Συγκλονιστική είναι η αφήγηση-περιγραφή του δημοσιογράφου του Associated Press, Μστίτσλαβ Τσερνόβ, ο οποίος μαζί με τον φωτογράφο, Εβγκένι Μαλολέτκα κάλυψαν επί είκοσι ημέρες την πολιορκία της Μαριούπολης.
“Μας κυνηγούσαν οι Ρώσοι. Είχαν μια λίστα με ονόματα, συμπεριλαμβανομένων και των δικών μας και πλησίαζαν. Ημασταν οι μόνοι διεθνείς δημοσιογράφοι που είχαν απομείνει στη Μαριούπολη και είχαμε καταγράψει την πολιορκία της από τα ρωσικά στρατεύματα για περισσότερες από δύο εβδομάδες”, είπε ο Τσερνόβ και συνέχισε: “Δίναμε ρεπορτάζ μέσα στο νοσοκομείο, όταν ένοπλοι άρχισαν να ψάχνουν τους διαδρόμους. Οι χειρουργοί μάς έδωσαν λευκές ποδιές για να τις φορέσουμε ως καμουφλάζ. Ξαφνικά, τα ξημερώματα, μια ντουζίνα στρατιώτες ξέσπασαν: “Πού είναι οι δημοσιογράφοι;”. Κοίταξα τα περιβραχιόνια τους, μπλε για την Ουκρανία και προσπάθησα να υπολογίσω τις πιθανότητες να είναι Ρώσοι μεταμφιεσμένοι. Ωστόσο, βγήκα μπροστά και παρουσιάστηκα. “Είμαστε εδώ για να σας βγάλουμε έξω”, είπαν.
Και συμπλήρωσε: “Οι τοίχοι του χειρουργείου έτρεμαν από τα πυρά πυροβολικού και πολυβόλων και φαινόταν πιο ασφαλές να μείνεις μέσα. Ομως, οι Ουκρανοί στρατιώτες είχαν εντολή να μας πάρουν μαζί τους. Τρέξαμε στο δρόμο, εγκαταλείποντας τους γιατρούς που μας είχαν κρύψει και βοηθήσει, τις έγκυες γυναίκες που είχαν βομβαρδιστεί και τους ανθρώπους που κοιμόντουσαν στους διαδρόμους, γιατί δεν είχαν πού αλλού να πάνε. Ενιωθα απαίσια που τους άφησα όλους πίσω.
Εννιά λεπτά, ίσως δέκα, μια αιωνιότητα περνώντας μέσα από δρόμους και βομβαρδισμένες πολυκατοικίες. Μια οβίδα πέφτει κοντά, πέσαμε στο έδαφος. Ο βομβαρδισμός συνεχίζεται, τα σώματά μας τεντωμένα και να κρατάμε την αναπνοή μας. Σοκ μετά από το κρουστικό κύμα που τράνταξε το στήθος μου, τα χέρια μου κρύωσαν.
Φτάσαμε σε μια είσοδο και θωρακισμένα αυτοκίνητα μας πήγαν σε ένα σκοτεινό υπόγειο. Μόνο τότε μάθαμε από έναν αστυνομικό γιατί οι Ουκρανοί είχαν διακινδυνεύσει τη ζωή στρατιωτών για να μας βγάλουν από το νοσοκομείο. “Αν σε πιάσουν, θα σε βγάλουν στην κάμερα και θα σε κάνουν να πεις ότι όλα όσα γύρισες είναι ψέματα”, μας εξήγησε. Ολες οι προσπάθειές σας και ό,τι έχετε κάνει στη Μαριούπολη θα είναι μάταια”.
Ο αξιωματικός, που κάποτε μας είχε παρακαλέσει να δείξουμε στον κόσμο την ετοιμοθάνατη πόλη του, τώρα μας παρακάλεσε να φύγουμε. Μας οδήγησε προς τα χιλιάδες αυτοκίνητα που ετοιμάζονταν να φύγουν από τη Μαριούπολη.
Ηταν 15 Μαρτίου. Δεν είχαμε ιδέα αν θα τα καταφέρναμε ζωντανοί”.
Ο βομβαρδισμός στο μαιευτήριο
Ο Τσερνόβ αναφέρθηκε στο βομβαρδισμό στο μαιευτήριο: “Στις 9 Μαρτίου, δύο αεροπορικές επιδρομές έσπασαν το πλαστικό που ήταν κολλημένο πάνω από τα παράθυρα του βαν μας. Είδα τη φλόγα, έναν μόνο καρδιακό παλμό πριν ο πόνος τρυπήσει το εσωτερικό στο αυτί μου, το δέρμα μου, το πρόσωπό μου.
Βλέπαμε καπνό να ανεβαίνει από ένα μαιευτήριο. Οταν φτάσαμε, οι υπάλληλοι έκτακτης ανάγκης εξακολουθούσαν να τραβούν αιμόφυρτες έγκυες από τα ερείπια. Οι μπαταρίες μας είχαν σχεδόν εξαντληθεί και δεν είχαμε καμία σύνδεση για να στείλουμε τις εικόνες. Η απαγόρευση της κυκλοφορίας ήταν λίγα λεπτά μακριά. Ενας αστυνομικός, μας άκουσε να μιλάμε για το πώς θα κάνουμε γνωστή την είδηση της βόμβας στο νοσοκομείο.
“Αυτό θα αλλάξει την πορεία του πολέμου”, είπε. Μας πήγε σε μια πηγή ρεύματος και μια σύνδεση στο διαδίκτυο. Είχαμε τραβήξει τόσους νεκρούς και νεκρά παιδιά, μια ατελείωτη σειρά. Δεν καταλάβαινα γιατί πίστευε ότι περισσότεροι θάνατοι θα μπορούσαν να αλλάξουν κάτι. Εκανα λάθος.
Στο σκοτάδι, στείλαμε τις εικόνες, παραθέτοντας τρία κινητά τηλέφωνα με το αρχείο βίντεο, χωρισμένο σε τρία μέρη, για να επιταχύνουμε τη διαδικασία. Χρειάστηκαν ώρες, πολύ πέρα από την απαγόρευση κυκλοφορίας. Ο βομβαρδισμός συνεχίστηκε, αλλά οι αξιωματικοί στους οποίους είχε ανατεθεί να μας συνοδεύσουν στην πόλη περίμεναν υπομονετικά. Τότε η σύνδεσή μας με τον κόσμο έξω από τη Μαριούπολη διακόπηκε ξανά.
Επιστρέψαμε σε ένα άδειο υπόγειο ξενοδοχείου, με ένα ενυδρείο γεμάτο με νεκρά χρυσόψαρα. Στην απομόνωσή μας, δεν γνωρίζαμε τίποτα για την αυξανόμενη ρωσική εκστρατεία παραπληροφόρησης για την απαξίωση του έργου μας“.
