Αυτό, βέβαια, που είδαμε ήταν πάνω απ΄ όλα έναν κεντρικό αμυντικό-προσέξτε δε κι αυτό, σε δίδυμο στόπερ κι όχι σε τριάδα, διότι κι αυτό έχει τη σημασία του, καθότι είσαι πιο ασφαλής ως στόπερ όταν έχεις άλλους δύο κοντά σου-με τεράστιες προδιαγραφές. Μας το «είπε» με το καλημέρα, με την πρώτη κιόλας επέμβαση του, δευτερόλεπτα μέσα στο παιχνίδι, όταν βγήκε πρώτος πάνω στην μπάλα κι έδιωξε με περίσσιο δυναμισμό. Συνεχίζοντας με μία προβολή σε φάση που χρειάζονταν μεγάλη προσοχή, ελάχιστα έξω από την περιοχή του Τζολάκη.

Βεβαίως, το ότι κατάφερε κι έφερε βόλτα τον Μπαράλες, έναν από τους καλύτερους και πιο έμπειρους σέντερ φορ του ελληνικού πρωταθλήματος κι υποχρέωσε τον Ράσταβατς να κάνει αλλαγή στο ημίχρονο τον Αργεντίνο, αποτελεί από μόνο του το πρώτο παράσημο για τον Καλογερόπουλο. Σε τουλάχιστον πέντε περιπτώσεις βγήκε και έδιωξε προ του Αργεντίνου επιθετικού, ενώ δεν είχε κανένα πρόβλημα να διώξει με πέντε κεφαλιές ισάριθμες σέντρες (ακόμη και μία αρκετά δύσκολη σε εκτέλεση κόρνερ) και να κόψει άλλες πέντε επιθέσεις του Αστέρα, κάνοντας με μεγάλη επιτυχία αυτό που ο κάθε σύγχρονος στόπερ πρέπει να κάνει: να βγαίνει πρώτος στη φάση.

Αν μέτρησα σωστά, είχε 16 (!) θετικές επεμβάσεις ο Καλογερόπουλος σε αυτά τα 62 λεπτά παρουσίας του στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου της Τρίπολης. Κι αυτή η ικανότητα του «δένει» ασφαλώς με τη δυνατότητα που μας έδειξε να συμμετέχει στο παιχνίδι, με την μπάλα χάμω. Δεν είναι κανένας…άμπαλος στόπερ, όπως μας έδειξε στη διάρκεια του παιχνιδιού, όταν από κάποια στιγμή και μετά, έχοντας πια μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον εαυτό του, σταμάτησε να δίνει απλά την μπάλα στο διπλανό συμπαίκτη του, αλλά περνούσε μεταβιβάσεις κάθετα, στην ανάπτυξη της ομάδας του επιθετικά.

Εξυπακούεται ότι το παιδί έχει ακόμη πάρα πολλά να μάθει, χρειάζεται πάρα πολύ δουλειά κι όλα αυτά τα…κλισέ που λέμε και που όμως είναι απολύτως σωστά. Π.χ. χθες πήγε δεύτερος πάνω στην φάση μόνο μία φορά, αλλά ήταν φορά στην οποία θα μπορούσε να προκύψει ευκαιρία, σε μία σέντρα από αριστερά, με τον Μπαράλες να κινείται πολύ πιο γρήγορα από αυτόν κι απλά να μην βρίσκει για λίγο την μπάλα, που εν τέλει μπλόκαρε ο Τζολάκης. Πήγε καθυστερημένα στη φάση ο μικρός, ενώ και στο Χαριλάου, που είχε παίξει 17 λεπτά την Τετάρτη, ενώ και τότε ήταν καλός, σε εκείνο το κρίσιμο δίλεπτο με το πέναλτι και το δοκάρι του Άρη, δεν τον είδαμε να έχει τις καλύτερες τοποθετήσεις.

Επιπλέον, ο Καλογερόπουλος πρέπει να συνηθίσει να διώχνει πιο μακριά την μπάλα από την περιοχή του Ολυμπιακού στις επεμβάσεις του με το κεφάλι, γιατί όταν η μπάλα πάει στις παρυφές της περιοχής η φάση παραμένει ζωντανή με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Και ασφαλώς πρέπει να γίνει πιο ευέλικτος, ώστε να μην την πατάει όπως στη φάση της κίτρινης κάρτας που πήρε, όταν ο αντίπαλος του (Γκόμες) έκανε πάνω του καλή απαλλαγή κι ο νεαρός στόπερ τον σταμάτησε τραβώντας τη φανέλα.

Θα μου πεις κάνεις τέτοια…ενδελεχή κριτική για ένα παιδί 16,5 ετών! Μα κριτική πρέπει να κάνεις πρωτίστως με βάση όσα βλέπεις, καλά και άσχημα, κι όχι με βάση την ηλικία του κάθε παίκτη. Από την στιγμή που φοράς τη φανέλα του Ολυμπιακού, σημαίνει ότι ο προπονητής τον πιστεύει και τον θεωρεί έτοιμο να παίξει. Από εκεί και πέρα, πάντοτε υπάρχουν αστερίσκου: είτε της ηλικίας, είτε της παραμέτρου ότι ένας παίκτης έχει να παίξει καιρό κλπ, κλπ. Όλα αυτά συνυπολογίζονται, όμως πρωτίστως μετράει αυτό που βλέπουμε στο γήπεδο κι αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να κρίνουμε.

Η ουσία είναι ότι ο Ολυμπιακός μοιάζει να έχει βρει ένα φοβερό…κελεπούρι από την Ανδραβίδα (εκεί η πρώτη ομάδα του) και την Τρίπολη (μετά τον πήρε ο Αστέρας). Με την ποδοσφαιρική λογική να λέει ότι με μία σταδιακή ένταξη στην ομάδα, με μία σωστή δουλειά πάνω του και με τον ίδιο να παραμένει συγκροτημένος όπως είναι μέχρι αυτή την στιγμή σε τούτο το ξεκίνημα της καριέρας του. Για να βάζει βασικό ο Πέδρο Μαρτίνς παίκτη σε τέτοια ηλικία (16,5), σημαίνει ότι βλέπει πάνω του πολλά καλά πράγματα. Μόνο γι΄ αυτό τον έχει κάνει, για τον Τζολάκη, τον οποίο στα 17,5 έβαλε βασικό στην Τούμπα πέρυσι στο Κύπελλο, στο 3-2 του ΠΑΟΚ, και τον Σουρλή, τον οποίο έβαλε βασικό στο Χαριλάου τις προάλλες στα 18,5 χρόνια του.

Η δε μεγαλύτερη αναγνώριση της παρουσίας του Καλογερόπουλου στο χθεσινό ντεμπούτο του στην αρχική ενδεκάδα του Ολυμπιακού ήταν το πόσο θερμά τον «χαιρέτησαν’ οι συμπαίκτες του, όπως π.χ. ο Βαλμπουενά κι ο Σεμέδο, την στιγμή της αλλαγής του.

Απλά, με παιδιά σε τέτοιες ηλικίες, έχει τεράστια σημασία το μέτρο. Ούτε να τα αγνοείς, όταν βλέπεις να έχουν τέτοιο ταλέντο, ούτε να βιάζεσαι, όμως. Είδαμε, άλλωστε, τι έπαθε ο Ρέτσος, επειδή η Λέβερκουζεν πήγε να του ρουφήξει το μεδούλι με την υπερβολή χρησιμοποίηση του στην πρώτη κιόλας χρονιά του στη Γερμανία, πριν μπει στα 20 χρόνια του-έκτοτε, τον έφαγαν οι τραυματισμοί, και τρία χρόνια το παιδί είναι σαν να μην παίζει καν. Όπως τα ίδια είχε κάνει κι η Σάλκε με τον Κυριάκο Παπαδόπουλο, τον οποίο πήγε να ξεζουμίσει από τα 18 και 19 του, με συνέπεια να ταλαιπωρείται από τραυματισμούς μία ολόκληρη δεκαετία, από τα 20 του έως τα 30 που έχει φτάσει!…

Παρεμπιπτόντως, από αυτά τα δύο παιδιά, τους δύο στόπερ, ο Ολυμπιακός έβαλε στο ταμείο του πάνω από 20 εκ. Ευρώ, βάζοντας τους ελάχιστα στην ομάδα του, λόγω της πώλησης τους στα 20 και στα 18 χρόνια τους αντίστοιχα. Ο Ρέτσος πρόλαβε να κάνει 40 παιχνίδια σε μία σεζόν συν ένα καλοκαίρι κι ο Παπαδόπουλος ακόμη λιγότερα, 17. Ο Καλογερόπουλος, μοιάζει αρκετά στο αγωνιστικό προφίλ με τον Ρέτσο, με μία σωστή διαχείριση μπορεί να αποδειχθεί ακόμη καλύτερος από τα άλλα δύο αυτά παιδιά, σε έναν Ολυμπιακό με πιο στέρεες βάσεις πλέον.

Ο διοικητικός διευθυντής της Ακαδημίας του συλλόγου, ο Αντώνης Πίκουλας, θα πρέπει να είναι ευτυχής με κινήσεις του όπως αυτή του Καλογερόπουλου, καθώς μιλάμε για έναν παίκτη που μπορεί να εξελιχθεί στο μέλλον σε μεγάλη μονάδα για την ομάδα και σε ένα μεγάλο περιουσιακό στοιχείο για το σύλλογο. Το πιο ωραίο; Ξέρετε πόσο κόστισε στον Ολυμπιακό ο Καλογερόπουλος; 6.000 Ευρώ! Πήρε η Ανδραβίδα 1500 κι ο Αστέρας 4500…