Πέρασαν 35 ολόκληρα χρόνια από εκείνο το βράδυ της 14ης Ιουνίου του 1987!

35 χρόνια, μία γενιά ολόκληρη, μία γενιά που γαλουχήθηκε από το θρίαμβο της Εθνικής μας ομάδας μπάσκετ επί της Σοβιετικής Ένωσης εκείνο το καυτό βράδυ του Ιουνίου στο ΣΕΦ και δίνει τη σκυτάλη τώρα στον Γιάννη και τα άλλα παιδιά.

Τότε όμως ήταν που ζήσαμε την αναβίωση του μύθου του Δαβίδ εναντίον του Γολιάθ…

Τότε που ολόκληρη η μπασκετική Ευρώπη υποκλίθηκε στο μεγαλείο του Νίκου Γκάλη, του Παναγιώτη Γιαννάκη και της “επίσημης αγαπημένης” όπως ονομάστηκε αργότερα.

Εκείνο το βράδυ, όμως, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας μπήκαν οι βάσεις για το “μύθο” της Εθνικής μας ομάδας που έκανε χιλιάδες, εκατομμύρια Έλληνες να αγαπήσουν το μπάσκετ…

Οι βάσεις όχι μόνο ενός ονόματος, ενός χαρακτηρισμού ομάδας, αλλά μιας ολόκληρης γενιάς που γαλουχήθηκε με αυτή την επιτυχία και οδήγησε σε πολλές, δεκάδες ακόμα, σε επίπεδο Εθνικών ομάδων (βλέπε 2005, 2006) αλλά και συλλόγων μας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Τότε στις 14 Ιουνίου του 1987 γράφτηκε ο επίλογος ενός πρωτοφανούς άθλου, ο θρίαμβος μίας ομάδας που σχεδόν από το… πουθενά κατέκτησε το Ευρωμπάσκετ, απέναντι στο μεγαλύτερο “θηρίο” της εποχής: την εθνική ομάδα της Σοβιετικής Ένωσης!

Ο τελικός ήταν το αποκορύφωμα μιας ανέλπιστης, μοναδικής πορείας των “γαλανόλευκων” παιδιών που πέτυχαν δύο νίκες επί της πανίσχυρης Γιουγκοσλαβίας του Ντράζεν Πέτροβιτς μεταξύ άλλων, της οποίας είχαν επικρατήσει με 81-77 σε έναν αξέχαστο ημιτελικό.

Ο στόχος αρχικά ήταν η οκτάδα, αλλά τρώγοντας ανοίγει η όρεξη. Και τα “παιδιά” μας… έφαγαν όποιον βρήκαν μπροστά τους ως τον τελικό και εκεί ολοκλήρωσαν το έπος του ’87 που όσα χρόνια και να περάσουν, δεν πρόκειται ποτέ να ξεχαστεί.

Κανείς όμως δεν θα ξεχάσει τον Νίκο Γκάλη να “βομβαρδίζει” το καλάθι των Σοβιετικών, βάζοντας μερικά από τα πιο απίθανα καλάθια που έχετε δει.

Τον Παναγιώτη Γιαννάκη να βουτάει για να πιάσει τις μπάλες και να σηκώνεται όρθιος μετά το τρομερό χτύπημα του γίγαντα Τσατσένκο. Τον Λιβέρη Ανδρίτσο να ισοφαρίζει με βολές το παιχνίδι στην κανονική περίοδο και τον Αργύρη Καμπούρη να βάζει εκείνες τις δύο από τη “γραμμή” που έδωσαν τη νίκη στην παράταση με 103-101…

«Είμαστε πια πρωταθλητές, έρχονται άλλες εποχές» όπως εμπνευσμένα τραγουδούσαν λίγο αργότερα οι Φατμέ με τη φωνή του Νίκου Πορτοκάλογλου!

Η ζήλια στα πρόσωπα των ηττημένων την ώρα της απονομής ήταν η μεγαλύτερη απόδειξη γι’ αυτό που είχε καταφέρει η Εθνική Ελλάδας.

Κι ας έλεγε ο κόουτς Αλεξάντερ Γκομέλσκι ότι «υπό τέτοιες συνθήκες, ακόμα κι η Μαυριτανία θα κέρδιζε τον τίτλο».

Δύο χρόνια αργότερα οι… Μαυριτανοί έδωσαν την απάντηση τους κερδίζοντας ξανά τους Σοβιετικούς στον ημιτελικό του Ζάγκρεμπ το 1989.

Εμείς θα κρατήσουμε τη δήλωση του ίδιου του Γκομέλσκι για τον Γκάλη λίγο μετά τον τελικό: «Είναι ο παίκτης του 21ου αιώνα. Του βγάζω το καπέλο».

Γιατί η ιστορία θέλει γεγονότα και όχι υποθέσεις για να προχωρήσει το δρόμο της. Και η Εθνική Ομάδα μπάσκετ, το καλοκαίρι του 1987, έγραψε ιστορία!