Ο Λουίς Φαν Χάαλ εδώ και δύο χρόνια δίνει μια μεγάλη μάχη ενάντια στον καρκίνο. Ο Ολλανδός προπονητής που δημοσιοποίησε ότι πάσχει από επιθετικό καρκίνο του προστάτη πρωταγωνιστεί σε ένα ντοκιμαντέρ για την στήριξη της έρευνας για τον καρκίνο. Ο Φαν Χάαλ, συνεργάστηκε με την διευθύντρια του «Centro Nacional de Investigaciones Oncológicas» για να δημιουργήσουν το «Always Positive», ένα ντοκιμαντέρ που σκοπό έχει να ευαισθητοποιήσει το κοινό για την ασθένεια και να συγκεντρώσει πόρους για σχετική έρευνα.

Ερωτηθείς για το πόσο προχωρημένη είναι η ασθένειά του τόνισε αφοπλιστικά:

«Πάντα έδειχνα πολύ νέος, γι’ αυτό φαίνομαι τόσο καλά (γέλια). Η μητέρα μου πέθαινε και μέχρι την τελευταία στιγμή είχε ένα πρόσωπο σαν λουλούδι. Κανείς δεν μπορούσε να δει ότι ήταν άρρωστη. Και εγώ έχω το ίδιο πρόβλημα. Ή την ίδια τύχη… Ζω με την ασθένεια εδώ και κάτι παραπάνω από τρία χρόνια, με ακτινοβολίες, ενέσεις ορμονών, εγχειρήσεις, με καθετήρες και σακούλες ούρων. Είναι απίστευτο, αλλά μπορώ να το αντιμετωπίσω. Το έχω καταφέρει, και μπόρεσα να το κάνω ακόμα και να δουλεύω κατά τη διάρκεια του τελευταίου Παγκοσμίου Κυπέλλου. Νομίζω μάλιστα ότι κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου τα κατάφερα ακόμα καλύτερα, επειδή είχα έναν στόχο. Και με τη διαδικασία του καρκίνου είναι το ίδιο όπως και με τη διαδικασία του να είσαι προπονητής, αναζητάς έναν στόχο. Για μένα ήταν θετικό να αντιμετωπίζω και τα δύο πράγματα».

Για το πώς άλλαξε ο καρκίνος την άποψή του για τη ζωή. «Όχι πολύ, πραγματικά. Κοιτάξτε, προέρχομαι από μια οικογένεια με εννέα αδέλφια. Είμαι ο μικρότερος. Ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν 11 ετών. Πέθανε όταν ήταν 53. Από την άλλη πλευρά, η πρώτη μου σύζυγος πέθανε όταν ήμουν 39 ετών. Είμαι συνηθισμένος στο θάνατο. Γι’ αυτό ξέρω ότι ο θάνατος είναι μέρος της ζωής και μπορείς να τον αντιμετωπίσεις. Όταν άκουσα για πρώτη φορά ότι έχω καρκίνο, είπα: “Εντάξει, δεν είναι καλά νέα, αλλά καλύτερα να προσπαθήσω να κάνω κάτι γι’ αυτό”. Κάθε άνθρωπος μπορεί να αντιδράσει με διαφορετικό τρόπο. Γι’ αυτό λέω: “Να είσαι ο εαυτός σου”».

Σχετικά με τη μέρα που στάθηκε μπροστά στον Τύπο και είπε: “Έχω καρκίνο”. «Το έκανα εν μέρει για το Ίδρυμα για τον Καρκίνο του Προστάτη στην Ολλανδία. Επέλεξα τον δημοσιογράφο μου και με έπεισε να πω τα πράγματα ανοιχτά, επειδή ήταν καλό για όλους τους ανθρώπους που πάσχουν από αυτή την ασθένεια, τον καρκίνο του προστάτη. Πήγα στην εκπομπή του Umberto για να μιλήσω για αυτή την ασθένεια και για το πώς την είχα αντιμετωπίσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Και αυτό έτυχε πολύ καλής υποδοχής από το Ίδρυμα για τον καρκίνο του προστάτη».

Για το πώς αισθάνθηκε αφού το είπε δημοσίως. «Για μένα ήταν πολύ καλό, γιατί με αυτόν τον τρόπο ενημέρωσα και τους παίκτες μου για το τι συμβαίνει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν γνώριζαν».

Για το πώς ήταν να βρίσκεται σε θεραπεία και να προπονεί την Ολλανδία σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. «Δεν νομίζω ότι αυτό παίζει ρόλο στη σχέση σου με τους παίκτες. Όταν μπορείς να το κρύψεις, είναι καλύτερα. Αλλά ήταν πραγματικά αυτός ο δημοσιογράφος που με έπεισε να το πω ανοιχτά. Ναι πράγματι. Τότε η επόμενη συνάντηση με τους παίκτες μου ήταν λίγο ξεχωριστή».

Για το τι τούς είπε: «Οχι πάρα πολλά. Μιλούσαν περισσότερο από εμένα. Και, ξέρετε, ως προπονητής της εθνικής ομάδας, βλέπεις κόσμο μία φορά το μήνα ή κάθε έξι εβδομάδες. Αφού το έμαθαν, νομίζω ότι οι παίκτες μου με σεβάστηκαν περισσότερο από ποτέ. Νομίζω ότι ήταν καλό για την ομάδα που έλαβε αυτές τις πληροφορίες».

Διαβάστε ακόμη