευτο τζάνκι της πολιτικής.

Ε, σε αυτήν την εσωτερική αντίφαση μπορεί να αποδοθεί και η ανάλυση που θα διαβάσετε, που, σας προειδοποιώ, θα ανακατεύει πολιτική κριτική με κάποια ελαφριά ψυχολοζερί.

Κερδισμένους δεν ξέρω αν είχε η αναμέτρηση, γιατί αυτοί που είχαν πολιτική πρόταση, δηλαδή ο Παύλος Γερουλάνος και η Άννα Διαμαντοπούλου (με αλφαβητική σειρά), οι μόνοι που θα μπορούσε κάποιος εχέφρων άνθρωπος να φανταστεί να στέκονται σε διεθνές περιβάλλον, να σχεδιάζουν και να υλοποιούν πολιτικές, και να προσανατολίζουν την χώρα στο μέλλον, είναι ως φαίνεται τα αουτσάιντερς αυτής της κούρσας.

Αν αυτοί οι δύο είναι οι μόνοι που θα μπορούσαν να γίνουν αρχηγοί ενός κόμματος που έχει αξιώσεις να μεγαλώσει και να κυβερνήσει αξιόπιστα την χώρα, δεν φαίνεται να είναι δυστυχώς αυτοί που εκφράζουν την ψυχή του βαθέος ΠΑΣΟΚ. Ο γνήσιος ΠΑΣΟΚος είναι αθεράπευτα δέσμιος της νοσταλγίας της δεκαετίας του ‘80, στην καλύτερη περίπτωση. Στην χειρότερη ονειρεύεται να γίνει ΣΥΡΙΖΑ στην θέση του (καταρρέοντος) ΣΥΡΙΖΑ.

Θα εκπλαγώ ειλικρινά ευχάριστα αν βρεθεί ο ένας τους στον δεύτερο γύρο, αλλά το θεωρώ απίθανο να συμβεί, αν ένας από τους δύο δεν αποσυρθεί υπέρ (ουσιαστικά) του άλλου.

Οι δύο νεότεροι υποψήφιοι, η Ντόρα Γιαννακοπούλου και ο Μιχάλης Κατρίνης (πάλι αλφαβητικά) δεν με εντυπωσίασαν θετικά. Είδα δυο στελέχη του ΠΑΣΟΚ που έχουν ικανότητες και παρρησία, είναι όμως πιο παλιακοί κι από κρινολίνα. Η μία εκφράζοντας το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ, ο άλλος σαν να τον έχρισε ο ίδιος ο Ανδρέας θεματοφύλακα του πράσινου ήλιου. Παιδιά, για όνομα, όλοι με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα (και του Παπαθεμελή) μεγαλώσαμε, μιλήστε όμως λίγο για το σήμερα, την Ευρώπη, τις προκλήσεις της τεχνολογίας και των γεωπολιτικών ανακατατάξεων, έστω υπαινιχθείτε κάτι σχετικά, έχετε μέλλον, είσαστε το μέλλον, προετοιμάστε το.

Υπάρχει όμως μεγάλος χαμένος της αναμέτρησης, και είναι, δυστυχώς για αυτόν, όχι ο χειρότερος από τους υποψήφιους αρχηγούς, μάλιστα το ένα εκ των δύο φαβορί. Ο μεγάλος χαμένος στο debate που εγώ είδα είναι ο Νίκος Ανδρουλάκης, που εγκλωβίζεται στις εμμονές του.

Πρέπει λογικά να έχει απολύσει όλους τους επικοινωνιολόγους του, ή να έχουν φύγει από μόνοι τους, αφού όλοι φαντάζομαι του λένε να πάψει να φέρεται εμμονικά και αυτός τους αγνοεί συστηματικά. Χτες, κι ενώ είχε δείξει ένα προφίλ στιβαρού και συγχρόνως ορίτζιναλ ΠΑΣΟΚου, το κόλλημά του με τις παρακολουθήσεις και με την προδοσία του Δούκα τον εμφάνισε κατώτερο των περιστάσεων, του στέρησε gravitas και ηγετικό μέγεθος. Αν τον είχα εδώ θα του έλεγα: Νίκο μου ξεκόλλα, σου το λέμε τόσο καιρό. Την προσωπική σου ενόχληση κράτα την για τον εαυτό σου και θυμήσου την όταν πρέπει. Μην την δείχνεις συνέχεια. Με κόλλημα και μίρλα δεν κέρδισε ποτέ κανείς.

Άφησα τελευταίο το μεγάλο φαβορί, τον Χάρη Δούκα. Είναι εντυπωσιακό πόσο απροετοίμαστος ήταν χτες, και πόσα λάθη έκανε.

Δήμαρχος Αθηναίων που δεν ξέρει τι είναι οι ψηφιακοί νομάδες, όταν ο Δήμος έχει πολιτικές για την προσέλκυση και την διευκόλυνσή τους ήδη από την εποχή Καμίνη. Υποψήφιος αρχηγός με φιλοδοξίες να γίνει Πρωθυπουργός που δεν καταλαβαίνει (;) την ερώτηση που του γίνεται για τα 12 μίλια, δεν απαντάει σε καμία ερώτηση αυτό που ρωτήθηκε, αλλά αυτό που είχε διαβάσει να πει, και, όπως οι πιο κακοπροαίρετοι παρατήρησαν, επανέρχεται σε ερωτήσεις που του έγιναν νωρίτερα, μόνο αφού του στείλουν οι συνεργάτες του το σκονάκι με μια πιο ‘διαβασμένη’ απάντηση.

Για όποιον παρατηρεί την εκφορά του λόγου του, η χρήση μόνο πρώτου πληθυντικού στις απαντήσεις του μπορεί να μην είναι τόσο διασκεδαστική, όπως όταν ο Ιούλιος Καίσαρας στον Αστερίξ μιλούσε για τον εαυτό του στο τρίτο πρόσωπο, είναι όμως το ίδιο εύγλωττη για τον χαρακτήρα του ανδρός. Άλλωστε μαρτυρία περί αυτού μας είχε ήδη δώσει, συγκρίνοντας τον εαυτό του με τον Μιτεράν, τον Ερντογάν και άλλους παγκόσμιας εμβέλειας ηγέτες. Κι η μυλωνού τον άνδρα της με τους πραματευτάδες.

Όμως ο Χάρης Δούκας, αν και πραγματοποίησε μια κακή και αποκαλυπτική εμφάνιση, παραμένει το φαβορί της αναμέτρησης. Κι αυτό γιατί, όσο κι αν το διαψεύδει ό ίδιος, είναι γνωστό σε όσους παροικούμε την Ιερουσαλήμ της πλατείας Κοτζιά, και πλέον γίνεται φανερό και στους υπόλοιπους, ότι πράγματι στηρίζεται από τα ανήσυχα στελέχη του ρευστοποιούμενου ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και από άλλες φιλόδοξες ομάδες της ευρύτερης αριστεράς και αντισυστημικούς προς κάθε κατεύθυνση στους οποίους κλείνει το μάτι. Αν επικρατήσει, η πρόβλεψή μου είναι ότι η Pasokification* του ΠΑΣΟΚ θα ολοκληρωθεί με Syrizafication. Κυριακή κοντή γιορτή.

*Με τον όρο Πασοκοποίηση (διεθνώς Pasokification) περιγράφεται η μείωση της εκλογικής επιρροής των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων στην Δυτική Ευρώπη κατά τη δεκαετία του 2010 και η ταυτόχρονη ανάδυση εθνικιστικών, αριστερών ή δεξιών εναλλακτικών (πηγή Wikipedia).

Διαβάστε ακόμη: